تصویری است از دختری ۲۲ ساله در برزیل که پس از ۲۲ روز شکنجه در
سال ۱۹۷۰، سربلند در برابر دادرسان دادگاه نظامی ریودوژانیرو، ایستاده است. آن
ها از شرم یا شاید برای آنکه شناخته نشوند، چهره ی خود را از نگاه دوربين پنهان نموده
اند. این دختر جوان، کسی نیست جز جيوما هوسف، ریيس جمهور کنونی کشور برزيل. اين تصویر
در زندگينامه ی خانم هوسف که قرار است با عنوان «آنچه زندگی خواستار است، شهامت
است» به بازار بیاید، درج شده است.تصویر جيوما هوسف جوان در دادگاه نظامی را خبرنگاری برزيلی به نام ریکاردو آمارال در بایگانی «پليس نظامی» برزيل یافته است. به نوشته ی تارنگاشت فرانسوی «رو ۸۹»، جيوما هوسف در دورانِ جوانی، عضو گروه چپ تندرویی به نام «کوماندوی آزادی بخش ملی» بوده که برضد ديکتاتوری نظامی در برزيل می رزمید و در سال ۱۹۷۰ از سوی پليس پنهانی برزيل دستگير شده بود.
وی به مدت ۲۲ روز زیر شکنجه بود؛ ولی در این مدت، هيچیک از همرزمان خود را لو نداد. وی پس از شکنجه و زندانی شدن در دادگاه نظامی ريودوژانيرو محاکمه شد و با سری افراشته در برابر دادرسان نظامی که در برابر دوربین، چهره خود را با دست پوشانده بودند، ايستاد.
«آنچه زندگی خواستار است، شهامت است»، جمله ای پرآوازه از گويمارس روزا، نويسنده ی نامدار برزيلی است؛ عبارتی که خانم هوسف در نخستين سخنرانی خود پس از پيروزی در انتخابات رياست جمهوری برزيل آن را بر زبان راند.
خانم هوسف ۶۲ ساله، نخستین زنی است که
در برزيل، بزرگ‌ترين کشور آمريکای جنوبی، به جایگاه رياست‌جمهوری دست یافته است. وی
در سال ۲۰۱۰ میلادی به عنوان نامزد حزب کارگران در دور دوم گزینش رياست‌جمهوری اين
کشور به پيروزی دست يافت. خانم هوسف که در زمان انتخابات از پشتیبانی لوئیس لولا
داسیلوا، رئیس جمهور وقت برزیل برخوردار بود، پیشتر به عنوان وزير انرژی برزیل در
کابینه ی آقای داسیلوا کار می کرد. وی در دوره ی ریاست جمهوری آقای داسیلوا در جایگاه
رياست کابينه وی نیز کار کرد و توانست در کاهش تنگدستی کم و بیش ۳۰ میلیون تن از
مردم برزیل نقش بسزایی داشته باشد.جيوما هوسف در گزینش ریاست جمهوری، ۵۵ درصد رای ها را از آن خود نمود. خانم هوسف یکم ژانویه سال ۲۰۱۱ ، جانشین آقای داسیلوا شد. بوسه ی لولا داسیلوا را بر پیشانیش می بینید؟ بوسه ای است برای کار چشمگیر انجام شده از سوی زنی کاردان و شایسته؛ هر دو به سود کارگران و زحمتکشان کشورشان کار نموده اند؛ کاری پربار و سنگین. از این بوسه، آسمان به زمین دوخته نشد و چیزی نیز آنچنانکه اسلام پناهان در سراسر تاریخ شان بسیار به آن پرداخته اند، برنخاست؛ نه نیازی به هنرمندان و فیلمسازان پفیوز و خودفروخته داشته اند تا برایشان فیلم تبلیغاتی بسازد و نه به آسمان یا «شیطان بزرگ» چشم دوخته بودند که درِ رحمت و گشایش به رویشان بگشایند. در کشوری بسیار تنگدست و له شده زیر چرخ سرمایه داری امپریالیستی، کاری کرده اند، کارستان!
درود بر آن ها و همه ی دیگرانی چون آن ها!
ب. الف. بزرگمهر ۱۴ خرداد ماه ۱۳۹۲
http://www.behzadbozorgmehr.com/2013/06/blog-post_2003.html
پی نوشت:
خاستگاه این نوشتار، گزارشواره ای درج شده در تارنگاشت «رادیو فردا»* به سال ۱۳۹۰ است که آن را ویرایش و پیرایش نموده، آرایش تازه ای داده و چیزهایی بر آن افزوده ام.
* http://www.radiofarda.com/content/f3_dilma_roussef_in_military_court/24415773.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر