«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۴ اردیبهشت ۲, چهارشنبه

تمثال های میمون یکی از پی دیگری!


ماده ۶ قانونِ شیوه ی نگهداری نشانه ها و یادمان روح الله خمینی، مصوب ۱۳۶۸ «مجلس شورا»:
«تمثال* مبارک حضرت امام خمینی رضوان‌الله تعالی علیه باید در کلیه وزارتخانه‌ها، سازمانها، ادارات و نهادها و مراکز و مجامع رسمی‌ داخل و خارج ایران و مصاحبات مسوولین کشور در محل مناسب و قابل رؤیت نصب گردد؛ و همچنین تمثال مبارک امام در ابتدای کلیه کتب درسی‌ آموزش و پرورش ”دبستان، راهنمایی، دبیرستانی، مراکز تربیت معلم“ و نیز کتب منتشره دانشگاهی که از سوی مراکز نشر دانشگاهی انتشار می‌یابد به ‌چاپ برسد.»

از «گوگل پلاس» با اندک ویرایش و پارسی نویسی درخور نخستین جمله ی نوشته از اینجانب؛ برنام نیز از آن من است.    ب. الف. بزرگمهر

پی نوشت:

«میمون» واژه ای از ریشه عربی به آرش خجسته، همایون و فرخنده یا فرخ است. شَوَند (دلیل) کاربرد آن بجای واژه ای پارسی در برنام، جفت و جور بودنِ آن با واژه ی از ریشه عربی «تمثال» بوده است.

پارسی نویسی:
*  بجای واژه ی از ریشه عربی «تمثال» می توان از واژه های پارسی «تندیسه» یا «پیکرنگاشته» سود برد.

ب. الف. بزرگمهر    دوم اردی بهشت ماه ۱۳۹۴  

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!