«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۷ اردیبهشت ۲۳, یکشنبه

از ترس تیرانازورها در تنبان شان، کیک زرد می سازند! ـ بازانتشار

«بنگاه جهانی انرژی اتمی» در تازه‌ترین گزارش خود درباره ی برنامه اتمی ایران، روز ششم اسپند ماه اعلام کرد که اندازه ی ذخیره ی اورانیوم پُرچِگال (غنی‌شده) تهران، یک سوم اندازه ی اجازه داده شده در «برنامه جامع مشترک» («برجام») است.

به گزارش رویترز:
«تا روز ۱۸ فوریه ۲۰۱۷ (۳۰ بهمن)، اندازه ی ذخیره ی اورانیوم پُرچِگال ۳.۶۷ درصدی ایران کمابیش ۱۰۱.۷ کیلوگرم بوده است.»

اندازه ی ذخیره ی اورانیوم پُرچِگال که ایران بر بنیاد توافق با شش قدرت جهانی اجازه در اختیار داشتن آن را دارد، ۳۰۰ کیلوگرم است.

برگرفته از گزارش «بنگاه: ذخایر اورانیوم غنی‌شده ایران یک سوم میزان مجاز در توافق اتمی است»، تارنگاشت وابسته به وزارت امور خارجی یانکی ها: «رادیو فردا»، ششم اسپند ماه ۱۳۹۵ (با ویرایش و پارسی نویسی درخور از سوی اینجانب؛ برنام از آنِ من است.  ب. الف. بزرگمهر)

زیرنویس تصویر:
جناب رییس جمهور! شما با آن سر و صدایی که با آمدن تان به پا کردید، این بدبخت ها را حسابی ترساندید. اکنون، ذخیره ی «کیک زرد»شان به یک سوم آنچه پیش تر اجازه فرموده بودید، رسیده که بخودی خود، گامی بسیار مثبت به سود «جامعه جهانی» است. بگمانم از پیامدهای همین ترس، فرآوری دوسوم دیگر «کیک زرد» در تنبان شان باشد؛ گرچه تنها این نیست؛ افزایش فرآوری نفت خام ارزان بسود کارتل ها و تراست های «جامعه جهانی» و دویدن به جلو برای هموند شدن در شاخه ی هنوز پدید نیامده ی «ناتو» در شاخاب پارس از دیگر پیامدهای آن سر و صداست. خوب! روشن است که اگر آن سر و صداها در جاهایی مانند بخش شمالی شبه جزیره ی کره که در دست کمونیست هاست، چندان اثربخش نبوده، در اینجا از چنین بردی برخوردار بوده است. همراه با شادباشِ چنین دستاوردی از شما سپاسگزاری می کنم.

از زبان قره نوکر «یانکی»ها در «بنگاه جهانی انرژی اتمی» به آن «ترومپت پرهیاهو» در جایگاه ریاست جمهوری «ایالات متحد»:  ب. الف. بزرگمهر   هفتم اسپند ماه ۱۳۹۵


هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!