خوشا به دوست

گویی برای هُدی صابر

پرنده بود از این دشتِ تفته پر زد و رفت.

ستاره بود بر این بامِ خفته سر زد و رفت.

سوارِ پی شده‌ای بود پیکِ مشتاقان

شبی ز کوچه‌یِ ما برگذشت، در زد و رفت.

چو لاله بر تن و جان پرده‌یِ حریق گرفت

به رویِ کوه و کمر پرچمِ خطر زد و رفت.

خوشا به دوست که در بندِ جاودانی عشق

ز خونِ خویش به دیوار و در اثر زد و رفت.

مباد سبزیِ ایامش آن‌که از سرِ کین

نهالِ نازکِ این باغ را تبر زد و رفت.

چه بود در تب طاعونت ای بلایِ سیاه

که آتشِ نفست بار خشک و تر زد و رفت.

شکوهِ نغمه‌یِ ققنوسِ ما همایون باد

که بالِ خویش به خون شعله‌یِ سحر زد و رفت.

سیاوش کسرایی

با سپاس از فرستنده: ارشیا  و گزینش خوبش