«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۱ مرداد ۱۲, پنجشنبه

چندان باب طبع آقایان نبود!


نتایج سیاست های نابخردانه و تبهکارانه ی جمهوری اسلامی ایران در کشور همسایه ی ما افغانستان که چه بخواهیم یا نه توده های مردم آنجا پاره ی تن ما ایرانیان هستند و سرنوشت مشترکی خلق های هر دو کشور را هرچه بیش تر به هم گره می زند، امروز بیش از همیشه میوه های تلخ و ناگوار خود را به بار آورده است. امپریالیست های یانکی، اروپایی و سایر همدستان و نوکران آنها در حاکمیت های ایران و افغانستان، گرچه شاید کامیابی هایی کم مایه و کوتاه مدت از نظر تاریخی در به جان هم افکندن خلق های منطقه و از آن میان خلق های دو کشور برادر و همریشه ی ایران و افغانستان بدست آورند، ولی سرانجام نخواهند توانست به آماج های پلید خود دست یابند. تبهکاری های آنها، خلق های ایران و افغانستان، منطقه و جهان را به هم نزدیک تر خواهد نمود و برای آنها ننگ و رسوایی و بدنامی تاریخی به ارمغان خواهد آورد.  

ب. الف. بزرگمهر    ١٢ امرداد ماه ١٣٩١

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!