همانطور که شنا در
استخر، نیاز به مربی و ناجی دارد، گذر از دنیا هم نیاز به کِشتی و ناخدا دارد!
حدیث داریم: «الدُّنیا
بَحرٌ عَمیق» دنیا، دریایی ست عمیق و پر تلاطم!
با کدام منطق بپذیریم
که خدا شناگرانِ ناآشنا را در این دریای پرخطر به حال خودشان رها می کند؟!
امام یعنی رهبر؛ رهبری
که دستمان را می گیرد و تا مطلوب میرساند. مطلوب، همان حکومت واحد زیبای الهی ست؛ و
او بیش از ۱۴۰۰ سال است که
چشمش به دستان ماست که دستمان را بگذاریم توی دستانش ...
راستی چرا اینقدر در
روایات تاکید شده که «در دوران غیبت، دعای غریق بخوانید»؟!
مگر خطر غرق شدن، ما را
تهدید میکند؟! « الدُّنیا بَحرٌ عَمیق»!
«اصول عقائد»، قرائتی، ص۳۸۱
از «گوگل پلاس» با ویرایش درخور بویژه در نشانه گذاری ها از
اینجانب؛ برنام نیز از آنِ من است. ب. الف. بزرگمهر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر