برگرفته های زیر، چند بندی از یکی از گزارش های تارنگاشت
وابسته به وزارت امور خارجی «یانکی» ها را دربرمی گیرد که به جُستار رای گیری برای
پیوستن رژیم چنگ انداخته به سرزمین پلستین به پیمان «جلوگیری از گسترش جنگ‌ابزارهای
هسته‌ای» پرداخته و واکنشِ نخست وزیرِ مغزگنجشکی اسراییل یا همانا «یابوی
اسراییلی» به آروین آن رای گیری را نیز درج نموده است. در این واکنش، گستره و ترازِ نابخردی و کوته بینی این یابو بروشنی دیده می شود؛ وی با کاربرد منطقی واژگون و خودمرکزپندارانه، کلِّ روند واپسگرایانه
در کشورهای امپریالیستی و «جهان سرمایه داری» که آروین رای گیری یادشده، تنها نمودی از یکی
از سویه های آن است را در «حقانیت و کامیابی دیپلماسی
اسراییل»* می فشرد و جا می زند! چنین یاوه سرایی را نمی توان تنها به پای گزافه گوییِ
آگاهانه نهاد.
* گزارش زیر
از این نکته نیز اگر بگذریم که رای گیری یادشده، یکبار
دیگر، رفتار دوگانه ی کشورهای امپریالیستی و دنباله روهای شان را در برخورد نابرابرانه
به جُستاری یکسان برای همه به نمایش نهاد، شیوه ی گواهمندی و بهانه جویی «یابوی
اسراییلی» درباره ی چند و چون و چرایی آن "حقانیت و کامیابی" چشمگیرتر
است که عرّ و تیزهای هر از گاهی و بی پشتوانه ی یابوی خودمان را گواه حقانیت خویش
می گیرد و دو جُستار ناهماوند و نچسب را به یکدیگر گره می زند:
از یک سو، درخواست برای پیوستن رژیم ساخته و پرداخته اش به
آن «پیمان جهانی» را به بهانه ی بیم نابودی آن کشور ساختگی از سوی رزیم تبهکار
فرمانروا بر کشورمان، کژروی می نامد و از سوی دیگر به همان بهانه، خواهان فشار بیش
تر بر ایران است!
با این همه، بویژه با بدیده گرفتنِ اندازه ی توانایی یا ناتوانی هر یک از دو
سو ـ و در اینجا، بویژه آن دو یابو ـ در سبز کردن گفتار خویش،
کدامیک از هوش و خِرَد بیش تری برخوردار است؟
ب. الف. بزرگمهر ۲۸ شهریور ماه ۱۳۹۴
* گزارش زیر
***
«بنگاه۱ جهانی انرژی اتمی» روز پنجشنبه [۲۶ شهریور ماه ۱۳۹۴] در
نشست سالانه‌اش درخواست ۱۹ کشور عربی و «جنبش عدم تعهد» برای
پیوستن اسرائیل به پیمان «جلوگیری از گسترش جنگ‌ابزارهای۲ هسته‌ای» [یا آن بنگاه] («ان‌پی‌تی») را رد کرد.
گزارش «خبرگزاری آسوشیتدپرس» گویای آن است که از ۱۶۵ کشور هموند۳ بنگاه، ۶۱ کشور به این درخواست رای منفی داده و ۴۳ کشور از آن
پشتیبانی نمودند. ۳۳ کشور نیز به آن رای ممتنع دادند.
...
بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، در واکنش گفته است
[که] رای کشورهایی که با این درخواست به ستیز برخاستند۴، در سنجش با گذشته، افزایش
یافته است و این امر نشان از «حقانیت» و «کامیابی۵ دیپلماسی» اسرائیل دارد.
آقای نتانیاهو گفت
که پیش از رای‌گیری، در گفتگوهای تلفنی با سی نفر از رییسان۶ جمهوری، نخست وزیران و وزیران خارجه ی کشورهای باختری۷،
به آنها گفته بود که درخواست برای پیوستن اسرائیل به «ان‌پی‌تی»، کژروی۸ از کوشش‌هایی است که باید پیش از هر چیز، ایران
را زیر فشار بگذارد.
به گفته ی وی، «ستیزه ی بنیادین۹ باید جلوگیری از دستیابی ایران به جنگ ابزار هسته‌ای
باشد، بویژه آنکه ایران همچنان نابودی اسرائیل را پیش می کشد.»۱۰
نتانیاهو در چند روز گذشته۱۱ چندین بار سخنان
علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی که۱۲ گفته است: «رژیم صهیونیستی تا ۲۵
سال دیگر را نخواهد دید»، گواه گرفته۱۳ و آن را «شَوَندی۱۴ دیگر» برای پیگیری۱۵ سیاست ایران در «کوشش برای نابودی اسرائیل»
قلمداد نموده است.
«درخواست پیوستن اسرائیل به معاهده ”ان‌پی‌تی“ در نشست
آژانس رد شد»، ۲۷ شهریور ماه ۱۳۹۴
برگرفته از تارنگاشت وابسته به وزارت امور خارجی «یانکی» ها:
«رادیو فردا» (با ویرایش، پارسی و پاکیزه نویسی درخور از سوی اینجانب: ب. الف. بزرگمهر)
پارسی نویسی:
۱ ـ
بجای «آژانس» می توان از واژه ی «بنگاه» سود جست.
۲ ـ
شَوَندی برای گفتن یا نوشتن «افزار» بجای «ابزار» نیست.
۳ ـ بجای
«عضو» می توان واژه ی «هموند» را بکار برد.
۴ ـ بجای
«مخالفت کردن»، بهتر است «به ستیز برخاستن» بکار برد.
۵ ـ بجای
«موفقیت»، بهتر است «کامیابی» گفت و نوشت.
۶ ـ بجای
«جمعِ عربی» واژه ها تا آنجا که شدنی است، «جمع پارسی» باید بکار برد؛ به عنوان
نمونه:
«رییسان» بجای «رؤسا».
۷ ـ بجای
«شرق»، بهتر است «خاور» و بجای «غرب»، «باختر» بکار برد.
۸ ـ بجای
«انحراف»، بهتر است بسته به مورد از واژه های «کژروی» یا «کژدیسگی» سود جست.
۹ ـ بجای
«بحث اصلی»، «ستیزه ی بنیادین» بکار برده ام
۱۰ ـ بجای
«مطرح کردن»، بسته به مورد می توان از «در میان نهادن»، «پیش کشیدن»، «به میان
آوردن»، «در میان نهادن» و «پیشنهاد دادن» بهره جست.
۱۱ ـ
بجای «اخیر» می توان در بیش تر موردها «کنونی» گفت و نوشت. در اینجا بجای «در
روزهای اخیر»، «در چند روز گذشته» بکار برده ام
۱۲ ـ از
کاربرد «واژه های هماوندی» چون «و»، «با»، «تا»، «که» و ... همراه با هرگونه نشانه
ی ایست در جمله، چون «،»، چه پیش و چه پس از آن ها، در پارسی باید خودداری ورزید!
اگر چنین کاری در زبان های لاتینی، کاربردهایی ـ از دیدِ من در بسیاری موردها
نابجا ـ دارد، در زبان پارسی از بنیاد نادرست و نارواست. در گزارش بالا
«،» همراه «که» بکار رفته بود («، که») که ویرایش شد. امیدوارم در نوشتاری جداگانه
به این نکته ی شایان درنگ، بیش تر بپردازم.
۱۳ ـ
بجای «استناد کردن» بهتر است «گواه گرفتن» بکار برد.
۱۴ ـ
بجای «دلیل» می توان از واژه ی پارسی «شَوَند» بهره برد.
۱۵ ـ
بجای کاربرد «ادامه»، بسته به مورد، می توان از «پیگیری» یا «پی گرفتن» سود جُست.
ب. الف. بزرگمهر ۲۸ شهریور ماه ۱۳۹۴
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر