«.. من به هیچ رو در پی
زیان رساندن به ایران نیستم. تنها می‌خواهم بشنوم که ایران به جنگ ابزار اتمی نه
بگوید. به اندازه ای بسنده برای جنگ ابزار اتمی در جهان دشواری داریم؛ پس، ایران
نباید جنگ ابزار اتمی داشته باشد. بگمانم ما می‌توانیم همداستان شویم.»*
من نیز پیش از این، چنین می پنداشتم که آن «نشانه خدا»ی
دروغگو درباره ی این یکی دستکم
راست می گوید؛ «نشانه خدا»یی که یک روده ی راست در شکمش نیست؛ ولی از چندی پیش به
این سو، نمودها و نشانه های بسیاری گواه بر نادرستی داوِ (ادعا) این مادربخطا و تو
خبرچین پفیوز «یانکی» هاست که با نابکاری ها و تبهکاری های بیشمارتان، ایران را به
گاییدن داده و همچنان به همه دروغ می گویید. از دید من، سخن بر سر داشتن یا نداشتن
جنگ ابزارهای اتمی و هسته ای بگونه ای دربرگیرنده (عمومی یا کلی) نیست؛ بویژه آنگاه
که برخی از دیگر کشورها به چنین جنگ ابزارهایی ساز و برگ یافته اند. سخن بر سر
رژیمی دورو و بسیار ناپایدار در سخن و کردار است که چنانچه به جنگ ابزارهای
کشتارِ انبوه آدمیان دست یابد، بسان زنگی مستِ تیغ در دستی می تواند هر آن، جایی
را به خاک و خون کشیده، زمینه ای برای جنگ جهانگیر دیگری فراهم کند.
این سخن باریک و پاکیزه (نکته) را نیز می افزایم:
از بخت بد ما ایرانیان و شاید همه ی مردم جهان، یکی از
آخشیج های سیاست «یانکی» ها همراه با همپیمانانی چون اسرائیل، راندن رژیم تبهکار
خرموش ها بسوی فرآوری جنگ ابزارهای کشتار انبوه و بهنگام بایسته، بسته به اینکه
کدام «پیش سناریو» بهتر پیش رفته و جامه ی کردار پوشد، کاربرد آن ها از سوی
رژیم پلید فرمانروا بر میهن مان، عربستان و بگمان نیرومند، اسراییل است. بر این
پایه و با همه ی نیرنگبازی های کشورهای امپریالیستی برهبری «یانکی» ها و نیز
اسراییل و عربستان در بزرگنمایی ها و گزافه گویی های گاه بگاه شان از رژیم خرموش
ها، در زمینه ی بیم برانگیز بودن دستیابی تبهکارترین رژیم تاریخ ایران به چنان جنگ
ابزارهایی با همه ی آن ها و نیز دیگرانی که چنین می اندیشند، همداستانم و آن را
رُک و پوست کنده بر زبان می آورم.
ب. الف. بزرگمهر
هفتم خرداد ماه ۱۳۹۸
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر