«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۸۹ شهریور ۲۷, شنبه

دشت خاوران!


آذرخش 

در بیست و دومین سالگرد کشتار هزاران تن از زندانیان سیاسی مبارز، درتابستان ۱۳۶۷

                                                               ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس                    
                                                           بوسه زن بر خاک آن وادی و مشگین کن نفس 
حافظ 

ای صبا، گر بگذری بر طَرفِ دشتِ خاوران
                                                             بوسه زن برخاکِ پاکِ آن زمینِ ِ خون چکان

زیرِ خاکِ خاوران، گنجینه ها پنهان شده است
                                                             برسرِ قبرِ جوانان، دُرّ ِ اشگی برفشان 

زان گل اندامان که در این خاک، منزل کرده اند
                                                             سربسر باغ و گلستان گشته، دشت خاوران 

نامِ والای ِ شما ثبت است در تاریخ ِ عشق 
                                                             ای شهیدانِ بخون غلطان ِ بی نام و نشان 

خاکِ پاکِ خاوران، بگرفته در بر، تنگ تنگ
                                                             پیکرِ آغشته در خونِ هزاران نوجوان 
نوجوانانی، همه دارایِ عزمی آهنین
                                                             پاکبازانی، همه پیکار جوی و جان فشان

دشمنانِ بی امانِ حاکمانِ مرتجع
                                                             حاکمان را وحشت از این بندیانِ قهرمان 

آنکه در اعماق این خاکِ سیه، خوابیده است
                                                             در شهامت، دارد از حلاج و از بابک نشان 

هرعزیزِِ خفته در اعماقِ ِ این خاکِ سیاه
                                                             داستانها گوید از کین توزیِ ضحاکیان

آنکه فرمان داد برکشتارِِ فرزندانِ خلق
                                                             مظهرِ ِ جور و جنایت بود و ضحاکِ زمان

قتل ِ عامی این چنین، تاریخ، کم دارد بیاد
                                                             تُف براین وحشی صفت ها، تُف بر این آدمکشان!


۲۷ شهریور  ۱۳۸۹

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!