طفلی به نام شادی، دیریست گمشده ست!
طفلی به نام شادی، دیریست گمشده ست؛
با چشمهای روشنِ براق،
با گیسویی بلند به بالای آرزو.
هرکس از او نشانی دارد،
ما را کند خبر.
این هم نشان ما:
یک سو خلیج فارس،
سوی دگر خزر!
محمد رضا شفیعی کَدکَنی
برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید! از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!
درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!
۱ نظر:
شعر کدکنی گرامی بلحاظ فرم زیبا و بی عیب است، مثل بقیه اشعار ایشان.
اما از توصیف تا توضیح و از شناخت تا پیش بینی و طرح برنامه راه درازی است.
اگر حشرات هم شاعر بودند، می توانستند به توصیف وضع محیط زیست خویش بپردازند.
توضیح وضع اما هنری است که برای کسبش باید زحمت شبانه روزی را به جان خرید و به قول هگل از پله های مفاهیم بالا رفت.
کدکنی ها در روی کار آمدن موجودات عهد بوق بی تقصیر نیستند.
ارسال یک نظر