معلمین آگاه و مردم شریف ایران
تحصن سراسری آبان ماه نشان داد که معلمان ایران برای تغییر
وضعیت موجود مصمم هستند. وضعیت معیشت و زندگی معلمان مانند اکثریت مردم ایران،
چنان مورد هجمه قرار گرفته است که تهدید و زندان هم نمی تواند معلمان را از مطالبه
گری منصرف کند.
پایان تحصن اگرچه با دستگیری و احضار گسترده معلمان و
فعالان صنفی همراه بود، اما بعد از تحصن نیز تهدیدات و احضارها تاکنون متوقف نشده
و هر روز خبری از گوشه ای از ایران، مبنی بر یورش نهاد های امنیتی به منزل یک فعال
صنفی جهت تفتیش منزل و ضبط گوشی موبایل و کامپیوتر صورت می گیرد و روزانه فعالان
صنفی به حراست ادارات، دفاتر خبری اطلاعات
و اطلاعات سپاه در مراکز استان ها و شهرستان ها احضار می شوند.
«شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران»
ضمن محکوم نمودن روند احضار، بازداشت و پرونده سازی فعالان صنفی، قویا تاکید می
کند این مانورهای پوشالی نمی تواند بر اراده ما معلمان تاثیر منفی بگذارد و ما
متحد و یکصدا “تا آخر ایستاده ایم” و از ”تهدید و زندان هراسی نداریم“. از نظر ما یگانه راه خروج از شرایط فعلی، تن دادن به مطالبات برحقِّ
معلمان است. ما خواستار آزادی تمام معلمان بازداشتی، بدون پیش شرط هستیم. محمدرضا
رمضان زاده، حسین رمضانپور، علی فروتن، علی کروشات، پیروز نامی، محمدعلی زحمتکش،
امید شاه محمدی و …باید فورا آزاد شوند.
همانطور که در گزارش های روزهای تحصن انعکاس یافت، شورای
هماهنگی کوشید با ارایه عکس و خبر در جریان تحصن، تصویری واقعی از تحصن و مطالبات
ارایه نماید؛ اما با توجه به تلاش حراست ها و برخی مدیران مدرسه برای سرکوب تحصن،
متاسفانه گزارش ما از تحصن کامل نبود و عکس های تعداد زیادی از مدارس در کانال
شورا منعکس نشده است. در برخی مدارس، متحصنین عکس نگرفته اند و در برخی موارد، عکس
برای کانال شورا ارسال نشده است. پس، آمار واقعی شرکت کنندگان در تحصن خیلی بیشتر
از آنی است که اعلام شد. بعنوان نمونه در تهران چندین مدرسه بعد از تحصن عکس هایی
برای شورا ارسال نمودند و بررسی میدانی ما نشان می دهد که تحصن در تهران، سنندج،
قروه، همدان، زنجان و … بیشتر از چیزی است که اعلام شده است.
این همه استقبال از تحصن در حالی رخ می دهد که دستگاه
سرکوب، تمام توان و نیروی خود اعم از نهادهای امنیتی، حراست ها، برخی مدیران و
معاونان و معلمان مطیع و ناآگاه را در خدمت گرفت تا تحصن سراسری و فراگیر نگردد؛
اما پیام تحصن چنان رسا بود که حمایت های اجتماعی را در پی داشت و مطالبات معلمان
بعنوان مطالبات اکثریت جامعه در کوی و میدان بر سر زبان ها افتاد و در پیام های
همبستگی کارگران و دانشجویان منعکس گردید. ما این موفقیت را حاصل حرکت متحد و
آگاهانه بدنه پیشرو جنبش معلمان می دانیم و از تمام حمایت های مردمی تشکر می کنیم
و به همکاران خود در سراسر ایران، فراخوان می دهیم با عضویت در تشکل موجود در
منطقه خود و با ایجاد تشکل صنفی در مناطقی که تشکل فعال وجود ندارد، دست به سازمان
یابی بزنند.
در همین راستا می توان از ظرفیت شورای معلمان / دبیران در
مدارس سراسر کشور، در کلیه مقاطع برای متشکل شدن استفاده نمود و این می تواند اولین
گام برای اداره مدرسه و پیگیری مطالبات از طریق جمعی و شورایی باشد. هر واحد
آموزشگاه بایستی یک واحد صنفی و آموزشی باشد و هر معلم باید رسانه آگاهی بخش باشد.
این مهم، امکان پذیر است و معلمان قادرند در مسیر تحقق آموزش و پرورشِ پویا،
مشارکتی و دموکراتیک گام های مثبت بردارند.
مساله دیگر، نحوه واکنش مسوولان به تحصن بود. اگرچه وزیر
و تیم همراهش و سایر نهادها در قبال تحصن مهر خود را به ندیدن و نشنیدن زدند، اما صدای معلمان
در تحصن آبان، وزیر را وادار به واکنش نمود؛ اما وی به جای پاسخ به مطالبات با نعل
وارونه زدن ”تحصن را اجحاف در حق دانش آموزان دانست.“
اگرچه این نوع لفاظی ها از وزیر و رسانه های همسو با وی
در راستای حفظ وضعیت موجود چیز جدیدی نیست، اما واقعیت این است که مردم دیگر آگاه
شده اند و فریب این حرف های عوام فریبانه را نمی خورند.
امروز به درستی، دانش آموزان و والدین شان به خوبی می
دانند که کلاس های ۴۰ نفره بدون امکانات حداقلی، پول گرفتن از دانش آموزان، پایین بودن کیفیت
آموزشی، فقدان فضای شاد در مدارس، وجود قوانین خشک در مورد پوشش دانش آموزان بخصوص
دختران، مدارس ناایمن و در حال ریزش و دستگیری معلمان و … مصداق بارز اجحاف در حق
دانش آموزان و سرکوب آنان است که این همه، محصول سیاست ها و برنامه هایی است که
توسط وزارتخانه و نهادهای مدعی فرهنگی تئوریزه و اجرا می گردند و یگانه فرصت کودکیِ
دانش آموزان را به تاراج می برند.
از نظر ما، مسوولان در پس چنین اظهارنظرهای بی شرمانه می
کوشند با فرافکنی، انگشت اتهام خود را به سمت معلمان معترض و آگاه نشانه روند و
نقش خود در وضعیت بحرانی فعلی را پنهان نمایند.
«شورای هماهنگی» ضمن اعتراض به انفعال وزیر
در قبال مطالبات و اتخاذ مواضع خصمانه علیه معلمان به وی و سایر نهادها و مدیران مسوول
توصیه می کند از فرافکنی و پنهان نمودن ناکارآمدی خود، پشت حقوق دانش آموز، دست
برداشته، تن به خواسته های بر حق صنفی و آموزشی بدهند. مجریان پولی سازی و کالایی
سازی آموزش عمومی، چگونه می توانند فرهنگیان مدافع حق تحصیل رایگان، کیفی و
عادلانه برای همه را به اجحاف در حق دانش آموزان متهم نمایند؟! چه کسی این دروغ را
باور می کند؟
بی شک، کار بدستان و مسوولان اگر می خواهند اعتراضات در
مقطع کنونی متوقف گردد باید تمام معلمان دربند را آزاد کنند و «آموزش و پرورش»
فورا طرح ضد معلمیِ «معلم تمام وقت» را متوقف نماید و سهم آموزش و پرورش از بودجه به میزانی افزایش یابد که:
۱ ـ برای افزایش
حقوق معلمان به بالای خط فقر، اجرای قانون مدیریت خدمات کشوری و همسان سازی حقوق
فرهنگیان بازنشسته و شاغل، اعتبار لازم پیش بینی و منابع شفاف آن مشخص گردد.
۲ ـ تامین اعتبار لازم برای بهبود و بهسازی
وضعیت آموزشی و برخورداری همه از یک آموزش با کیفیت، رایگان و عادلانه محقق گردد.
مسوولان نباید فراموش کنند که تاکنون ما به والدین دانش
آموزان جهت همیاری و کمک به پیگیری مطالبات صنفی و آموزشی، بخصوص در این روزها که
بودجه در حال تدوین است، فراخوان نداده ایم و اگر بنا باشد هر خواسته ما با ضرب و
شتم و احضار و زندان همراه باشد، «شورای هماهنگی» چاره ای ندارد جز اینکه از مردم
بخواهد، آنان پیگیر حقوق آموزشی کودکان خود باشند.
«شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران» یکم آذر ۹۷
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر