«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۰ شهریور ۵, شنبه

چراغ سبز امید به ناتوهای جهان!

چشمان دنباله روها نیز روشن!

بسم الله الرحمن الرحیم

هموطنان آزاده! مردم آگاه ایران!

بر حکومت خودکامه و رژیم غیردموکراتیک قذافی نیز مهر پایان خورد. تلاش‌ها، مجاهدت‌ها، ازخودگذشتگی‌ها و پیگیری و صبوری مردم آزادی‌خواه و دموکراسی‌طلب لیبی نیز به فرجامی که پیش‌بینی می‌شد منتهی گردید. طرابلس، پایتخت لیبی، آخرین سنگر دیکتاتوری معمر قذافی نیز در برابر اراده و عزم مخالفان تاب نیاورد و به اراده‌ی مردم تسلیم شد.

حدود شش ماه از شروع اعتراضات آزادی‌خواهان لیبی علیه نظام خودکامه‌ی معمر قذافی می‌گذرد. قذافی به‌جای درپیش گرفتن روش عقلانی‌ و تمکین به خواسته‌های ملت خویش، کوشید کرسی‌های قدرت را هرچند به قیمت خون هزاران بی‌گناه، و آوارگی و رنج ده‌ها هزار شهروند خود، دراختیار نگه دارد. سخت‌جانی حکومت اقتدارگرای قذافی که ابایی از ریخت خون شهروندان آزادی‌خواه لیبیایی نداشت، تنها هزینه‌های مادی و انسانی فراوانی را متوجه لیبی ساخت. اما در فرجام تحولات، تغییری ایجاد نکرد. یک نظام غیردموکراتیک دیگر، و دیکتاتوری دیگر، سقوط کردند.

شورای هماهنگی راه سبز امید، ضمن تقدیم شادباش به تمام آزادی‌خواهان جهان [بخوان: امپریالیست های امریکایی و اروپایی!]، به‌خصوص مبارزان آزاده‌ی لیبی و نیز حامیان و همراهان جنبش سبز در ایران، تغییر نظام سیاسی در لیبی را در آستانه‌ی روز قدس به فال نیک می‌گیرد.

آیا نظام غیردموکراتیک حاکم بر سوریه، و رهبر خودکامه‌ی آن، بشار اسد، و نیز صاحبان قدرت نامشروع در ایران و خودکامگان و تمامیت‌خواهان ایران از فرجام قذافی و حکومت سرکوبگر او درس می‌‌آموزند؟ یا می‌کوشند با وجود مخالفت و اعتراض اکثریت شهروندان خویش، به اقتدار متکی بر سلاح و سرکوب و ارعاب و خشونت خود ادامه دهند و بیگناهان بیشتری را به حبس و بند کشند یا زمین را از خون آنان سرخ‌فام سازند؟

شورای هماهنگی راه سبز امید از «سبز»های آزادی‌خواه ایران می‌خواهد به هر طریق و روش ممکن که در شبکه‌های اجتماعی خویش میسر می‌دانند و ارزیابی کرده‌اند، به استقبال و ستایش از سقوط دیکتاتوری قذافی و تغییر رژیم اقتدارگرای حاکم بر لیبی روند. سر دادن فریاد «الله اکبر» ندای هشداردهنده‌ی دیگری برای خودکامگان ایران است که بدانند «خدا از همه چیز و همه کس برتر است»! و «تکبیر» تنها نخستین و ابتدایی‌ترین گام اعتراضی آزادی‌خواهان و دموکراسی‌جویان ایران است.

شورای هماهنگی راه سبز امید

http://kaleme.com/1390/06/03/klm-70617/

عنوان نوشتار و افزوده ی درون [ ] از آن من است.   ب. الف. بزرگمهر

۱ نظر:

ناشناس گفت...

با سلام
به موسوی یک نفر سخنرانی اش را در پیشگاه رهبر لیبی که از تلویزیون ایران هم پخش شد، یاد آور شود.
اگر حافظه ام مدد کند، قذافی و حتی عمر مختار با جلال و جبروت تمام مورد تجلیل موسوی آن زمان قرار گرفته بودند.
چه روزگاری آه!

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!