رهبری داریم به از برگِ چغندر ...

هر بار که سروده هایی اینچنین (تصویر پیوست) از وی جلوی دیدگانم می آید،۱ او را با پاچه هایی بالا زده تا زانو و پاهایی در آبِ جویباری نرم و سبک، پیرامون فین کاشان به پندار می آورم که درختی نیز بر سرش سایه افکنده و سرگرم پنداربافی های شاعرانه است. این هم یکی دیگر از آن هاست که بانویی چندی پیش، آن را به نام وی درج کرده بود:

«کجاست

جای

رسیدن

و

پهن کردن یک فرش و

بی خیال نشستن ...» («گوگل پلاس»)

... و نمی دانم آیا براستی از آن اوست یا خوش ذوقی آن بانو به نام وی است.

خوب! اگر از چند مورد جداگانه چون فروغ فرخزاد و در گذشته ای کمی دورتر: سرایندگان زبردست توده ای چون «نسیم شمال» و محمدعلی افراشته بگذریم، سایرین از نویسندگان گرفته تا سرایندگان و دیگر هنرمندان میهن مان، کمابیش در همین تراز جای گرفته و کارشان از چارچوب پسند جامعه ی روشنفکری فراتر نرفته است؛ شاید بهترین شان، آن نویسنده ی زبردست با خاستگاهی روستایی باشد که با دیدن ابرهای سیاه از راه دور به کنج خانه پناه می برد و آنگونه که خود گفته یا نوشته، هنگام راهپیمایی های توده ای انقلاب بهمن ۱۳۵۷، سرش را از پنجره ی خانه نیز بیرون نیاورده تا دستِکم توده ی انبوه مردم را بنگرد! و شاید از این هوده برخوردار باشد که سرگرم نوشتن اگر نگویم «شاهکار» که یکی از بهترین داستان های بلند پارسی دوره ی کنونی و شاید بهترین شان بوده و وقت سر خاراندن نیز نداشته است؛ چه برسد به سر از پنجره بیرون آوردن و خدای ناکرده گرفتار تیر غیب «سربازان امام زمان رژیم گذشته» شدن!

خوب! ایرادی نمی توان گرفت؛ همچنانکه از جامعه ی ایران آن هنگام و چه پیش تر یا پس از آن در دوره ی کنونی، چشمِ زاده شدن، برآمدن و پای به میدان کارزار نهادنِ نویسندگان یا هنرمندانی برانگیزاننده ی توده ها چون «ماکسیم گورگی» و «مایاکوفسکی» در روسیه ی دوران زایش و پدیداری «انقلاب سترگ اکتبر ۱۹۱۷ ترسایی» را نمی توان داشت. هم این ها و هم آن ها فرآورده ها و فرزندان دوران خویش هستند.

به هر رو، این هم نیمچه سروده ای که با الهام از سروده ی آن سراینده ی پندارباف ساخته ام:

رهبری داریم به از برگِ چغندر

با پیروانی چون بادنجان، بنفش

و خدایی که نه چندان دور،

در (سپندینه) ستورگاه،

مریم را گایید.۲

ب. الف. بزرگمهر    ۱۴ دی ماه ۱۳۹۵

پی نوشت:

۱ ـ یکی از ویژگی های رسانه های اجتماعی ـ خبرچینی که خوشبختانه هموندِ تنها یکی از آن ها (گوگل پلاس) بیش نیستم، این است که هر دم از جُستاری به جُستاری از گونه ای دیگر می غلتی و اگر کار را برای مدتی درازتر پی گیری، سرگیجه می گیری؛ به حواس پرتی دچار می شوی و هوش از سرت می رباید؛ بویژه اگر یک در میان، ناله های سوزناک عاشقانی دلخسته و یار رمیده و گریخته هم چشمت را بگیرد و داغ دلت را که یکی چون دیگرانی تازه کند.

۲ ـ آنگونه که گفته می شود، مریم در ستورگاهی در شهر «بِت لحم» («بیت اللحم») که سپس بر روی ویرانه ی آن، «کلیسای گهواره» (کلیسای مهد) ساخته شده، عیسا را زایید. همچنین گفته شده، خداوند در کالبد آدمی (یحیا؟) بر وی فرود آمده و آبستنش نموده بود. از آنجا که خداوند به هر کاری تواناست از دید من، چندان بایسته نیز نبود که در کالبد آدمی به این کار دست یازد و کسی نیز آن را به چشم خویش ندیده است. نمی خواهم، خدای ناکرده، بگویم:
مریم با خدا در کالبد اسب یا الاغی، روی هم ریخته بود! ولی، اینکه وی برای زاییدن فرزندش به همان ستورگاه پناه برده بود، شایان درنگ است.