«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۳ تیر ۲۰, جمعه

آدمی توانا در ادب و تاریخ و سیاست که خلق تاژیک را جانی دوباره بخشید!

موزه صدرالدین عینی در سمرقند

ویوئوی زیر، خانه ی صدرالدین عینی را که پس از مرگش موزه شده، نمایش می دهد؛ موزه ای که هر آن، امکان برچیدنش از سوی دولت ازبکستان می رود. این خانه را نیز تاب نمی آورند؛ زیرا نام وی نیز بسان بسیاری دیگر از دانشمندان و هنرمندان و ادب پروران مردمی باید از یادها زدوده شود؛ و او یکی از بزرگ ترین ها بود و هست؛ آدمی توانا  در تاریخ و سیاست و بویژه ادب پارسی که برای بازسازی و نوسازی آن برای تاژیکان (تاجیک ها) بسیار کوشید و آن خلق را جانی دوباره بخشید.

ب. الف. بزرگمهر    ۲۰ تیر ماه ۱۳۹۳


هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!