در واکنش به نوشته ای درباره ی
کردستان و خلق مهربان و بزرگمنش کرد، نوشته بودم:
«کردها نوادگان مادها، بازماندگان کهن ترین تبارهای ایرانی
هستند.» (گوگل پلاس)
کسی می نویسد:
ترک و فارس و عرب بدانند ما همیشە بودیم و خواهیم ماند ...
(همانجا)
با آنکه سرگرم نوشتاری هستم، ناچار شدم در پاسخ به سخن
نابخردانه و سردرگم این یکی که امیدوارم تنها از سرِ نادانی باشد، یادداشت کوتاه زیر
را بنویسم:
آقای ارژمند!
نوشته ی شما بوی تند بدترین گونه ی ملی گرایی (شووینیسم)
که آن را با میهن پرستی یکی نباید گرفت، می دهد. دشواری کار میان به گفته ی شما «ترک
و فارس و عرب» با کردها یا دیگر ملت ها و خلق ها نیست. همه ی خلق های جهان
می توانند در سامانه ای دادگرانه که در آن بهره کشی آدمی از آدمی برافتاده باشد،
در کنار یکدیگر با مهربانی و آرامش زندگی کنند. این درست آن چیزی است که کلان سرمایه
داران جهان و هر منطقه ای از آن میان در کردستان نمی خواهند. چنین شرایطی به آرش
نابودی بهره مندی های طبقاتی شان و مرگ طبقه ی آن ها و لایه های اجتماعی همدست شان
از آن میان، خان ها و ارباب ها و زمینداران بزرگ در همه جاست. درست همین طبقات و
لایه های اجتماعی واپسگرا هستند که به ملی گرایی (ناسیونالیسم) و هرجا که دست شان
برسد به «ملی گرایی کور» و همراه با آن، دشمنی میان خلق ها و ملت های جهان دامن می
زنند و آنگاه که بهره مندی شان به خطر می افتد با شل کردن کیسه های پر پول شان،
جنگ های خانمانسوز براه می اندازند؛ گروه های پلیدی چون «داعش» سرهم می کنند؛
رهبرانی دست نشانده درست می کنند که سر در آخور آن ها داشته باشند و بجای راهنمایی
توده های مردم، آن ها را به بیراهه برده و بیش تر به کشتن بدهند. به این ترتیب، آن
ها جنگ میان ملت ها را جایگزین جنگ طبقاتی می کنند تا بهره مندی های شان پابرجا
بماند. آن ها به عنوان طبقات فرمانروا، آنگاه که بهره مندی های همگی شان با
هم و یکجا به خطر افتد به گواهی تاریخ، همواره همدست یکدیگر بوده و همچنان هستند.
همه ی کسانی که به هر گونه ای به این سیاست یاری می
رسانند یا آدم هایی نادان از دیدگاه سیاسی و اجتماعی اند یا مزدور همان ها:
از چپ دوآتشه که سرخِ سرخ می نماید و ملی گرای نگران
سرمایه ی خویش گرفته تا نیروهای نژادپرست و فراراست! شما در کدام پیشانی سنگر گرفته اید؟ (همانجا)
ب. الف. بزرگمهر ۲۴ امرداد ماه ۱۳۹۵
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر