گفتگوی بهرام رحمانی با محمود صالحی
بهرام رحمانی: رفیق محمود، از این که این گفتگو را پذیرفتید بی نهایت متشکرم. هدف از این
گفتگو، این است که موضع شما را درباره اطلاعیه منتشر شده سندیکای شرکت واحد
اتوبوسرانی تهران و حومه در تاریخ دوم بهمن ١٣٩١، جویا شویم.
آقای منصور اسانلو، جدا از این که هر
نظری سیاسی و جهت گیری طبقانی دارد یکی از چهره های شناخته شده جنبش کارگری ایران
است. وی، از جمله در سال های اخیر، چند سالی از عمر خود را در زندان و در شرایط
سخت گذرانده است. از این رو، اطلاعیه اخیر سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و
حومه علیه وی، غیرمنتظره و غیر قابل باور است.
صدور اطلاعیه هیئت مدیره سندیکای شرکت
واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، برای فعالین و طرفداران جنبش کارگری، هم چون یک شوک
غیرمنتظره و باور نکردنی است. حق طبیعی سندیکاست که سیاست ها و جهت گیری ها و عزل
و انتخاب نمایندگان خود را داشته باشد هیچ انتقادی وارد نیست. محمود صالحی عزیز،
به نظر شما که خود بخش اعظم زندگی خود را از همان سنین کودکی، در مبارزه طبقاتی
کارگران و برپایی تشکل های مختلف کارگری سپری کرده اید آیا نمی شد برکناری منصور
اسانلو، با چند خط رو به اعضای شرکت واحد و جنبش کارگری ایران و با تقدیر از تلاش
ها و مبارزات تاکنونی وی در سندیکای شرکت واحد اعلام شود؟
محمود صالحی: دوستان توجه داشته باشید، هر تشکلی که تاسیس می گردد، در اولین اقدام برای
این تشکل اساسنامه تدوین می کنند تا فعالیت های خود را بر اساس اساسنامه پیش ببرد.
از جمله در اساسنامه نوشته می شود که هر کارگری که اساسنامه را قبول کند و در یکی
از ارگان های آن فعالیت کند می تواند عضو آن تشکل شود. پس هر تشکلی باید پایبند به
اساسنامه خود باشد و اعضای آن تشکل هم باید مفاد اساسنامه را رعایت کنند. در غیر این
صورت عضویت آن می تواند لغو گردد.
به نظر من این یک امر طبیعی است که هر
تشکلی مسئولان خود را عزل و یا انتخاب کند. هیچ کس غیر از عضو تشکل مورد اشاره نمی
تواند در امور داخلی یک تشکل که دارای مجمع عمومی، هیئت مدیره و بازرسان است دخالت
کند. من درکم این است که اطلاعیه شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، احساسی بوده
تا یک اطلاعیه تشکیلاتی با حساب و کتاب. ما با دقت آن را پیگیری کردیم و دیدیم که
مراحل اساسنامه ای در آن رعایت نشده است. وقتی هر تشکلی مجمع عمومی تشکیل می دهد
برای این است که فعالیت بین دو مجمع را به استحضار اعضای خود برساند. این اعضای شرکت
کننده در مجمع عمومی هستند که اقدام به عزل و یا انتخاب هیئت مدیره و بازرسان جدید
می کنند. ما وقتی به اساسنامه شرکت واحد نگاه می کنیم از ماده ٢٣ لغایت ماده ٢٦ با
تمام بند و تبصره های آن وظایف هیئت مدیره را مشخص و شفاف تعریف آن را می بینیم.
اما در هیچ جای این وظایف مشاهده نمی کنید که هیئت مدیره اختیار عزل و انتخاب رئیس
یا نایب رئیس را داشته باشد مگر بعد از مجمع عمومی که آن هم در ماده ١۷ اساسنامه
به شرح زیر به آن اشاره کرده است (اعضای هیئت مدیره در اولین جلسه ای که حداکثر ١۵
روز پس از قطعی شدن انتخابات تشکیل می شود از بین خود یک نفر را به عنوان زئیس، یک
نفر نایب رئیس، یک نفر دبیر، یک نفر خزانه دارد و یک نفر را به عنوان مسئول روابطه
عمومی انتخاب می کنند و طی تنظیم و امضای صورت جلسه اسامی انتخاب شدگان را جهت
اطلاع اعضا و هم چنین انجام تشریفات قانونی و صدور کارت شناسایی اعلام می کند.)
اما چیزی که جای سئوال است هیئت مدیره و بازرسان چرا اقدام به تشکیل مجمع عمومی
نکردند تا مورد اسالو در مجمع عمومی مطرح شود و کارگران به کس دیگری رای دهند.؟
بهرام رحمانی: بی شک این اطلاعیه، هزینه سنگین روانی برای اسانلو و خانواده اش و اعضای
سندیکا که به وی رای داده اند تحمیل می کند. این که اطلاعیه هیئت مدیره سندیکا تاکید
دارد که اسانلو، به دلیل «تخلفات متعدد و عدم پای بندی به تعهدات...» اخراج می
شود؛ از فدراسیون جهانی کارگران حمل و نقل «خواستار قطع همه ارتباطات همکاری ها و
حمایت ها» (ITF) از اسانلو می شود راه ها به ابهامات و سئوالات و گمانه زنی ها و
سوء استفاده های زیادی باز کرده است. به نظر شما، چرا هیئت مدیره سندیکا در اطلاعیه
خود، برخورد «غیررفیقانه» و «غیردوستانه» و «خشمگینانه» در پیش گرفته است؟
محمود صالحی: من به آن معتقد نیستم که در یک تشکل مواردی از جمله رفیقانه، دوستانه
باعث شود که انسان ها نتوانند تصمیمی درست اتخاذ کنند. هر تشکلی وقتی تاسیس می شود
دارای ارگان ها تصمیم گری هستند، پس ما نباید به این شیوه صحبت کنیم که ما رفیق
هستم و... اگر ما امروز نتوانیم در مقابل رفیق و یا دوستان خودمان از منافع طبقه
کارگر و بدنه هر تشکلی دفاع کنیم به نظر من هم به طبقه کارگر و هم به تشکلی که در
آن عضو هستم اشتباه کرده ایم. اما حرف من این است که باید با شیوه درست و منطقی و
با در دست داشتن مدارک مستند و اگر ما بخواهیم رو به افکار عمومی صحبت کنیم باید
قبل از هر چیز اذهان عمومی را آماده کرده باشیم. یا برابر بند ٢ از ماده ١١
اساسنامه شرکت واحد، رسیدگی به اظهار نظر نسبت به گزارش هیئت مدیره و بازرسان به
عهده مجمع عمومی عادی است که هر یک سال یک بار تشکیل می گردد. بلی من مطمئن هستم
که این برخورد هیئت مدیره هزینه سنگین روانی برای اسانلو و خانواده ایشان به بار می
آورد. سئوال من به عنوان یک کارگر رو به هیئت مدیره و بازرسان این است که چرا
برابر ماده ١٦ اساسنامه: «هیئت مدیره برای مدت ٢ سال از بین اعضا انتخاب می شود»،
عمل نکرده اید؟ مگر حساب بانکی یا اوراق بهادار با امضای دو نفر و مهر سندیکا نیست؟
که امروز اعلام می کنید که اسانلو را به دلیل تخلفات متعدد و عدم پایبندی به
تعهدات اخراج کرده اید. آیا این موارد در کدام مجمع عمومی مورد بررسی قرار گرفته
است؟
بهرام رحمانی: به نظر شما چرا، خطاب هیئت مدیره سندیکا در رابطه با اخراج اسانلو، فدراسیون
و تشکل های دیگر است و رو به طبقه کارگر ایران و حتی اعضای سندیکا نیز نیست؟ چرا
نویسندگان این اطلاعیه، از فدراسیون جهانی کارگران حمل و نقل و دیگر تشکل های بین
المللی خواسته است که به وی کمک نکنند و...؟
محمود صالحی: به نظر من اعضای هیئت مدیره قبل از هر چیز باید مجمع عمومی را تشکیل می
دادند و کلیه مواردی که مربوط به تخلفات اعضاء (یک نفر) هیئت مدیره و بازرسان است
به استحضار شرکت کنندگان در مجمع عمومی می رساندند. اساسنامه سندیکای کارگران شرکت
واحد اتوبوس رانی تهران و حومه در تاریخ ٤/١٠/١٣٨۷ به تصویب مجمع عمومی رسیده است.
برابر تبصره ماده ٦ اساسنامه هیچ عضوی را جز با تصویب مجمع عمومی نمی توان از سندیکا
اخراج کرد. پس نتیجه خواهیم گرفت که اخراج یک عضو ساده سندیکا هم باید برابر تبصره
ماده ٦ اساسنامه به تصویب مجمع عمومی برسد. سئوال این جاست کدام مجمع تصویب کرده
است که منصور اسانلو را اخراج کنند؟ هیئت مدیره قبل از انتشار آن اطلاعیه باید
مصوبه مجمع عمومی را انتشار می دادند تا از هر گونه اظهار نظر های بی مورد جلو گیری
می کرد. برابر بند ٨ از ماده ١١ اساسنامه شرکت واحد عزل انفرادی با دسته جمعی اعضای
هیئت مدیره و بازرسان به عهده مجمع عمومی عادی است. تا جای که ما اطلاع داریم سال
هاست که مجمع عمومی سندیکا برگزار نشده است. به نظر من هیئت مدیره نمی تواند با
توجه به همین بند اسانلو را عزل کنند از این رو، درخواست هیئت مدیره از اتحادیه ها
و سازمان های کارگری و تشکلات کارگری اصولی و قابل قبول نیست. باید هیئت مدیره
اقدام به برگزاری مجمع عمومی می کرد و صورت جلسه مجمع عمومی را به استحضار اعضای
خود می رساند. آن وقت هیچ کس حاضر نبود از کسی مثل اسانلو حمایت کند و یا نقدی از
هیئت مدیره داشته باشد. چون ما کارگران هیچ وقت کسی را که به ما خیانت کند نخواهیم
بخشید و امیدوارم که اسانلو دچار این مشکل نشده باشد.
بهرام رحمانی: جدا از این که منصور اسانلو مرتکب خطایی شده است و یا نه، مستلزم آگاهی و
دلایل و مستندات بیش تر و به ویژه مواضع مستقیم خود ایشان و هم چنین روشنگری سندیکای
شرکت واحد است. اما تا آن موقع موضع اصولی و انسانی و سیاسی، حکم می کند که قضاوت
نادعلانه نشود و اصل باید بر برائت «مجرمین» نهاده شود. نظر شما چیست؟
محمود صالحی: به نظر من قبل از این که ما کسی را مجرم بدانیم باید تحقیق کنیم و با سند
و مدارکی علیه کسی موضع بگیریم؛ به ویژه شخص هم که از طرف مجمع عمومی انتخاب شده
است. باید کلیه مدارک را به مجمع عمومی ارجاع کنیم و این مجمع عمومی است که فرد
خاطی را عزل و کس دیگری را انتخاب می کند. یعنی مجمع عمومی، بالاترین ارگان هر
تشکلی است و به همین دلیل، هرگونه تخلف و نقض اساسنامه باید در مجمع عمومی طرح و
نظر مجمع عمومی برای اکثریت شرکت کنندگان مورد قبول واقع شود. به عبارت دیگر، اصل
بر برائت است و هیچ کس از نظر جنبش کارگری مجرم شناخته نمی شود مگر این که جرم او
آشکار و ثابت شده باشد.
بهرام رحمانی: آیا این موضع ناگهانی هیئت مدیره سندیکای شرکت واحد مبنی بر اخراج
اسانلو، مغایر با کار جمعی و نظر آن بخش از اعضای سندیکا که وی را انتحاب کرده
اند، نیست؟ به نظر می رسد نویسندگان اطلاعیه مورد نظر، رفتاری خصمانه و به دور از
روابط و مناسبات و احساس همبستگی طبقاتی کارگران و رفیقانه با اسانلو اتخاذ کرده
اند. به نطر شما، آیا نمی شد سندیکا روش دیگری برای برکناری اسانلو در پیش می
گرفت؟ تنها راه همین بود؟
محمود صالحی: اعضای محترم هیئت مدیره باید در مجمع عمومی این موارد را به رای عمومی می
گذاشتند. تصمیم شرکت کنندگان در مجمع عمومی، تصمیم جمعی است. برابر بند ۵ از ماده ١۵
اساسنامه شرکت واحد مجامع عمومی نماینده قانونی اعضاء بوده و تصمیمات آن در مورد
تمام اعضاء اعم از حاضرین و غایبین نافذ است. با توجه به بند ۵ از ماده ١۵ شیوه
درست مراجعه به مجامع عمومی، عمل هئیت مدیره یک عمل غیرسیاسی و غیر تشکیلاتی و غیرقابل
قبول است از این رو، امید است در آینده هیئت مدیره بتواند شفاف تر و با موضعی به
دور از احساسات و با حضور خود اسانلو به این ابهامات پایان دهند.
بهرام رحمانی: ظاهرا منصور اسانلو از کشور خارج شده است. این حق طبیعی و خدشه ناپذیر هر
شهروندی است که آزادی سفر داشته باشد. وی، یک فعال کارگری شناخته شده در جنبش
کارگری ایران و تا حدودی در نزد تشکل های کارگری جهان است. در چنین شرایطی، یکی از
رسانه های داخل کشور به نام «عصر امروز»، یک شنبه ۱ بهمن ۱۳۹۱، به شکل چندش آوری
نوشته است: «فرار مسعود اسانلو به همراه مریم ضیاء از کشور... شائبه هایی مبنی بر
داشتن روابط خاص اسانلو و مریم ضیاء مطرح می باشد.» نظرتان در این مورد چیست؟
محمود صالحی: رسانه های داخل کشور بنابه وظیفه ای که دارند هر چیزی علیه فعالان کارگری
بنویسند برای شخص من طبیعی است. چون که کار و وظیفه ٩٩ درصد آنان جز تخریب و بزرگ
نمایی چیز دیگری نیست. پس هرگونه تخریب و شانتاژ کردن واقعیت از طرف آنان برای ما
سندیت ندارد. حق طبیعی اسانلو است که از کشور خارج شود؛ جان خود را بردارد و در
آرامش زندگی کند. هر روز ده ها نفر از گوشه و کنار ایران به خارج از کشور می روند
ولی کسی به آنان توجه نمی کند. در حالی که اگر یک فعال کارگری کشور را ترک کند بلافاصله
همه تیرها به طرف او شلیک می شود و تلاش هایی صورت می گیرد که ایشان را تخریب
کنند. در رابطه با مریم ضیاء، باید به عرض برسانم که من شخصا هیچ گونه اطلاعاتی در
این رابطه ندارم. بر همین اساس از هرگونه اظهار نظر معذورم ... جنبش کارگری به شما
[اسالو] و آنانی که برای طبقه کارگر دل می سوزانند احتیاج دارد و سرمایه داران و
حامیان آنان هر لحظه در کمین هستند تا فعالان جنبش ما را با خود همراه کنند. اگر
امروز دولت های سرمایه داری به یاری یک عده از جیره خواران خود می خواهند فعالان
جنبش کارگری را به بی راهه بکشانند ما باید با آگاهی طبقاتی و به دور از هر گونه
تعصب با مبارزه پیگر خود آنان را به عقب نشینی وادار کنیم.
بهرام رحمانی: البته که باید از سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی محکم و قاطع از سندیکای
شرکت واحد حمایت و پشتیبانی کرد. سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و
حومه در سال ١٩٨٦ تاسیس شد که بعدها توسط دولت منحل گشت. این سندیکا، در سال ۲۰۰۵
توسط کارگران اتوبوسرانی تهران و حومه شرکت بازسازی شد و به عضویت رسمی ITF
فدراسیون جهانی کارگران حمل و نقل درآمد. منصور اسانلو تا همین چند روز پیش از
رهبران این سندیکا بود. حتی هنگام تشکیل آن، نزدیک بود عوامل خانه کارگر و شوراهای
اسلامی کار، زبان او را ببرند. آیا در عین حال نیز به دلیل این که اطلاعیه هیئت مدیره،
کارگران آگاه و فعالین و تشکل های کارگری و مدافعین جنبش کارگری را به شدت نگران
کرده است مورد نقد قرار گیرد؟
محمود صالحی: منصور اسانلو، یکی از بنیان گزاران سندیکا است و در آن زمان، خانه کارگری
ها به ایشان حمله کردند و می خواستند زبان ایشان را ببرند. بعد از آن منصور، به دلیل
فعالیت های سندیکایی به زندان محکوم شد و مدت ۵ سال از عمر گران بهای خود را در
پشت میله های زندان سپری کرد. اما هیچ وقت ما یادمان نمی رود که چه مشکلاتی را
تحمل کرد. اما با توجه به این موارد که گفتم نباید ما یادمان برود که برابر
اساسنامه باید عمل کنیم. قصور از مفاد اساسنامه برای هر شخص قابل بخشش نیست و باید
بدون مماشات در مجمع عمومی آن را مطرح کرد و در دستور کار مجمع عمومی قرار داد تا
اعضای شرکت کننده در مجمع عمومی برای هر مواردی تصمیم گیری کنند.
بهرام رحمانی: کارگران شرکت واحد، در عرصه مبارزات طبقاتی تجربه درخشانی از سر گذرانده
اند. آیا اعضای سندیکا نمی توانند در دفاع از سنت های مبارزاتی و همبستگی ارزشمند
و با شکوه طبقاتی خود، این گونه تصمیم گیری ها را جمعی و در مجامع عمومی خود و به
شکل شورایی اتخاذ کنند و جمعی نیز پیش ببرند؟
محمود صالحی: من در چند سئوال قبل این موارد را شکافتم و توضیح دادم که اعضای سندیکا
باید در چنین مواردی تصمیم گیری می کردند. اما متاسفانه برای این مورد به مجمع
عمومی مراجعه نشده و تنها هیئت مدیره این تصمیم را گرفته است که با مفاد اساسنامه
مغایرت دارد.
بهرام رحمانی: محمود گرامی، شما بهتر از هر کس دیگری می دانید که موانع مختلفی بر سر
راه خودسازمان یابی و پیشروی طبقه کارگر ایران وجود دارد. موانعی چون عدم تجربه
فعالیت متشکل، مشکلات امنیتی، مشکلات مالی، اخراج از کار، سکتاریسم و فرقه گرایی،
جهت گیری های متفاوت سیاسی - طبقاتی و عدم افق و چشم انداز روشن و شفاف و غیره. در
این میان فقر و نداری نیز کمر طبقه کارگر و خانواده آن ها را خم کرده است. بر اساس
آمارهای منتشر شده در رسانه های جمهوری اسلامی و یا از لابلای سخنان مقامات و
مسئولین آن، متوجه می شویم که بحران بخش عظیمی از صنایع ایران را گرفته و محاصره
اقتصادی و هدفمندسازی یارانه ها نیز لطمات جبران ناپذیری به صنایع کشور زده اند و
بیش از هر کس آوار این بحران ها با بی کاری سازی کارگران و گسترش گرانی و فقر بر
سر کارگران و خانواده آن ها ریخته است. برای مثال، خبرگزاری پانا، شنبه ٢ دی ماه ١٣٩١،
نوشت: عضو شورای عالی کار خط فقر واقعی در کشور را یک میلیون و ۵٠٠ هزار تومان اعلام
کرد؛ رییس اتاق صنعت، معدن و تجارت حکومت اسلامی در استان کردستان از تعطیلی صدها
واحد تولیدی در این استان خبر داده و افزوده است: در حال حاضر از هزار واحد تولیدی
در استان کردستان بیش از ٤٢٠ واحد آن تعطیل است؛ ایسنا، ۱۳۹۱/۶/۱۹، نوشت: معاون وزیر
صنعت، معدن و تجارت در نشستی خبری از کاهش ٣٨ درصدی تولید انواع خودرو در کشور در
پنج ماهه نخست ١٣٩١ خبر داد؛ به گزارش خبرنگار ایلنا از مشهد، شنبه، ٢۵ آذر ماه ١٣٩١،
معاون اشتغال و خودکفایی کمیته امداد امام خمینی خراسان رضوی در حاشیه نشست مشترک
کار‌شناسان فرش، سه هزار قالی باف در خراسان رضوی بی کار شدند؛ رحیم عابدی نایب رییس
کانون انجمن صنفی آموزشگاه های آزاد فنی و حرفه ای کشور، از تعطیلی ۶ هزار
آموزشگاه فنی و حرفه ای در دو سال گذشته خبر داد؛ سایت کلمه، ٨ آذر ١٣٩١، نوشت: از
۷۰۰۰ کارگر که سال گذشته در شهرک صنعتی پرند کار می کردند، تنها ۳۸۸۰ کارگر باقی
مانده اند. برخی مدیران صنعتی این شهرک صنعتی به سایت اقتصاد ایرانی اظهار داشتند
تنها با ۲۰ درصد توان واقعی خود فعالیت می کنند. براساس گفته یکی از کارخانه
داران این شهرک صنعتی، واحدهای صنعتی بین ۵۰ تا ۷۰ درصد کارگران خود را تعدیل کرده
اند؛ در سال ۸۴ نرخ بی کاری جوانان ۱۵ تا ۲۴ ساله ٣/٢٣ درصد بوده که این میزان با
طی نوساناتی در سال ۸۹ تا ۷/٢٨ درصد اوج گرفت و در سال گذشته به ۵/٢٦ درصد رسیده
است؛ اعتدال، ٣ دی ١٣٩١، نوشت: شنیده شد که سهم کشاورزان در اشتغال کشور طی ٨ سال
اخیر ٤/۷ درصد کاهش یافت که حاکی از بی کاری حدود ٨٠٠ هزار کشاورز طی این سال
هاست؛ فتح الله بیات، رییس اتحادیه
کارگران قراردادی و پیمانی سراسر کشور در گفتگو با خبرنگار راه دانشجو، ١٢ آذر ١٣٩١،
تعداد کارگران قراردادی را ۸ میلیون نفر در سراسر کشور اعلام کرد؛ طبق اظهارات
تشکل های اقتصادی سراسری، از ابتدای سال جاری ۵٠ واحد تولیدی یا خدماتی در حوزه
فعالیت تشکل های سراسری مشارکت کننده در یک نظرسنجی تاسیس شده و ۵٦٦ واحد به دلایل
مختلف تعطیل شده اند؛ یا خبرگزاری حکومتی فارس، ٠۷ دی ١٣٩١، به نقل از یک مدرس
دانشگاه به وجود سه و نیم میلیون فارغ التحصیل دانشگاهی بی کار در ایران اذعان
نموده است. این مدرس دانشگاه که در سمینار کارآفرینی در دانشکده فنی و حرفه ای
دانشگاه آزاد قزوین سخن می گفت، تصریح نمود: «وجود ٣.۵ میلیون فارغ التحصیل بی کار
در ایران نشان می دهد که هیچ رابطه ای بین زندگی تحصیلی و زندگی شغلی در ایران
وجود ندارد در حالی که این وضعیت در جهان چنین نیست. علاوه بر این در ایران از هر ١٠
هزار متقاضی استخدام تنها ٣٢ نفر استخدام می شوند.» و...
به نظر شما، در حالی که بحران های
اقتصادی و اجتماعی و سیاسی تمام جامعه ایران را فراگرفته است این نوع بحث ها
انحرافی بوده و به مبارزه کل جنبش کارگری لطمه نمی زند؟ مشخصا به نظر شما، اولویت
مبارزه طبقاتی کارگران ایران در حال حاضر کدام هاست!
محمود صالحی: توضیحاتی که شما دادید خیلی شفاف و جامع بود، یعنی برای من جای خالی
نگذاشتید تا من هم چند جمله را به عرض برسانم. اما در این میان چه باید کرد به
مشغله فکری امروز ما کارگران تبدیل شده است. مناسبات سرمایه داری برای بقای خود
دست به هر کاری می زند. طبقه کارگر ایران، باید به نیرو و سیاست ها و اهداف خودش
متکی باشد. طبقه کارگر ایران، باید به سوی هدفی که در پیش روی او قرار دارد حرکت
کند و نباید با یک سری سیاست ها و مباحث بیهوده خارج از طبقه انرژی تلف کند. ما
کارگران باید برای رهایی از دست استثمار انسان از انسان مبارزه کنیم. در این میان،
شکی نیست که مبارزه با مناسبات سرمایه داری خیلی ساده و به دور از خطر باشد!
بهرام رحمانی: مدتی پیش زیرزمین منزل شما را آتش زده بودند. خوشبختانه به هیچ کدام از
اعضای خانواده شما، آسیبی نرسیده بود. همه می دانند که به ویژه کارگران و مردم
سقز، بی نهایت شما را به دلیل سابقه درخشان تان در عرصه مبارزات طبقاتی و در راستای
تحقق حقوق خود و هم طبقه ای هایتان و صمیمیت تان و جان فشانی هایتان دوست دارند و
دشمن شخصی ندارید. بنابراین، بسیار سئوال برانگیز است که چه کسانی و به چه دلایلی
زیرزمین منزل شما را به آتش کشیده اند؟ آیا شخصی و یا اشخاصی در این مورد دستگیر
شده اند یا ئه؟
محمود صالحی: البته این نوع تهدیدات یکی دو تا نیست. سال ١٣٩٠ در روز ٢٦ بهمن مصادف با
روز کومه له، من همراه همسرم نجیبه و یکی از کارگران به نام سیدعلی حسینی از خیابان
امام به طرف میدان هلو می رفتیم که در فاصله بین بانک ملی و بانک کشاورزی مورد
حمله چند نفر لباس شخصی قرار گرفتم. آنان از من درخواست می کردند که سوار ماشین
شوم و آن محل را ترک کنم. من هم به درخواست آنان اعتراض کردم و صدایم را یه کم
بلند کردم. در عرض چند دقیقه ده ها نفر انسان جمع شدند و هر کسی حرفی می زد. من هم
از ماموران لباس شخصی درخواست می کردم که چرا باید این محل را ترک کنم. مردم جواب
می دادند چون امروز روز کومه له است به همین دلیل نمی گذارند شما این جا باشید. من
با ماموران صحبت می کردم که یک عده جوان سر رسیدند و همه پشت سر من قرار گرفتند و
از حرف های من حمایت کردند. ماموران وقتی تجمع مردم را دیدند محل را ترک کردند و
رفتند.
وقتی به منزل برگشتم یک نفر با من تماس
گرفت و من را تهدید کرد که اگر دست از این کارها بر ندارم مسئولیت جانم با خودم
است. این تهدیدها چند روز ادامه داشت. یک روز با این شماره ٠٩١٨۷٨٤٠٣١٩ با من تماس
گرفتند بعد از این که تماس گیرنده حدود ١٠ دقیقه ای به من بی احترامی کرد و من را
تهدید به مرگ نمود و گفت اگر دست از کارهایی که می کنم برندارم مسئولیت جانم با
خودم است. آن وقت گوشی را قطع گذاشت.
این تهدید ها ادامه داشت تا روز ١١/٢/٩١
روز جهانی کارگر. ما در آن روز برای برگزاری مراسم اول ما مه به میدان کارگران
ساختمانی رفتیم و مراسم روز کارگر را آن جا برگزار کردیم. وقتی از محل میدان
کارگران ساختمانی بر می گشتیم به مبایلم زنگ زدند. کسی که پشت خط بود خود را
خبرنگار تلویزیون کردسات معرفی کرد و گفت مراسم کجا برگزار شده است. من هم جواب
دادم که در میدان کارگران ساختمانی، وقتی حرف من تمام شد بلافاصله شروع به فحاشی
کرد و گفت مگر ما به شما نگفتیم که دست از این کارها بردار؛ مگر ما به شما نگفتیم
ادامه دادن به فعالیت سیاسی برابر است با مرگ و ... بعد گوشی را قطع کرد. وقتی مانیتور
مبایلم را نگاه کردم این شماره افتاده بود ٠٨۷٤١٠٣٠٠۵٣ که از کویسک های تلفن عمومی
بود.
یک بار دیگر روز شنبه مورخ ١٠/٤/٩١ ساعت
١١ صبح یک ماشین بژو ٤٠۵ با رنگ جگری که حامل دو نفر بود در خیابان شهدا بالاتر از
میدان معلم در لحظه ای که می خواستم از خیابان عبور کنم به طرف من آمد و من زمانی
متوجه شدم که ماشین داشت به طرف من می آمد و من هم بلافاصله فرار کردم و خودم را
به آن طرف خیابان رساندم. من خیال می کردم که یک اتفاق عادی بوده و توطئه ای در
کار نبوده است به همین دلیل این مورد را پیش کسی نگفتم.
اما در روز شنبه مورخ ٣١/٤/٩١ ساعت ۵۵/٨
دقیقه غروب سر کوچه خودمان که ٤٠ متر با درب اصلی منزل فاصله دارد رسیدم که یک
مرتبه داد و فریاد توجه من را به خود جلب کرد. وقتی به داخل کوچه نگاه کردم همان
ماشین پژو جگری در مقابل درب منزل ما ایستاده بود و به نجیبه همسرم و من فحش می
داد و مرتب دست های خود را از پنجره ماشین به بیرون می آورد و داد می زد. من هم
بلافاصله شماره ماشین را یادداشت کردم و می خواستم به طرف آنان بروم اما آنان هم
متوجه من شدند و سریع به طرف من حمله کردند؛ که من ناچارا فرار کردم و خودم را به
پشت یک تیر برق رساندم؛ آنان با فحش و بی احترامی آن محل را ترک کردند. آنان وقتی
فرار کردند و نتوانستند من را زیر بگیرند، شناسایی کردم و یکی از آنان سربازی بود
که پسر یک دوست قدیمی من است. با پدر آن سرباز تماس گرفتم و ایشان اظهار می کرد که
پسر او غلط می کند که چنین عملی را انجام می دهد. همان لحظه به منزل آن یکی دیگر
زنگ زدم و با مادر آن شخص دیگر صحبت کردم و ایشان هم اظهار می کرد که پسر من نیست.
این مورد را با چند نفر از دوستان در میان گذاشتم که همگی اظهار می کردند که آنان
را به نیروی انتظامی معرفی کنم. ولی پدر و مادر راننده به خانه ما آمدند و با
خواهش و تمنا از من درخواست کردند که این کار را نکنم تا مشکلی برای بچه هایمان به
وجود نیاید. آن قدر خواهش کردند که ما از طرح هر گونه شکایت خودداری کردیم. (شماره
ماشین هم موجود است) در آن زمان که این دو نفر به خانواده من فحش می دادند، سیامند
پسر کوچکم در خانه بود و می خواست با آنان درگیر شود؛ ولی نجیبه همسرم به سیامند
اجازه نداد تا از منزل خارج شود. بعد از این واقعه دیگر همه چیز تمام شده بود که
در تاریخ ٣/١٠/٩١ ساعت ۵/١١ صبح با من تماس گرفتند و کسی پشت خط به من گفت، «آقای
صالحی شما هنوز زنده هستید مگر شما را آتش نزدند و چطور است که شما هنوز زنده هستید؟
مطمئن باش که پدرت را در می آورم و کاری خواهم کرد که تمام دنیا به حالت گریه کند
فلانی فلان شده و ...» بعد از فحش های بی شرمانه گوشی را قطع کرد و این شماره روی
مانیتور مبایلم ثبت شده بود ٠٩٣۷١۷٨٣٠٤۷. آخر چند روز بود که شایعه کرده بودند دال
بر این که خانه ما آتش گرفته و من هم جان خودم را از دست دادم. این شایعات در میان
همه دوستان پخش شده بود و هر کسی به شکلی به منزل ما می آمدند و یا با تلفن جوای
حالم می شدند.
سرانجام در روز پنج شنبه مورخ ٢١/١٠/٩١
بعد از ساعت یک شب شخص یا اشخاصی به منزل ما حمله کردند و با آتش زدند درب زیر زمین
می خواستند منزل ما را به آتش بکشند که خوشبختانه به دلیل بارش برف آتش بعد از چند
وقت خاموش می شود و مهاجمان بعد از این که درب زیر زمین را آتش می زنند برای این
که کسی نتواند وارد آن جا شود. یک اسپری فلفل را به داخل زیر زمین انداخته و با این
عمل غیرانسانی می خواستند کسی نتواند وارد زیر زمین شود. ما صبح آن شب متوجه شدیم
که زیر زمین ما را آتش زدند.
این اقدامات تروریستی را بعدا با جزئیات
به استحضار افکار عمومی خواهم رساند. در ضمن من به هیچ مرجعی شکایت نکردم و کسی هم
در این مورد بازداشت نشده است.
بهرام رحمانی: محمود صالحی گرامی، من سئوال دیگری ندارم. از این که وقت گذاشتید و جواب
سئوالات مرا دادید بی نهایت سپاسگزارم. اگر در پایان نظری، توصیه ای و پیامی برای
فعالین جنبش کارگری ایران در داخل و خارج کشور دارید، بفرمایید.
محمود صالحی: من هم به سهم خودم از شما و همه دست اندرکاران تشکر می کنم. امید است که
برای جنبش کارگری مفید و سرفراز باشید.
جمعه سیزدهم بهمن ١٣٩١ - یکم فوریه ٢٠١٣
این پرسش و پاسخ در یکی دو جا اندکی از سوی اینجانب
ویرایش شده است. بخشی از پاسخ محمود صالحی را نیز که جنبه ی پند و اندرز در زمینه
ی خصوصی ترین هماوندی های منصور اسالو و همسرش داشت، پیراسته ام.
ب. الف. بزرگمهر ١٤ بهمن ماه ١٣٩١
پیوست ها:
برکناری منصور اسانلو از ریاست هیات
مدیره سندیکا
١٣٩١/١١/٠٢
از: سندیکای کارگران شرکت واحد
اتوبوسرانی تهران و حومه
به: فدراسیون جهانی کارگران حمل و نقل (ITF)
موضوع: برکناری منصور اسانلو از ریاست هیئت
مدیره سندیکا
احتراما سندیکای کارگران شرکت واحد
اتوبوسرانی تهران و حومه اعلام می دارد؛
منصور اسانلو را به علت انجام تخلفات
متعدد و عدم پایبندی به تعهدات خود و نادیده گرفتن هشدارها و اعتراضات درونی سندیکا،
از ریاست هیئت مدیره برکنار کرده و از این تاریخ هیچ گونه سمت و مسئولیتی در این
سندیکا ندارد و از آن نهاد کارگری خواستار قطع همه ارتباطات، همکاری ها و حمایت ها
از نام برده می باشد.
یادآوری می شود سندیکای کارگران شرکت
واحد اتوبوسرانی تهران و حومه هیچ نماینده و سخنگویی در خارج از کشور ندارد.
با امید به گسترش صلح، عدالت و صداقت در
همه جهان
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی
تهران و حومه
دوم بهمن یک هزاروسیصد و نود و یک
رونوشت:
- سازمان جهانی کار (ILO)
- کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های
آزاد کارگری (ITUC)
- کنفدراسیون کارگران فرانسه (CGT)
- کلیه اتحادیه ها و نهاد های کارگری
داخلی و بین المللی
پاسخ فدراسیون جهانی کارگران حمل و
نقل
نامه «آی تی اف» درباره موضوع رانندگان
اخراجی و تایید بر کناری منصور اسانلو
١٣٩١/١١/٠٩
نامه آی تی اف به سندیکا در مورد اخراج
غیر قانونی سه تن از رانندگان شرکت واحد آقایان وحید فریدونی، حسن سعیدی و ناصر
محرم زاده و تایید برکناری رئیس پیشین سندیکا امروز آی تی اف موضوع سه راننده
اخراجی سندیکای کارگران اتوبوسرانی شرکت واحد را مستقیما با دولت ایران مطرح کرد.
دیوید کاکرافت؛ دبیر کل آی تی اف پس از
اینکه از اخراج این رانندگان توسط ابراهیم مددی؛ نایب رئیس سندیکای شرکت واحد که
از سازمان های عضو آی تی اف است، آگاه شد در نامه هایی به رئیس جمهور و وزیر کار
خواستار بازگشت به کار این رانندگان اخراجی شد.
نام های این سه راننده حسن سعیدی، ناصر
محرم زاده و وحید فریدونی است. هر سه این رانندگان از اعضای فعال سندیکا هستند و
پس از فعالیت برای افزایش دستمزد کارگران از کار اخراج شده اند. اخراج این سه نفر
مستقیما به فعالیت های اتحادیه کارگری آن ها مربوط است.
دیوید کاکرافت به ابراهیم مددی؛ نایب رئیس
سندیکای شرکت واحد «قول داده است که آی تی اف به حمایت خود از هئیت مدیره سندیکای
واحد که اولین اتحادیه عضو آی تی اف در ایران است در دفاع از اعضای خود ادامه
خواهد داد.»
دیوید کاکرافت هم چنین تصمیم هئیت مدیره
سندیکا را مبنی بر برکناری منصور اسانلو از پست خود به عنوان رئیس سندیکا برسمیت
شناخت و تاکید کرد:
«ما حق هیات مدیره را بعنوان هیات منتخب
اداره کننده سندیکا برای این تصمیم به رسمیت می شناسیم و آن را کاملا رعایت می کنیم.»
برگرفته از «اخبار روز» ۱٣ بهمن ۱٣۹۱
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر