«ادب را از که آموختی؟ از بی ادبان!» لقمان
دانشمند
بسیاری شاید با این پاسخ لقمان ساده انگارانه چنین برخورد
کنند که گویا منظور وی این بوده است که هرچه بی ادبان گفتند یا کردند، من نگویم یا
انجام ندهم. از دید من، پاسخ وی، چیزی فراتر از چنین انگاره ای است.
ادب، گرچه مطلقیتی نیز در برابر «بی ادبی» مطلق ندارد، در
بسیاری موردها و بویژه در فرهنگ هایی چون کشور ما که خودکامگی دیرینه پا، سده ها
فرمانروا بوده، بیش تر صورتکی است برای پوشاندن
آنچه درچهره ات نقش بسته؛ قفلی است بر زبان و دل که آنچه باید بجا و به
هنگام بگویی، نمی گویی؛ سدی است بر سر راهِ آنچه باید انجام دهی و شهامتش را به
خاطر پیامدهای آن نداری؛ همراهی با آن چیزی است که نباید همراه باشی؛ کنار آمدن با
خوی و خلق کهنی است که باید دور انداخته شود ...
ب. الف. بزرگمهر ۱۲ دی ماه ۱۳۹۲
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر