حداقل مزد کارگران باید به بیش از هفت میلیون تومان در
ماه افزایش یابد!
امسال تشکل های کارگری فرمایشی، نمایندگان دولت و کارفرما
در «شورای عالی کار»، در حالی مضحکه ی مذاکرات تعیین حداقل مزد را کلید زدند که از
دی ماه ۹۶ جنبش مطالباتی ـ اعتراضی طبقه کارگر، فریاد نه به گرانی و تورم و
سرکوب را در ابعاد سراسری در کف خیابان سر داده بود و در ماه های اخیر نیز سقوط بی
سابقه ارزش ریال در مقابل با افزایش چند برابری نرخ دلار و گرانی کمر شکن کلیه مایحتاج
عمومی، شدت اعتصابات کارگری را در سطح وسیع تری در جامعه دامن زده است .
حداقل دستمزد، یعنی تامین حداقل معیشت برای کارگران.
امروزه کارگران در ایران و جهان، حداقل معیشت را «بخور و نمیر» نمی دانند بلکه
بهره مندی از رفاه، امکانات تفریحی، آموزشی و بهداشتی را حق بی چون و چرای خود می
دانند؛ اما «شورای عالی مزد» این حداقل ها را نادیده می گیرد و دستمزد را پایین تر
ازشرایط بقای طبقه کارگر تعیین می کند! تحمیل چنین شرایطی به معنی پایمال کردن شأن
و منزلت انسانی ما کارگران و یعنی محروم کردنِ بیش از پیش فرزندان ما از تحصیل و
رانده شدن میلیونی آنها به بازار کار پنهان و آشکار، یعنی استیصال بیشتر و بیشتر
ما به دلیل درماندگی از گذران زندگی، یعنی طولانی تر شدن صف انتظار فروش اعضای
بدن، گسترش پدیده گورخوابی و کارتن خوابی، یعنی فروپاشی بیش از پیش خانواده ها، یعنی
مرگ از گرسنگی و تن فروشی گسترده، یعنی قربانی کردن انسانیت!
سال هاست ما کارگران در تلاشیم که حداقل مزد بر اساس
ماده ۴۱ قانون کار تعیین شود که در بند ۲ آن به صراحت به تعیین مزد
بر مبنای تأمین سبد هزینه خانوار اشاره شده است؛ اما در نهایت میزان دستمزد را هر
ساله چند برابر کمتر از سبد هزینه اعلامی تصویب می کنند!
کارشناسان دولتی و «شورای عالی کار» وابسته به حکومت، سبد
معیشت را نه رفاه خانواده کارگری بلکه زندگی «بخور و نمیرشان» در نظر می گیرند! با
پایین اعلام کردنِ نرخ تورم، این سبد را به پایین تر از حداقل ها تقلیل داده و
دستمزد را رقمی نزدیک به خط بقا تصویب می کنند! این کارشناسان برای توجیه افزایش حدقل دستمزد تا حد خط فقر، افزایش آن
را عامل بالا رفتن تورم و گرانی ها اعلام می کنند! معنی عملی همه این فریبکاری ها در زندگی ما کارگران، یعنی به تصویب
رساندن دستمزد ۱،۱۱۱،۰۰۰ تومان در مقابل خط فقرِ ۵.۰۰۰.۰۰۰ تومانی سال ۹۷!
حکومتگران با پیشبرد چنین سیاست هایی در طول چهل سال از
جمله، تعیین حداقل مزد چیزی برای از دست دادن طبقه کارگر ایران باقی نگذاشته اند؛
ایجاد تشکل های مستقل کارگری را ممنوع و کارگران را از قدرت جمعی محروم کرده اند؛
فعالیت صنفی را «اقدام علیه امنیت ملی» قلمداد و با فعالین و رهبران جنبش کارگری،
برخوردهای امنیتی و غیر انسانی کرده و آنان را به زندان های بلند مدت محکوم کرده
اند! اما باید بدانند، ما کارگران که با شجاعت و قدرت در هپکو، هفت تپه و فولاد و
... توانستیم اعتصاب و اعتراضات شکوهمند خود را از کارخانه ها به کف خیابان بیاوریم
و بیش از یک ماه، نیروی قدرتمند اجتماعی خود را به نمایش گذاشته و با فریاد و
شعارهای رسای خود، کلِّ مافیای ثروت و قدرت را به چالش کشیدیم، هرگز اجازه نخواهیم
داد تا با سرکوب اعتراضات کارگری، ضرب و شتم و بگیر و ببندِ رهبران کارگری،
دستمزد، کار و زندگی مان با تعرض وحشیانه سرمایه داران نابود شود و بی شک در این
شرایط تحمل ناپذیر، جامعه به سرعت به تغییرات زیر رو کننده ای روی خواهد آورد.
http://ettehad-e.com/1397/12/05/7550
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر