نمایش مضحکه تعیین مزد
ساعتها پشت دربهای بسته با هم بحث می کنند که چطور رقمی را
اعلام کنند که باز یکسال دیگر در فقر و بدبختی و ناتوانی خانواده های ما کارگران
را نگه دارند.
لحظه به لحظه نمایش را پوشش خبری می دهند تا ۴ صبح بیدار می مانند
و جلسه پشت جلسه که ما تصور کنیم، اولا نمایندگان واقعی کارگران در حال چانه زنی
با ابرکارفرمایان هستند و بعد بپذیریم دولت در این دعوا برای تعیین مزد، نقش میانجیگری
مابین کارگران و کارفرمایان را بازی می کند؛ درصورتی که دولت نماینده ی ۸۰ درصد
سرمایه گذاری ها در کشور و خودش ابرکارفرمای ایران است. نماینده ی کارفرمایان حاضر
در جلسه که نمایندگی بیست درصد سرمایه گذاری در کشور را بعهده دارد، نوچه ی
کارفرمای بزرگ (دولت) است. می ماند
نمایندگان به اصطلاح کارگری که همگی منتخبین دولت هستند و بدون اجازه ی آن، حق
ورود به جلسه شورای عالی کار را ندارند.
ما کارگران فعلا تا اجرای بند دوم ماده ۴۱ قانون کار نیاز به
چانه زنی نداریم. باید طبق هزینه ی «سبد معیشت خانوار تعیین شده»، دستمزد سال بعد
را بپردازند.
اصطلاح چانه زنی برای کشوری است که می خواهد بیشتر از حداقل
هزینه سبد معیشت به کارگرانش بدهد نه اینجا که به قول آقای ظریفی آزاد (یکی از مدیران
کل وزارت کار) در چند شب گذشته از صدا و سیما پخش شد، عنوان کردند که پایین ترین
دستمزد را درسطح جهان داریم.
به یُمن رسانه ها و فضای مجازی دیگر نمی توانند کتمان کنند
که پایین ترین سطح دستمزد را داریم. نمی توانند پنهان کنند که سهم دستمزد کارگر در
قیمت تمام شده ی کالا کمتر از ۵ درصد است؛ درصورتی که در پیشرفته ترین کشورهای
سرمایه داری این سهم به ۷۰ درصد می رسد.
سالها نمایشی را برگزار کردید که با افزایش دستمزد کارگران، کارفرمایان
درب های شرکتها را می بندند؛ اما دیدیم که با تعیین کمترین دستمزد هم، هر سال
تعداد بیشتری از کارخانجات تعطیل شد. دستمزد ما کارگران بهانه بود. سالها عنوان
کردید با افزایش دستمزد، تورم بالا می رود؛ اما باز شاهد بودیم که تورم بالا رفت و
سفره های ما خالی تر شد.
دستمزد ما کارگران بهانه بود. اکنون با بالا رفتن اطلاعات
عمومی درمی یابیم که سال ۵۸ به یُمن پیروزی انقلاب، دستمزد کارگران از ۶۳۰ تومان
به ۱۷۰۱تومان تغییر کرد؛ یعنی بیش از ۱۰۰ درصد افزایش یافت؛ ولی نه درب کارخانه ای
بسته شد و نه تورمی بالا رفت.
آقایانِ «شورای عالی کار» ۴۰ سال خوردید و چپاول کردید و فقر
و تنگدستی و خودکشی و بیکاری و کلیه فروشی و کارتن خوابی و … را به خانه ها و زندگی
کارگران هدیه کردید. چه فرزندان جوانی که جلوی چشمانمان پرپر شد از مریضی و سوتغذیه
و آرزوهای برباد رفته و …
چه شرمساری هایی که هر ماه با این سطح دستمزد در بین عزیزانمان
کشیدیم. نسلی را نابود کردید و دست بردار نیستید. چطور خجالت نمی کشید که هزینه
سبد خانوار را محاسبه می کنید و منتشر می کنید؟ سبدی که کمترین و حداقل ترین سبد
برای زنده ماندن در این جهنمی است که درست کرده اید؛
باز می روید در اتاق های دربسته ساعت ها وقت می گذارید که از
این حداقل مرگ هم بزنید و کمترش کنید؟! شرمتان باد! دیگر نمی توانید این چرخه را
ادامه دهید. نمی گذاریم. تا حق خود نگیریم
از پای نمی نشینیم.
پروین محمدی، نماینده ی پیشین کارگران «صنایع فلزی ایران» و
عضو هیات مدیره ی «اتحادیه آزاد کارگران ایران»
۲۷ اسپند
ماه ۱۳۹۶
اتحادیه آزاد کارگران ایران ۲۷ اسفند ۱۳۹۶
Ettehad-e.com
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر