«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۴ مهر ۲۷, دوشنبه

عِرق به کشور؟!

نوشته است:
به دو فیزیکدان امریکا ساعت یک و نیم نیمه شب ای ـ میل زدم و خوابیدم؛ بامداد روز پسین دیدم که پاسخم را داده اند. به یک استاد دانشگاه شریف چهار روز است ای ـ میل زده ام؛ هنوز هیچ پاسخی نداده است. لزوما آن هایی که مانده اند به خاطر عِرق به کشور و مردم نمانده اند.

از «گوگل پلاس» با اندک ویرایش و پارسی نویسی درخور از اینجانب:    ب. الف. بزرگمهر
 
می نویسم:
عِرق به کشور؟! همه ی آن ها از ده ها صافی امنیتی رد شده اند؛ حتا آن چند تا به اصطلاح چپی که چوب کبریت های نم کشیده ای بیش نیستند. بماند که بخش عمده ای از آن ها نیز تنها در نماز خواندن و روزه گرفتن استادند!

ب. الف. بزرگمهر    ۲۷ مهر ماه ۱۳۹۴

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!