«من دوست ندارم ببینم که
سربازان ما توسط یک نیروی خارجی دستگیر شوند.» گویی، مردک دهن دریده و گستاخ، شکست
رسوایی برانگیز پایانِ «جنگ ویتنام» را به
فراموشی سپرده است. تصویری از آن پایان ناخوش و شرم آور برای «یانکی» ها را هنوز بخوبی
در ذهن دارم:
بالگردی انباشته از سریاز که چند
متری از زمین بلند شده و سربازانی آویزان شده از پایه های آن و یکی دو تن که از
کون یکدیگر میان زمین و هوا آویزانند. گویا «ویت کنگ» ها در کم تر از یک کیلومتری
آن فرودگاه نظامی (پیرامون سایگون یا شاید جایی دیگر) بودند که سربازان بیشرم
«یانکی»، این بزرگ ترین تبهکاران جنگی جهان تا آن هنگام با چنان وضعیت شرم آوری از
آن کشور قهرمان می گریختند.
به هر رو، چه این مردک پررو و
کسانی چون وی خوش شان بیاید یا خوشایندشان نباشد، واقعیتی است که روی داده و در
تصویر بروشنی دیده می شود. بیگمان، آن دو قایق ناوبری برای ماهیگیری به آب های
ایران نیامده بودند. ندانمکاری در سمتگیری و ناوبری نیز با هستی بهترین دستگاه های
دورسنجی و جهت یابی (جی پی اس و ...) نیز یاوه و بهانه ای بیش نیست. کار «یانکی» ها،
برانگیزاننده بود. با چه آماج نظامی یا زمینه سازی سیاسی به نزدیکی آن آبخُست
ایرانی نزدیک شده بودند، برایم روشن نیست. آیا گونه ای آزمایش هشیاری نیروهای
نظامی ایران بود؟ بگمانم، هر آماج دیگری که در سر داشته اند، این نیز یکی از آماج
های آن ها بوده است؛ و به این ترتیب، تنها می توان گفت:
آفرین بر هشیاری مرزبانان
ایران!
ب. الف. بزرگمهر ۲۵ دی ماه ۱۳۹۴
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر