دولت ایران از سازمان بین المللی کار باید اخراج شود!
نزدیک یک سال است که کارگران و اکثریت مردم ایران با رژیم دیکتاتوری مبارزه می کنند. هزاران تظاهر کننده و فعال دستگیر و غالبا شکنجه شده اند. آنها برای سرنگونی رژیم و نیز برای دست یابی به حقوق سندیکایی مبارزه می کنند. این حرکت به ایجاد سندیکاهای زیرزمینی و نیمه قانونی مانند سندیکای حمل و نقل عمومی تهران منجر شده است.
مقامات می خواهند این جنبش دموکراتیک را درهم بشکنند.
در تاریخ نهم مه امسال مقامات رژیم اسلامی ایران ۵ مبارز به نام های علی حیدریان، فرهاد وکیلی، شیرین علم هولی و مهدی اسلامیان و نیز فرزاد کمانگر سخنگوی سابق سندیکای آموزگاران فنی کردستان و عضو انجمن دفاع از حقوق بشر را اعدام کردند.
این فعالان وحشیانه ترین شکنجه ها را تحمل کردند و در دادگاه های فرمایشی محاکمه شدند.
هدف رژیم از اعدام آنها ارعاب توده های مردم بود اما این استراتژی خونین موثر واقع نشد.
روز ۱۳ مه چندین سازمان زیرزمینی برای اعتراض به اعدام ها و جلوگیری از اعدام ۲۰ مبارز دیگر دیگر فراخوان به اعتصاب عمومی در کردستان دادند.
این فراخوان به اعتصاب ، به رغم برقراری حکومت نظامی توسط رژیم ، با موفقیت بزرگی در شهرهای مختلف این استان روبرو شد.
نیروهای انتظامی دیکتاتوری حاکم کوشیدند مانع اعتصاب و تظاهرات گردند و درگیری هایی در برخی شهرها به وجود آمد. بسیاری از ادارات، مدارس و دانشگاه های استان بسته بودند و اکثریت کسبه نیز به فراخوان پاسخ مثبت دادند. این حرکت ، عدم مشروعیت رژیم را نزد کارگران و اکثریت مردم ایران و نیز وسعت اعتراض آنها را نسبت به خشونت رژیم به نمایش گذارد.
اما بار پیکار برای احترام به آزادی های دموکراتیک و سندیکائی در ایران نباید تنها بر دوش رفقای ایرانی ما باشد. ارزیابی ما این است که سازمان های سندیکایی فرانسوی و بین المللی باید به این مبارزه بپیوندند و یک همبستگی یکپارچه بین المللی را به پیش برند.
روز دوم ژوئن، کنفرانس سالانه سازمان جهانی کار در ژنو بازگشایی خواهدشد. تشکل های کارگری مستقل ایران سال ها است از سازمان جهانی کار می خواهند که دولت ایران از لیست دول شرکت کننده در این نهاد بین المللی اخراج شود.
چگونه می توان پذیرفت دولتی که آزادی های سندیکائی را به رسمیت نمی شناسد، دولتی که فعالان سندیکائی را می کشد و مورد تجاوز و شکنجه قرار می دهد بتواند دراجلاس سالانه سازمان جهانی کار شرکت کند؟
ما سازمان های سندیکائی از نمایندگان خود در سازمان بین المللی کار می خواهیم مصرانه خواستار اخراج دولت دیکتاتوری ایران از این نهاد بین المللی باشند.
سازمان های سندیکایی امضا کننده
ترجمه و تکثیر: اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران - فرانسه
يکشنبه ۹ خرداد ماه ۱۳۸۹
نزدیک یک سال است که کارگران و اکثریت مردم ایران با رژیم دیکتاتوری مبارزه می کنند. هزاران تظاهر کننده و فعال دستگیر و غالبا شکنجه شده اند. آنها برای سرنگونی رژیم و نیز برای دست یابی به حقوق سندیکایی مبارزه می کنند. این حرکت به ایجاد سندیکاهای زیرزمینی و نیمه قانونی مانند سندیکای حمل و نقل عمومی تهران منجر شده است.
مقامات می خواهند این جنبش دموکراتیک را درهم بشکنند.
در تاریخ نهم مه امسال مقامات رژیم اسلامی ایران ۵ مبارز به نام های علی حیدریان، فرهاد وکیلی، شیرین علم هولی و مهدی اسلامیان و نیز فرزاد کمانگر سخنگوی سابق سندیکای آموزگاران فنی کردستان و عضو انجمن دفاع از حقوق بشر را اعدام کردند.
این فعالان وحشیانه ترین شکنجه ها را تحمل کردند و در دادگاه های فرمایشی محاکمه شدند.
هدف رژیم از اعدام آنها ارعاب توده های مردم بود اما این استراتژی خونین موثر واقع نشد.
روز ۱۳ مه چندین سازمان زیرزمینی برای اعتراض به اعدام ها و جلوگیری از اعدام ۲۰ مبارز دیگر دیگر فراخوان به اعتصاب عمومی در کردستان دادند.
این فراخوان به اعتصاب ، به رغم برقراری حکومت نظامی توسط رژیم ، با موفقیت بزرگی در شهرهای مختلف این استان روبرو شد.
نیروهای انتظامی دیکتاتوری حاکم کوشیدند مانع اعتصاب و تظاهرات گردند و درگیری هایی در برخی شهرها به وجود آمد. بسیاری از ادارات، مدارس و دانشگاه های استان بسته بودند و اکثریت کسبه نیز به فراخوان پاسخ مثبت دادند. این حرکت ، عدم مشروعیت رژیم را نزد کارگران و اکثریت مردم ایران و نیز وسعت اعتراض آنها را نسبت به خشونت رژیم به نمایش گذارد.
اما بار پیکار برای احترام به آزادی های دموکراتیک و سندیکائی در ایران نباید تنها بر دوش رفقای ایرانی ما باشد. ارزیابی ما این است که سازمان های سندیکایی فرانسوی و بین المللی باید به این مبارزه بپیوندند و یک همبستگی یکپارچه بین المللی را به پیش برند.
روز دوم ژوئن، کنفرانس سالانه سازمان جهانی کار در ژنو بازگشایی خواهدشد. تشکل های کارگری مستقل ایران سال ها است از سازمان جهانی کار می خواهند که دولت ایران از لیست دول شرکت کننده در این نهاد بین المللی اخراج شود.
چگونه می توان پذیرفت دولتی که آزادی های سندیکائی را به رسمیت نمی شناسد، دولتی که فعالان سندیکائی را می کشد و مورد تجاوز و شکنجه قرار می دهد بتواند دراجلاس سالانه سازمان جهانی کار شرکت کند؟
ما سازمان های سندیکائی از نمایندگان خود در سازمان بین المللی کار می خواهیم مصرانه خواستار اخراج دولت دیکتاتوری ایران از این نهاد بین المللی باشند.
سازمان های سندیکایی امضا کننده
ترجمه و تکثیر: اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران - فرانسه
يکشنبه ۹ خرداد ماه ۱۳۸۹
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر