کمک به مردم کردستان در شمال سوریه، کاریایی میهنی بویژه برای کردهای ایران است

رژیم ددمنش ترکیه که در پیشانی های جنگ نابرابر، سربازان و مزدوران بسیاری از دست داده به بمباران سریکانی و کشتار مردم دست یازیده است. هر کس که می تواند، باید برای کمک به سریکانی و مردم شمال کردستان در سوریه بشتابد. باید به خیابان آمد و آبروی گروهبندی های خرموش فرمانروا بر میهن مان که همدست رژیم اردوغان است را برد. این رژیم نیز چون «یانکی» ها و روسیه، در کردار به آن رژیم ددمنش از هر باره، یاری رسانده و برخی موضع گیری های دوپهلوی تبهکارترین شان که سخنانی نیم بند در ناهمداستانی با تبهکاری ترکیه بر زبان رانده اند ازسرِ ناچاری و فشار توده های مردم ایران بوده و هست. اگر جز این بود به دستگیری گسترده ی مردمی که بویژه در کردستان ایران به میدان آمده بودند، دست نمی یازیدند.

کمک به مردم کردستان برای پایداری در برابر ددمنشی رژیم ترکیه و همدستانش، کاریایی میهنی بویژه برای کردهای ایران است؛ هر کس که توان جنگیدن دارد، باید خود را به آنجا برساند.* فراموش کنیم که کردها در هر بخشی از کردستان بزرگ و در هر جای دیگری از جهان، پاره تن ما ایرانیان و یکی از بهترین شاسه ها برای فرهنگ کهن ایرانند. کمک به آن ها بیش از هر جای دیگریف کاری بایسته و شایسته برای ما ایرانیان است.

زنده باد کرد و کردستان!

ب. الف. بزرگمهر   ۲۵ مهر ماه ۱۳۹۸

* برای آنکه به چنین اندیشه ای که بگونه ای منطقی می تواند در ذهن هر کسی جوانه بزند که «اگر چنین است، چرا خودت پیشگام نمی شوی؟»، پاسخ داده باشم ناگزیر به گفتن این ها هستم:

« یکی دو سال پیش، آن هنگام که در کوبانی کار بالا می گرفت و بیم نابودی آن می رفت با خود گفتم: اینک وقت جنگیدن است؛ باید قلم را زمین بنهی و خودت را به آنجا برسانی. این را هم بیفزایم که نه آن هنگام و نه هم اکنون تندرست نبوده و نیستم و با گواهیِ پزشک ویژه کار، نباید دست بالا بیش از ۱۶ ساعت در هفته، آن هم دست بالا ۴ ساعت در روز، کار کنم؛ بزبانی ساده تر: از یک ساعت تا شانزده ساعت در هفته! با این همه از هر راهی کوشیدم تا بتوانم خود را به کردستان برسانم: از اعلام آمادگی با فرستادن ای ـ میل به دو حزب کردی «کومله» و «حزب دمکرات کردستان» که با موضعگیری شان نیز همداستان نبوده و نیستم و کوشش برای یافتن کسانی از «پ. کا. کا» و «کومله» در این کشور گرفته تا حتا ای ـ میل و کوشش برای تماس تلفنی با سفارت سوریه در بلژیک که در اینجا سفارت ندارند و آن هنگام می پنداشتم که آن ها از چنگ اندازی ترکیه به منطقه ی کردها در سرزمین شان، ناخشنودند و سپس دستم آمد که چنین نبوده و نیست. به هر رو، پس از جستجوی بیش تر و این در و آن در زدن، سرانجام از سوی کسی گفته شد که تنها راه برای دسترسی به آنجا کشور ترکیه است و همان هنگام در آن کشور مرزها زیر بازرسی شدیدتر بود و شماری از کسانی که به کردستان می رفتند را دستگیر نموده بودند. افزون بر آن، دشواری بزرگ دیگر من، نداشتن گذرنامه ی این کشور است که آن را درخواست نکرده ام و گذرنامه ی ایرانی هم سال هاست که ندارم (از همان هنگام که به این کشور پا نهادم.) و تنها می توانم در چارچوب کشورهای اتحادیه اروپا با چیزی به نام «گواهی سفر» جایی رهسپار شوم. همه ی راه ها تا آنجایی که کوشیدم برایم بسته بود. هم اکنون نیز همینگونه است؛ گرچه با این همه اگر هم اکنون راهی پیدا شود که بروم، دودلی بخود راه نخواهم داد. نه خون من و نه خون شما رنگین تر از خون آن دلاورانی که در آنجا با دستان تهی در برابر بمباران و توپ و تانک و حتا جنگ ابزارهای نابایست، ایستاده و برای سرزمین و هست و نیست شان می جنگند، رنگین تر نیست و از آن برجسته تر، چنانچه مرگی در راه باشد، هزاران بار بهتر از در بستر مردن است. از بر زبان آوردن آنچه آورده ام نیز پوزش می خواهم. همه چیز بستگی به آبرو و فرجاد (وجدان) آدمی دارد. خسرو روزبه بزرگ خودمان که قهرمان ملی ایران نیز نام گرفت بگمانم نماد و سرمشقی شایسته برای همه ی ما باشد.  

ب. الف. بزرگمهر  ۲۵ مهر ماه ۱۳۹۸    

***

به نقل از خبرگزاری هاوار نیوز، آلدار خلیل عضو شورای رهبری تو-دم دقایقی قبل اظهار داشت که ارتش اشغالگر ترک و تبهکاران وابسته به آن از پیشروی در سریکانی عاجز هستند، این شهر را به محاصره خود در اورده‌اند و غیر نظامیان این شهر را بدون وقفه بمباران می‌کنند. آلدار خلیل همچنین اظهار داشت که در این شهر، آب، خوراک و برق قطع شده است و همچنین بیمارستان این شهر نیز در معرض بمباران است.

آلدار خلیل همچنین نسبت به کشتار جمعی غیر نظامیان از سوی دولت ترکیه هشدار داد. آلدار خلیل در ادامه گفت به رغم آنکه شورای امنیت سازمان ملل متحد نشستی را در رابطه با اشغالگری دولت ترک برگزار نموده است، نتوانسته است در این رابطه تصمیمی اتخاذ نماید.

«خبرگزاری فرات»   ۲۵ مهر ماه ۱۳۹۸