«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۴ خرداد ۱۰, یکشنبه

حکمت شکمبارگان اندرزگو!


چه حکمتی در کار است که جهان ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ می کند؛ ولی ما ﺍﺯ ﺳﻮﻣﺎﻟﯽ ﻭ ﺑﻨﮕﻼﺩﺵ تنگدست تر می شویم؟!

ﺗﻮی ﺻﻒ ﺳﺒﺪ ﮐﺎﻻ، ﺁﺩﻡ ﻫﺎ جان می سپارند؛ یک ﺟﺎﯼِ ﮐﺎﺭ ﻣﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ:
ﯾﺎ ﺩﻋﺎﻫﺎ ﺭا ﻋﻮﺿﯽ می خوانیم؛
ﯾﺎ ﺩﻋﺎﯼ ﻋﻮﺿﯽ می خوانیم؛
ﯾﺎ ﻋﻮﺿﯽ ﺩﻋﺎ می خوانیم؛
ﯾﺎ ﺑﺎ ﻋﻮﺿﯽ ﻫﺎ ﺩﻋﺎ می خوانیم؛
ﯾﺎ ﻋﻮﺿﯽ ﻫﺎ برایمان ﺩﻋﺎ می خوانند؛
ﯾﺎ عوض مان کرده اند تا ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺩﻋﺎ بخوانیم؟! 

از «گوگل پلاس» با ویرایش، پارسی و بازنویسی درخور از اینجانب؛ بخش هایی از آن را نیز پیراسته ام. برنام نیز از آنِ من است.   ب. الف. بزرگمهر
 

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!