نوکر شایسته هم باید از خود چیزی برای گفتن داشته باشد

این نشان می دهد که نه من، نه طالبان، هیچکدام نوکران شایسته ای نیستیم.* نوکر شایسته همانا دولت کنونی افغانستان است که نه پیزی انجام کاری را دارد و نه مردم افغانستان آن را به تخم شان می گیرند. راه درست همان است که جناب آقای ترامپ، رهبرانِ این گروهِ مردم آزار را همراه با «اشرف اَنی» و آن «عبدالله به توان دو» به «کمپ دیوید» یا هر خراب آباد دیگری فراخوانده، گوشمالی شان بدهد و از همه بهتر، خورد و خوراک شان را بِبُّرد تا پا از گلیم کوچک خود فراتر ننهد و کاریای خویش را فراموش نکنند. دشواریِ کار در اینجاست که توده های مردم افغانستان، هستی نیروهای بیگانه، نوکران و کارچاق کن های شان را در آن کشور برنمی تابند و دیر یا زود به مزدوری «طالبان» که سر تا پا به کشور بزرگ و زورمند خودمان وابسته اند نیز پی خواهند برد. نوکر شایسته هم، هر چه نباشد، باید از خود چیزی برای گفتن داشته باشد؛ وگرنه، مانند خودمان سنگ روی یخ و دماغ سوخته خواهد شد.

از زبان آن قَره نوکر:  ب. الف. بزرگمهر   ۲۳ شهریور ماه ۱۳۹۸

* بگفته ی «الیوت اَنگَل»، رییس «کمیته هماوندی های بیرونی مجلس نمایندگان یانکی ها»، «وزارت امور بیرونی» آن کشور، امسال تاکنون سه بار درخواست آن کمیته برای شنیدن چند و چونِ «برنامه آشتی و همزیستی در افغانستان» را نادیده گرفته است:

«اکنون چند ماه است که ما نتوانسته ایم پاسخی درباره ی برنامه آشتی و همزیستی بدست آوریم؛ اینک، رییس جمهور می گوید که این برنامه مرده است. ما باید سرراست از [دهان] نماینده ی ویژه دولت در امور افغانستان بشنویم که چگونه فرایند روند گفتگوها از ریل بیرون افتاد. من چشم آن دارم که زُلمی خلیلزاد، پنجشنبه آینده در نشست کمیته اینجا باشد.»

برگرفته از تارنگاشت دروغپردازِ و بی هیچگونه مسوولیتِ اخلاقیِ وابسته به وزارت امور خارجی یانکی ها: «رادیو فردا» ۲۲ شهریور ماه ۱۳۹۸ (با ویرایش، پارسی و بازنویسی درخور از اینجانب:  ب. الف. بزرگمهر)

زیرنویس تصویر:

زُلفی علیلزاد، نماینده ویژه ی «یانکی» ها برای گفت‌وگوهای خر رنگ کنی با یکی دیگر از نوکران پاچه ورمالیده ی خودشان، طالبان