زان پيش كه بر سرت شبيخون آرند
فرماى بُتا تا مى گلگون آرند
تو رز* نئی اى غافل نادان كه تو را
در خاك نهند و باز بيرون آرند
فرماى بُتا تا مى گلگون آرند
تو رز* نئی اى غافل نادان كه تو را
در خاك نهند و باز بيرون آرند
خیام نیشابوری
امروز که به دنبال این سروده در اینترنت می گشتم، دیدم که بسیاری از تارنوشت ها واژه ی «زَر» به معنای طلا و پول را بجای «رَز» (تاک، درختچه انگور) درست پنداشته و نوشته اند. ریاضیدان و سروده سرای بزرگ ما، خیام واژه «رَز» را بکار برده است و انگیزه وی نیز از به کار بردن این تمثیل زیبا آشکار است. شاخه های بوته یا درختچه انگور را اگر در خاک فرو کنید، ریشه می دهند. در تاکستان ها می توان بخوبی دید که چگونه بوته ها به همین شیوه رشد و گسترش یافته اند.
کاربرد واژه ی «زَر» در این سروده نادرست است و سروده را از معنای زیبای آن تهی می کند.
ب. الف. بزرگمهر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر