«رسیدن به توافق، رسم
زمانه است و میل مردم! و این خود با منافع مشترک و درازمدت همه ی طرف‌ها از آن
میان ایران، هماهنگی دارد.»*
روشن نیست، وی به نمایندگی از سوی کدام مردم، مردم ایران
یا مردم چین «رسیدن به توافق» را «رسم زمانه» دانسته و آن را به همتای ایرانی خود سپارش
نموده است! آیا منظور وی هرگونه توافقی، بی هیچ بنیادی دادگرانه و پوشیده از دید
توده های مردم است؟! آیا دولت چین که وی یکی از نمایندگان آن است، رسیدن به هرگونه
توافقی با کشورهای دیگر را «رسم زمانه» بشمار می آورد و به آنچه برای آن کشور
زیانبار است، تن در می دهد؟ اگر چنین نیست، چگونه «وانگ پی»به خود چنین اجازه ای
می دهد که زیر پوشش کلی گویی از سوی مردم ایران سخن بگوید؟! آیا توده های مردم
ایران به هرگونه توافقی گرایش دارند؟
آیا «واردات نفت خام چین از ایران [که] سال گذشته
با افزایشی ۳۰ درصدی به بالاترین سطح میانگین خود از سال ۲۰۱۱ رسید [و] این امر پس
از آن امکان پذیر شد که دستینه شدن توافق موقت میان ایران و ”گروه ۱+۵“ تا اندازه ای
از فشار تحریم‌ها علیه ایران کاست»* و دیگر داد
و ستدهای نان و آبدار با همتایان بازرگان و سوداگر ایرانی و نیز برخی چشمداشت
های سیاسی، زمینه ای برای چنین سپارشی نیست؟
آیا بهتر نیست که وی به خوردن برجای مانده ی آشی که بویژه
به کوشش امپریالیست ها فراهم شده، بسنده کند و حلیم مردم ایران را هم نزند؟
ب. الف. بزرگمهر پنجم فروردین ماه ۱۳۹۴
* برگرفته از «رادیو فردا»، پنجم فروردین ماه ۱۳۹۴
(با ویرایش و پارسی نویسی درخور از سوی اینجانب؛ افزوده های درون [ ]
نیز از آن من است. ب. الف. بزرگمهر)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر