«بعد از چهل سال از اسلام سخن گفتن، رسیدیم به جایی که باید
یک دختر جوان در رسانه عمومی، اعتراف به گناه خود کند. تا به حال کدام اختلاسگر در
سیما آمده و اعتراف به اختلاس و غارت بیت‌المال کرده؟ رقصیدن گناه بزرگ است یا غارت
منافع ملی؟ دین که دست جاهلان باشد، چنین است.»*
دختر جوانی که با پخش پایکوبی ها و دست افشانی هایش در
رسانه های نامور به «اجتماعی» گویا به یکی از بزرگ ترین گناهان جهان هستی («گناه کبیره») از دید شریعتی
وامانده و شتری دست یازیده و پایین تنه ی شکمبارگان اسلام پیشه را
به لرزه درآورده بود؛ شکمبارگانی که در برابر واقعیت سخت ناگوارِ چپاول گسترده ی
سرمایه های ایران و جابجایی شان به بانک های کشورهای امپریالیستی و سایر جاها، نه
تنها کک شان نمی گزد که با دریافتِ «خُمس و زکات» چنان سرمایه های بادآورده ای، برای
تندرستی و درازای زندگیِ خداوندان شان به درگاه پروردگار نیایش نیز می کنند.
شاید از آن هنگام که دانشمند انقلابی بی همتا، کارل مارکس،
گفته بود: «دین افیون توده هاست»، هیچ دوره ای در جهان، چون دوره ی نزدیک به چهل
ساله ی فرمانروایی رژیم سگ مذهب اسلام پیشگان بر میهن مان، گفته ی رُک و پوست کنده
وی را اینچنین آشکار و روشن، سبز نکرده باشد:
پس از چهل سال از اسلام سخن گفتن ...
ب. الف. بزرگمهر ۲۹ تیر ماه ۱۳۹۷
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر