تنها روش های ما نبود که بوی گند می داد؛ خودمان هم به گند آلوده بودیم ...

نوشته است:

من در ایران، متاسفانه فقط برای یک سیاستمدار مدتی کار جدی کردم: محمدباقر قالیباف. سودش این بود که حقوق خوب و منظم می داد و من هم شناخت دقیق تری از اصولگرایان پیدا کردم؛ ولی گندش بیشمار بود. یکی از روش های گندی که ما داشتیم، این بود:

وقتی قالیباف حرفی می زد یا می خواست متنی برای او تنظیم شود، یک اصل مهم بود: ما باید یک تصویر متناسب با موقعیت از قالیباف ارائه بدهیم؛ یک تصویر قشنگ. اگر فضا به سمت رهبری بود، ما یک مشت کلمه مثل جهادی، پیشرفت و اینها می چپاندیم در متن یا تیتر می شد؛ اگر وضعیت عادی بود، کلماتی مثل اصولگرای اصلاح طلب، معتدل و ...

شخصا مدتی است سعی کرده ام از فضاها دور شوم؛ ولی بوی گندش را هنوز خودم می توانم حس کنم. همین بوی گند را می توانم در انبوه تلاش ها و متن هایی که فقط هدف نشان دادن یک تصویر زیبا و مثبت از ایران یا سیاستمداران مورد علاقه شان است را حس کنم. اغلب این متن ها ارزش همان مصاحبه ها و مقاله هایی را دارند که ما برای قالیباف تولید می کردیم. حقیقتی در کار نیست و یا قربانی موقعیت، ریا و جهل شده است.

اینکه شما از خباثت رهبران و دروغ دولتمردان ایران می خواهی هوشمندی استخراج کنی، اینکه ریا و چاپلوسی را تاکتیک سیاسی بدانی، اینکه نقض حقوق شهروندان را فرعی نشان دهی، اینکه در برابر اشتباهات شان سکوت کنی، اینکه چشمت را روی تجاوز و جنایت هایش در سایر کشورها ببندی و ...، اینها فقط بوی گند می دهد، متاسفانه.

از «گوگل پلاس» با اندک ویرایش درخور در نشانه گذاری ها از سوی اینجانب؛ برنام نیز از آنِ من است.   ب. الف. بزرگمهر