دوست داشتید مانند بوزینه ها زندگی می کردید؟

تصویر فنجانی تک از قهوه یا چای بر روی میز!

چه اندازه بدم می آید و نگاه می کنم به روی میز خودم که هم اکنون، چای درست کرده و باید همزمان با کار آن را بنوشم. به خودم می گویم:

خودت هم که همینگونه هستی ...

همین هنگام، بوزینه ای پیر جلوی چشمم سبز می شود و در حالی که به درختی پر از میمون و میمون بچه اشاره می کند، دهانش را به اندازه ای باز می کند که همه ی دندان های بزرگش با آن نیش های گنده نمایان می شود؛ چیزی مانند پوزخند ...

ـ خوب! حق داری به ریش ما آدم ها بخندی! تو با بچه ها و نوه هایت روی یک درخت خوشید و ما آدم ها، سرور جانداران، بیش از پیش تنهاییم و شاید بزودی با آمدن عروسک های سخنگو به بازار تنهاتر نیز بشویم.

دانشمندان خواهند گفت: برای تان خوب است از بچگی تا پیری، عروسک بازی می کنید! عروسک بازی برای آفرینندگی ذهن چیز خوبی است ...

ـ ... ولی این آفرینندگی را مگر به گور می خواهیم ببریم؟ به چه دردمان می خورد؟!

تنها ریشی است که می جنبد و پرت و پلایی اینچنین که می شنوی یا نمی شنوی:

ـ خوب! دیگر تنها نیستید ... سرگرمی دارید؛ یک عروسک زنده ...

کمی مکث می کند و می افزاید:

ـ گناه از خودتان است که با همدیگر نمی سازید ...

و برای اینکه آزرده نشوم، خود را نیز بشمار آورده، می گوید:

ـ موجودات خودخواهی هستیم؛ همگی مان! ولی، راهی برای بازگشت به گذشته هم نیست ... دوست داشتید مانند بوزینه ها زندگی می کردید؟

... و دوباره همان بوزینه ی پیر که با دستش به بچه میمونی اشاره می کند؛ گویی می گوید:

ببین! چه خوب و خوش هستیم ...

سرم را برمی گردانم و بوزینه نیز ناپدید می شود.

ب. الف. بزرگمهر    ۱۱ شهریور ماه ۱۳۹۳

پی نوشت:

از آنچه نوشتم، مبادا دلسوزی کسی برانگیخته شود و از آن بدتر هوس پر کردن جای عروسک هنوز به بازار نیامده را در سر بپروراند. این برای همه است؛ درون من، جهانی است تو در تو و جهان های دیگری درون هر کدام؛ یکی از یکی سبز تر ... نگران من نباشید! بسان یکی از فرشتگان بالدار خدا، جایی در آسمان هفتم پرواز می کنم و باید مراقب باشم که بال های بیش از اندازه بزرگم به پر و بال فرشته ای دیگر نگیرد و آزرده خاطرش نکند. فرشته ها رویهمرفته، اگر از جبراییل و میکاییل و اسرافیل و عزراییل و خودم بگذریم، آفریده شدگانی لطیف و نازک تر از برگ گل هستند.

ب. الف. بزرگمهر     ۱۱ شهریور ماه ۱۳۹۳