از زبان نویسنده ای نوشته است:
«از هیچ کس بیزار نیستم و آموخته ام که همه راه های بیشماری
که انسان در زندگی خود می پیماید، یکسان است. ستمگران و ستمدیدگان، سرانجام به هم
می رسند و تنها حُکم غالب اینست که زندگی روی هم رفته برای این هر دو گروه بسی
کوتاه است ...»
از «گوگل پلاس» با ویرایش و پارسی نویسی درخور از اینجانب: ب.
الف. بزرگمهر
می نویسم:
شیوه ی نگاه همه ی «چخ بختیار»های جهان به پیرامون خود؛
کسانی که زری اندوخته و اوضاعی کم و بیش بسامان دارند یا اینگونه می پندارند؛ بیش
تر وقت ها جایی در میانه ی هرم اجتماعی و گاه دستی در آش چاپیدن دیگران! بیش ترشان
به گفته ی خود در سیاست دخالت نمی کنند و تکیه کلام شان این است که سیاست پوست
خربزه دارد؛ ولی در کردار واقعی خود، خواهان حفظ وضع موجود!
چون خوک نواله ی خویش می لیسند و با نگاه کرخت و بی تفاوت
به همه زشتی ها و پلیدی های پیرامون خویش نگریسته از کنارشان درمی گذرند.
ب. الف. بزرگمهر ۱۴ اسپند ماه ۱۳۹۲
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر