ریشه در لاریجان داشته اند؛ روستایی در هفتاد کیلومتری آمل. دوران کودکی و نوجوانی شان در نجف عراق سپری شده است. سه تایشان، نام و آوازه ای بیشتر از آن دوتای دیگر دارند. برای آنها، دری به تخته خورده و از همان روزهای نخست پیدایش جمهوری اسلامی مقام های بالای وزارت و وکالت یافته و هم اکنون نیز بالاترین مقام های به اصطلاح «قوه ی قضایی» و «قوه ی قانونگزاری» کشور را در دست دارند.
یکی از آنها، دانشجوی بُزدل دانشگاه صنعتی شریف در سال های پیش از انقلاب، هنگامی پیش از این ایرانیان پیش از اسلام را وحشی خوانده بود که نشانه ژرفای ناآگاهی وی از ایران و ایرانی است. او حتا نمی داند که دین اسلام به یاری ایرانیان نیرو گرفت؛ به کوشش آنها به ساز و برگ فلسفه و منطق آراسته شد و در بخش عمده ای از جهان گسترش یافت. به گمانم، نه او و نه دیگر برادرانش چندان از تاریخ و فرهنگ پیش و پس از اسلام آگاه نیستند.
همواره با خود می اندیشم:
«هر ایرانی، چه آنها که در ایرانند و چه بسیاری از آنها که در بیرون ایران زندگی می کنند، چه راست چه چپ، چه مذهبی چه دگراندیش، چه خودی چه ناخودی ـ صرف نظر از آنها که میهن شان در چمدان هایشان جای دارد ـ میهن شان را دوست دارند و خواهان سرفرازی و شکوفایی آن هستند ... آیا این سه برادر به ایران به چشم میهن شان می نگرند؟ آیا میهن شان را دوست دارند و آن را سرفراز و شکوفا می خواهند؟ ...»
بسیاری نشانه ها و کارکردهایشان، از آن میان به دار آویختن ها و زمینه سازی ها برای فراهم نمودن جنگ و خونریزی برادرکشی میان خلق های ایران گواه بر آن است که آنها هیچ دلبستگی ای به ایران و ایرانی ندارند؛ برادرانی بی ریشه با خوی و سرشتی تازی ...
ب. الف. بزرگمهر ۱۴ بهمن ۱۳۸۹
* واژه «تازی» در بنیاد خود به معنای «چادرنشین» است. ایرانیان در دوران کهن به بیگانگان بطور عمده چادرنشین پیرامون ایران، تازی می گفته اند. واژه های «تاچیک» یا «تاژیک» نیز از همین ریشه است. این واژه را می توان همتراز واژه «بربر» برای یونانیان کهن بشمار آورد. برای آگاهی بیشتر به «واژه نامه ی دهخدا» نگاه کنید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر