مسلمانان به عنوان نذر و نیاز و نیز برای آراستن مقبره های امامزادگان، نثار منسوجات و نقدینه و اشیاء طلا و نقره و جارهای بلورین گرانبها و شمعدان ها و لاله وچراغ و فرش و پرده را بر خود فرض می شمارند؛ با این همه، گاه متولّیان چراغی را که به خانه ی خود ایشان رواست به آرامگاه امامزادگان حرام می دانند و آن همه را به جیب می زنند و چون از ایشان پرسشی کنند به پاسخ می گویند که آقا، خود، آن همه را از چشم متولّیان پنهان می کند که به زیب و زیور بارگاه خویش بی علاقه است ـ البته این ادعا مانع انجام فریضه ی مسلمانان نمی شود که آن پاکدلان همین را نیز دلیلی بر پذیرفته شدن نذریه ی خود می گیرند و بیش تر از پیش به تقدیم تحفه ها و هدایا می کوشند.
برگرفته از «کتاب کوچه»، حرف الف، دفتر سوم، احمد شاملو، چاپ دوم، تابستان ١٩٩۵
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر