یکی از کاریاهای برجسته ی هر رسانه ی پارسی زبان، پاسداری
از زبان کهن و زیبای پارسی است ...
راه و رسم بسیار ناروا و نادرستی از چند سال پیش به این سو،
نخست در ایران و از آن میان، یکی دو چپ نمای نادان و نانخور رژیم تبهکار که گویا زمانی
تنه شان به تنه ی زنده یاد احمد شاملو خورده و به پندار خود، راه وی را پی می
گیرند و سپس در میان ایرانیان و ایرانی تباران بیرون کشور، گام بگام جا افتاده و
در رسانه های پارسی زبان امپریالیستی بویژه «بی بی سی» نیز دانسته و آگاهانه پی
گرفته می شود؛ راه و رسمی که به تکه تکه نمودن و از ریخت انداختن هرچه بیش تر زبان
پارسی کمک می کند. یکی از نمونه های چنین راه و رسم ناروایی، جدا نویسی واژه های «آمیخته
واژه»هاست که تنها در موردهایی که آن آمیخته واژه ها، دراز یا نازیبا می شوند، جدانویسی
آن کاری درخور است؛ گرچه، بهتر است واژه های جداشده از یکدیگر را درون « »
بکار بریم. در سایر موردها که بخش بزرگ تری از اینگونه واژه ها را دربرمی گیرد، جدانویسی
کاری ناروا، نادرست و حتا زشت است. هیچ شَوَند گواهمندی نداریم که به عنوان نمونه:
وزارتخانه را وزارتخانه بنویسیم! از آن بدتر و باز هم به عنوان نمونه، کاربرد
«زنده گی» بجای «زندگی» است. چنین کاری، چنانچه در سروده، آن هم تنها به شَوَند
درست درآمدن وزن و یا قافیه، روا و درست است، در نثر پارسی کاری بس نابجا و زننده
است. گسترش کاربرد چنین شیوه ای، کار را به آنجا خواهد کشاند که به عنوان نمونه: بجای
«مُژه» بنویسیم: «مویچه» یا از آن بدتر «موی چه»!
به پندار من، یکی از کاریاهای برجسته ی هر رسانه ی پارسی
زبان، افزون بر جستارهای ویژه ی رسانه ی خود، پاسداری از زبان کهن و زیبای پارسی
است که با همه ی آسیب دیدگی های واژگانی آن بویژه از زبان عربیِ بیابانگردان
عربستان و نوادگان کنونی شان، همچنان زبانی نیرومند و نرمش پذیر در بنیاد خویش،
حتا نیرومندتر از زبان لاتین است که این یک، هستی خود را در کالبد زبان های
اروپایی ریخته و خود به عنوان زبان توده ی مردم از میان رفته یا باریک تر بگویم:
هیچگاه بکار نرفته است.
زبان پارسی کنونی یا همانا «زبان دَری» (بگمان بسیار، کوتاه
شده ی درباری!) که از شاخه ی زبان های ایرانی خاوری است با آنکه، زبانی زنگار
گرفته در گذر زمان است و به شَوَند سست شدن های پی در پی بنیان های اقتصادی ـ
اجتماعی بویژه در شکست های تاریخی کوچک و بزرگ ایران بزرگ از عرب ها، تاتارها و
ترک های آسیای میانی، ساختار واژگانی آن نیز تا اندازه ای شکسته شده، هنوز زبانی
زنده است و بگمان من، زنده نیز خواهد ماند. بهترین گواه «سخت جانی» این زبان
نیرومند و نرمش پذیر که در سنجش با حتا زبان های اروپایی همشاخه با خود،
چون رودخانه ای زاینده در برابر زبان هایی با بسیاری ویژگی های سنگواره ای و سخت
کالبد یافته است، برجای مانده های همچنان سبز آن، پیرامون ایران و افغانستان کنونی
است. ما بخش ناچیزی از نیرو و توان زبان پارسی را بکار می گیریم.
برگرفته از پی نوشت نوشتار «وزارت امنیت درونی»، نام رُک و
پوست کنده تری است!
ب. الف. بزرگمهر ۲۴ آذر
ماه ۱۳۹۵
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر