٦٥
سال از بهار سال ١٣٢٣ که جمعی از کارگران ارمنی مکانیک
دور هم جمع شدند تا اتحادیه کارگران مکانیک اتومبیل را تاسیس کنند، می گذرد. آنان
فکر نمی کردند که این حرکت کارگری باعث تربیت کارگران آگاهی خواهد شد که جنبش سندیکایی
به آنان افتخار خواهد کرد.
از سال ١٣٢٣ تا ١٣٣٢ به مدت ٩ سال زمان لازم بود تا
کوشندگان این اتحادیه در افشاندن بذر آگاهی میان مکانیک های اتومبیل تلاش کنند و
با همکاری با دیگر اتحادیه های کارگری به ویژه شورای متحده کارگران و زحمتکشان ایران،
قانون کار، بیمه تامین اجتماعی، و مهمتر از همه ٨ ساعت کار را قانونی کنند. اما
برای اجرای این قانون از سال ١٣٣٢ تلاش گردید این قوانین به مورد اجرا گذاشته شود
و از روی کاغذ به صورت عملی به اجرا در آید. کارگران مکانیکی که در آن سالها در
تعمیرگاههای ٥ و ٦ نفره عضو اتحادیه کارگران مکانیک اتومبیل شده بودند، شاگردان
خود را نیز نه تنها تشویق به عضویت در اتحادیه می نمودند بلکه خود پیشقدم اجرای ٨
ساعت کار بودند. این مبارزه ای سخت در شرایط آن سالها بود. به ویژه پس از ٢٨ مرداد
که سرکوب سندیکاهای کارگری و دستگیری کوشندگانش سیاست روز محمدرضاشاه دیکتاتور و
ماموران آمریکایی بود.
اتحادیه کارگران مکانیک اتومبیل در سال ٣٢ درهم شکسته شد.
آقای کریمی عضو برجسته این اتحادیه به زندان برده شد. اما آنچه غیرقابل برگشت شده
بود زندگی سندیکایی و خواست و اهداف سندیکایی برای زحمتکشان بود.
از سال ١٣٣٤ باز هم بازماندگان اتحادیه دور هم جمع شده با
دیگر کارگران مکانیک و تراشکار در خیابان قزوین تماس گرفته و در قهوه خانه ها گرد
آمده و برای تعطیلی روز جمعه دست به کوششی بزرگ زدند. آری باید تلاش کوشندگان ارمنی
ناتمام نمی ماند و تثبیت می شد. ٨ ساعت کار، تعطیلی روز جمعه با حقوق و بیمه تامین
اجتماعی سر لوحه فعالیت سندیکایی قرار گرفت.
سمرقندی ها، حسین نصیری ها، ابراهیم آلوچه ای ها، عبدالکریم
غضنفری ها، جلیل انفرادی ها با گذاشتن صدها ساعت وقت پس از دست کشیدن از کار
روزانه شاق، به میان کارگران رفته با آنان برای ایجاد سندیکا گفتگو کردند تا
سرانجام سندیکای کارگران فلزکارمکانیک را در ٢٩ خرداد ١٣٣٩ با شماره ٣٤ در وزارت
کار ثبت کردند. ٨ ساعت کار و تعطیلی روزجمعه عملی شد اما هنوز کافی نبود و باید دایره
نفوذ و اعتبار سندیکا از کارگاههای کوچک به کارخانه های بزرگ گسترش می یافت. این
مهم با تلاش هدایت اله معلم، جلیل انفرادی، محمدحسین خوان یغما، که همگی در
کارخانه پارس آمریکا کار می کردند و مسیح اله کلانکی، شاگرد مکانیک به جا مانده از
اتحادیه کارگران اتومبیل که در کارخانه بتون باتیمان مشغول بود، عملی شد.
در دهه چهل کارخانه های ارج، کارخانه صندوق نسوز خرم،
بتون باتیمان، لیلاند موتورز، پارس آمریکا، ارج، فولکس، صنایع فلزی، لوله سازی
کارگاه های قطعه سازی همچون بندار به سندیکای کارگران فلزکار مکانیک پیوستند و
توانستند تعاونی مصرف، تعاونی مسکن، صندوق تعاون، گروههای ورزشی، اتاق کوه را در
سندیکا راه اندازی کرده و در کارخانه های دیگر هم مبادرت به تاسیس چنین نهادهایی
بکنند، به ویژه ورزش را به محیط های کارگری ببرند. گروه کوهنوردان فلزکار در دهه
چهل سرآمد سنگ نوردان ایران بود. ناصرگارسچی، جلیل انفرادی، اسکندرصادقی نژاد در این
عرصه بی نظیر بودند.
امروز رحیم نوری، کریمی، روبن ناوار استپانیان، جلیل
انفرادی، محمد ابراهیم سمرقندی، ابراهیم آلوچه ای، حسین نصیری، هدایت اله معلم،
اسکندر صادقی نژاد، لطف اله قنبرزاده، آذردوست، ناصرگارسچی دیگر در میان ما نیستند
اما روش و منش کارگری آنان همچنان در سندیکای کارگران فلزکار مکانیک ایران جاری
است. شهامت و از خود گذشتگی و فدایی خلق بودن میراث نامیرای این هیات مدیره های
آگاه و شجاع بود. عشق به زحمتکشان و هم نفس شدن با آنان، وفاداری به آرمان های
کارگری در شرایط سخت پلیسی و شکنجه گاههای دیکتاتوری درس هایی است که در سندیکای
ما فراموش ناشدنی است. کارگران برای سختی ها و حتا مردن در راه آرمان ها داوطلب می
شوند، اما کسی حاضر نیست به خاطر سود و سرمایه کس دیگری سختی کشیده و یا جان
ببازد. این ارزش کار آموزش های سندیکایی بود. این درس ها و یادگاری های رفقای
سربلندمان بود که در ٢١ اردیبهشت ١٣٨٤ سندیکای کارگران فلزکارمکانیک بازگشایی شد
تا توان جنبش سندیکا خواهی نوین را افزایش و ارتقا دهد.
انتشار٧٧ شماره ماهنامه نشریه پیام سندیکا در طی ٨ سال
بطور مرتب و پخش در میان کارگران ایران، بازنشر و انتشار میلیون ها ورق جزوه های
سندیکایی در میان کارگران، چاپ دهها جلد کتاب آموزشی و ترویجی و راه اندازی سایت
دوزبانه و بین المللی سندیکا و کانال های مجازی کارگری برای ارتقا سطح شعور و دانش
کارگران، تماس مستمر با سپیدمویان سندیکایی و گرفتن مشورت از بزرگان سندیکایمان
تنها بخش کوچکی از سرفصل هایی است که کوشندگان سندیکایی ما آن را به اجرا در آورده
اند.
ما با رفقای سرفرازمان اسکندرصادقی نژاد، جلیل انفرادی،
ناصرگارسچی و هدایت اله معلم هنوز، برسرآرمان های کارگریمان هم پیمان ووفادار
مانده ایم.
ارغوان، بیرق گلگون بهار
تو برافراشته باش.
هیات تحریریه پیام سندیکا
تارگاشت «سندیکای کارگران فلزکار مکانیک ایران»
بختی برای ویرایش این نوشتار نداشتم. برنام آن را اندکی
دستکاری نموده ام. ب. الف. بزرگمهر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر