«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۰ اردیبهشت ۸, پنجشنبه

انشاء الله تا ظهور آقا امام زمان عجل الله ...


نخود آش:
این آقا سفیره هنوز نیومده، راه و رسم حرف زدنو تو مملکت امام زمان خوب یاد گرفته ها! فکر کنم مصلحت ندید جمله ش رو تموم کنه:
«انشاء الله تا ظهور آقا امام زمان عجل الله ...» که هیچ عجله ای واسه ی ظهور نداره و همه ی مومنین و مقلدین و حتا غیرمقلدینو سرِ کار گذاشته!  

۲ نظر:

شین میم شین گفت...

با سلام لبریز از شادی
این مطلب تان برای من یکی یک دنیا ارزش دارد.
کلافه بودم و نگراس و برآشفته و سرسامگرفته.
مدت ها بود چیزی نمی نوشتید و هراس داشتم که نکند مریض باشید و هزار فکر بد که به قول هدایت مثل خور روانم را از درون می خورد.

خدا را شکر که همه چیز رو به راه است و همین خود در این واویلا بهتر از همه چیز است.
با امید به سرحالی و شادابی تان

ب. الف. بزرگمهر گفت...

شین میم شین گرامی!

از دیدن شما خرسندم. انگار شما را می بینم. دل به دل راه دارد. از اینکه لطف دارید و شاید اینگونه مرا به نوشتن دلگرم می کنید نیز سپاسگزارم؛ گرچه از شما چه پنهان، دستم چندان دیگر به قلم یا بهتر است بگویم به نوشتن نمی رود. انگار خوانندگان خود را گم کرده ام که البته همینگونه نیز هست. با فیلترینگ اعمال شده جمهوری اسلامی که تارنوشت کوچک مرا نیز بی بهره نگذاشته، حتا گاه نیاز درونی خودم را به نوشتن نیز سرکوب می کنم. این نوشته ی کوچک هم که هنوز شاید آثاری از شیطنت کودکانه بچه ای کنجکاو را در برداشته باشد، همان بچه است که می نویسد؛ اثری کمرنگ از دورترها و نه چیزی براستی درخور.

شاد و سرفراز باشید.

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!