در دام نیرنگبازی های حاکمیت تبهکار در بزرگنمایی جستارهای حاشیه ای نیفتیم!

کسی در زیر نوشتاری که به جشن بسیار پرهزینه ی همسر «آخوند ریش حنایی» در کاخ سعدآباد پرداخته و آن را زشت شمرده بود، یادآوری بسیار بجایی می کند که بویژه برای آن گروه از روشنفکران جامعه که از دست این رژیم به تنگ آمده، ولی به دشواری های جانفرسای توده های مردم در کردار اجتماعی خود نیم نگاهی نیز ندارند، می تواند سودمند باشد.

وی می نویسد:

«دولت، خوب توانسته با بزرگنمایی جُستارهای حاشیه ای، جُستارهای بنیادین را که باید پاسخگو باشد به حاشیه ی امن برای خود براند»

از «گوگل پلاس» با ویرایش و پارسی نویسی درخور از اینجانب: ب. الف. بزرگمهر

من نیز با وی همداستانم و می نویسم:

«از دید من هم سخنی بسیار درست و بجاست! در کنار این همه دشواری های مردم که به عنوان نمونه، حقوق پایه ی کارگران را زیر خط تنگدستی در نظر گرفته اند، ناگهان چیز بسیار بی اهمیتی چون آن ایران شناس یا ایران نشناس که هوس کرده در ایران و آن هم کنار زاینده رود ور میان شهر تاریخی اسپهان خاکش کنند، تبدیل به یک جستار روز روشنفکران می شود.» («گوگل پلاس»)

با همه ی نیرو باید از آخوند حسن فریدون روحانی خواست تا به وعده هایش درباره ی بهبود زندگی توده های مردم و گسترش آزادی های سیاسی و اجتماعی و از آن میان آزادی همه ی زندانیان سیاسی ایران جامه ی عمل بپوشاند! آنگاه صورتک لیبرال منشانه ی دولت کنونی و رژیم تبهکار «الله کرم» زودتر کنار زده خواهد شد و ماهیت "فرهنگ پرور" «آقای ۹۵ میلیارد دلاری» و انقلابی دروغین که هم اکنون نیز نمودهایی از آن به نمایش درآمده، آشکارتر و بی پرده تر جلوی چشم مردم ایران و جهان نهاده خواهد شد و آن بخش از نیروهای ناآلوده یا کم تر آلوده ی پیرامون یا هنوز طرفدار حاکمیت نیز که چشم امید به این رژیم سر تا پا پلید، ضدخلقی و خائن به منافع ملی ایران برای دگرگونی های پیشرفتخواهانه به سود توده های مردم بسته اند، تکلیف خویش را با خود و این رژیم زودتر روشن خواهند نمود؛ وگرنه، همان نقشه ی پلیدی که پیش تر با هر شکستی در پهنه ی جنگ یا سیاست خارجی یا موردهای کوچک و بزرگ دیگر، بارها به اجرا درآمده، این بار با شدت و شتاب بیش تری به اجرا درخواهد آمد؛ نشانه های نیرومندی از چنان نقشه ی تبهکارانه ای را در سخنرانی "آقای ساده زیست" برای گروهی زنان دستچین شده و دورقاب چین می توان یافت.* نقشه ای تبهکارانه که بویژه دستپخت نیروهای امپریالیستی و اهریمنی برای فراری دادن باز هم بیش تر نیروهای آگاه روشنفکری ایران به بیرون کشور و سست نمودن بیش از پیش حلقه ی بسیار شکننده و نازک شده ی این نیروی همچنان پایدار و استوار ایران است که به هنگام خود می تواند نقشی پویا در رهبری و سازماندهی توده های مردم داشته باشد.

امپریالیست ها، کم و بیش به همان انگیزه ای که به هنگام خود به «صددام حسین» برای چنگ انداختن به خاک کویت چراغ سبز نشان دادند، اینک حاکمیت فرومایه و نابخردی را که افزون بر دیگر آلودگی ها، گرایش به خودفریبی در زمینه ی دستیابی به توافقی همه سویه با امپریالیست ها و بویژه امپریالیست های یانکی دارد و خواهان پایوری (تضمین) زیست پلید خود از سوی دشمنان اهریمن خوی جهان است به سرکوب گسترده تر توده های مردم و خلق های ایران برمی انگیزانند. این که سخنان آن رهبر تا چه اندازه از روی نادانی یا نابکاری و همدستی آگاهانه در پیشبرد چنین سیاستی است، چندان تفاوتی در آروین و فرجام کار ندارد؛ زیرا آن ها که چنین برنامه هایی را سرهم کرده و به اجرا درمی آورند، نیک می دانند که چنان بازگشت به عقبی که نیروهای واپسگرای فرمانروا  بر ایران خواهان آنند، هیچگاه به فرجام دلخواه آن ها نخواهد رسید؛ تنها آروین و پیامد آن گریختن باز هم گسترده تر نیروهای روشنفکری و کارآمد کشور از میهن خود است و آن ها درست همین را می خواهند!

امپریالیست ها از بن بست سیاسی و اقتصادی که رژیم جمهوری اسلامی به آن دچار است، بخوبی آگاه بوده و از مدت ها پیش بر همین پایه، برنامه ریزی های باریک اندیشانه و کارآیی برای به سرافکندگی کشاندن و به زانو در آوردن مردم ایران داشته و دارند.قرارداد ننگین و نیمی سربسته ی «ژنو»، نمونه ای از آن است. آن ها بخوبی می دانند که رژیم جمهوری اسلامی از توان در پیش گرفتن سیاست و سمتگیری اقتصادی ملی که در شعارهای سه گانه ی انقلاب نیز بازتاب یافته بود، برخوردار نیست؛ چنان سمتگیری اقتصادی ـ اجتماعی نمی توانست و همچنان نمی تواند ضد سرمایه داری امپریالیستی نباشد؛ آن ها رژیمی ضدانقلابی و ضد ملی را که از مدت ها پیش به آن ها باج داده و همه سویه اقتصاد کشور را به اقتصاد ورشکسته و بحرانی امپریالیستی وابسته و از همین رو، درمانده نموده از هرباره یاری می کنند تا سیاست اقتصادی سرمایه داری نولیبرال را که در بنیاد خود، دربردارنده ی صدور بحران کشورهای امپریالیستی به کشورهای پیرامونی و سست پای جهان سرمایه داری به بهای نابودی اقتصادهای ملی، بیکاری و تنگدستی فزاینده ی توده های میلیونی مردم است در میهن مان به پیش ببرند. اگر چنین سیاستی از کوچک ترین دورنمای اقتصادی ـ اجتماعی در کشور ما برخوردار بود، اینجانب به جُستار بگونه ای دیگر برخورد می کرد؛ ولی همه ی نمودها و نشانه ها و دلیل های علمی و بخوبی گواهمند در زمینه های اقتصادی ـ اجتماعی نشان می دهند و تجربه ی سیاسی تاکنون پشت سر گذاشته شده در میهن مان نیز بخوبی آن را پایور (اثبات) نموده اند که گره دشواری های اقتصادی ـ اجتماعی توده های سترگ مردم، تنها و تنها با سمتگیری بخوبی آمایش یافته به سوی سوسیالیسم و پیگیری «راه رشد با سمتگیری سوسیالیستی» امکان پذیر است! درست به همین دلیل، رژیمی که بنا بر ماهیت طبقاتی خود از چنین خواستی برخوردار نیست و توان برداشتن چنین گام سترگی را ندارد به مرحله ی سرنگونی رسیده است؛ این سرنگونی، ممکن است به دلیل های گوناگون و از آن میان و مهم تر از همه، نبود گزینه ای شایسته از دیدگاه تاریخی، اندکی نیز به عقب بیفتد، ولی ناگزیر است و بیگمان روی خواهد داد؛ چه بهتر که بدست خود خلق های ایران در همبستگی با یکدیگر و نیروهای میهن پرست و پیشرو و با جلوگیری آگاهانه از خزیدن امپریالیست ها و مزدوران شان در زیر پوست انقلابی مردمی چون آنچه در لیبی و جاهای دیگر تاکنون روی داد، انجام پذیرد؛ خواستی که گرچه به زبان آسان و در کردار بسیار دشوار، ولی به هر رو شدنی است!

روند ناگوار کنونی، شرایطی فراهم نموده که رژیم ضدخلقی و نابکار جمهوری اسلامی دست بازتری برای آفرینش خفقان و خاموشی گورستان وار یگونه ای کلی و سرکوب نیروهای پایدار و رزمنده ی میهن مان بگونه ای ویژه بیابد؛ رژیمی که حتا از چنان نیروی پیش بینی بایسته نیز برخوردار نیست که کم ترین برهم خوردگی تراز نیروهای سیاسی در ایران و پیرامون ایران، ورق را با شتاب به زیان آن رژیم تبهکار برخواهد گرداند و در فرجامِ کار، این توده های مردم ایران هستند که تاوان همه ی پلشتی ها و تبهکاری های آن را با هست و نیست پایمال شده ی خود خواهند پرداخت! 

ب. الف. بزرگمهر    ششم اردی بهشت ماه ۱۳۹۳

* هنوز بخت نوشتن یادداشتی جداگانه در این باره را نیافته ام.