تصویری است بسیار زیبا از چهره ی آدمی
رنج کشیده با نی نی چشمانی که به سپیدی می زند؛ شاید چهره ای از یک معدنچی که کم
تر آفتاب را دیده است.
کسی درباره اش، شاعرانه نوشته است:
«خیره به دوردست ها
محو در افق ...» از «گوگل پلاس»
نمی دانم؛ ولی هر چه هست، همه چیز در آن
موج می زند؛ چهره ای گویا، نماینده ی بسیاری آدم های روی کره ی خاکی در دوره ی دانش
های پیشرفته و فن آوری های شگفت انگیز که تنها برای گروه کم شماری از آدمیان، آبخُست
هایی خوشبخت در میان دریای تنگدستی و تیره روزی دیگران که زندگیی شان بیش تر به جان کندن می ماند به ارمغان آورده است ...
ب. الف. بزرگمهر ۳۱ خرداد ماه ۱۳۹۲
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر