تصویر نوشته ای است دربردارنده ی پند و اندرزهایی کلی (پیوست)
لبخندی تلخ بر لبانم می نشیند و ناخودآگاه دندان هایم به
روی هم فشرده می شوند. با خود می اندیشم:
جهان از آن هم زیباتر خواهد شد، چنانچه هر روز معده مان
را به اندازه ای بسنده انباشته از «مأکولات» کنیم (گاه تا خرخره هم اشکال شرعی
ندارد!) و حرف مفت هایی کلی که نه سیخ بسوزد و نه کباب تحویل خود و دیگران بدهیم؛ گرچه:
سیخ از آنِ دیگران و کباب از آنِ خودمان!
ب. الف. بزرگمهر ۱۸ اَمرداد ماه ۱۳۹۴
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر