نوشته تصویر پیوست را درباره ی دگردیسگی منش آدمی و هماوندی آن با افزایش سن و سال، درج نموده است؛ به چند و چون و اندازه ی درستی یا نادرستی آن کاری ندارم؛ ولی به گمانم، با نادیده گرفتن همه ی ناهمسانی ها و دگرش منش آدمیان، یک چیز در همه ی کسانی که پیر می شوند، کمابیش گریزناپذیر است:
خرفتی!
می نویسم:
به هر رو از این سخنان حکیمانه که بگذریم، هر کسی که پیر
می شود، گام بگام بگونه ای خرفتی دچار می شود؛ حافظه ی آدم یاری نمی کند؛ پیوند میان
مانش ها و گواهمندی ها در مغز أدمی به همان شتابی که پدید می آید، از هم می پاشد و
... از آن گریزی نیست! نشنیده اید، می گویند:
پیر خرفت! در این ناسزاگونه نیز حکمتی است! و شاید بیش از
آن سخن حکیمانه!
ب. الف. بزرگمهر ۳۱ فروردین ماه ۱۳۹۳
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر