می توانی مرا دچار «وایبریزاسیون» کنی؟

گفته های زیر از یک آخوند نیست؛ از «بوفالویی» پشم و پیله ریخته است که هنگام دریافت پایان نامه ی «دکترای علوم سیاسی»، نمره ی ۱۹ نیز از سوی استادان خود دریافت نموده است:

«راه کاهش آسیب پذیری در برابر وایبریزاسیون فرهنگی، انفعال و انکار و تقابل نیست بلکه مشارکت هوشمندانه و تولید محتوای انبوه در این فضای اجتماعی است. این فضا به آمران به معروف و ناهیان از منکر مجازی با الزامات خاص آن نیاز دارند. چند ماه پیش در یک برنامه تلویزیونی نیز در باره فضای مجازی گفتم باید فقه و اخلاق فضای مجازی در ایران شکل بگیرد و معلوم شود که فلان لایک صواب است و ثواب دارد و بهمان لایک و فالو کردن مکروه است و پرهیز از آن لازم است»

هرچه اندیشیدم  از آرش «وایبریزاسیون فرهنگی» سر درنیاوردم. به همینگونه سر در نمی آورم که چگونه آن فقه و اخلاقی را که در فضای راستین جامعه ی ایران، آزمون تلخ و ناگوار خود را پس داده، در فضای مجازی می خواهند پیاده کنند. شاید، نمونه ای از آن، در گفتگوی اینترنتی دختر و پسر جوانی که در پی یافتن دوست یا همسر آینده ی خود هستند، سرانجام با چنین پرسشی از سوی پسر پی گرفته شود:

می توانی مرا دچار «وایبریزاسیون»* کنی؟ منظورم گونه ی فرهنگی آن نیست ... به گفته ی "علما"، یکبار آن اشکالی ندارد!

ب. الف. بزرگمهر        ۲۹ شهریور ماه ۱۳۹۳

* چنین انگاشته ام که این واژه از واژه ی «ویبرِیشن» (vibration) به آرش های: «لرزش»، «جُنبش» و «نوسان» ریشه گرفته باشد!