قربانت گردم! اجازه می فرمایید که قائم مقام حضرتعالی باشم؟

ـ قربانت گردم! اجازه می فرمایید که قائم مقام حضرتعالی باشم؟*

ـ مگر همین ریاست جمهوری برایت بس نیست؟!

ـ بله! فرمایش حضرتعالی متین است؛ ولی کار کشور به مشکل برخورده و اینجوری پیش نمی رود. شاید احوط در آن باشد که از سنگینی باری که بر دوش شماست، کاسته شود و همه ی مسوولیت های اجرایی بر دوش ما نهاده شود.

ـ مگر جنابعالی رییس قوه  مجریه کشور نیستید؟! کدام بار اجرایی دیگری است که اگر بر دوش بگیرید، اوضاع نابسامان کشور بهبود می یابد؟

ـ خوب بعـ ... نع... (با کمی مِن مِن) چطور عرض کنم؟ اینجوری دیگر نمی شود عوام النّاس را سر جای شان نشاند. حضرتعالی، بحمدلله بیش از ما التفات دارید که دَم و دستگاه تأدیب** بیش تر از این دیگر گنجایش ندارد. این همه زرهپوش و باتوم های برقی و کلاهخودهای جنگی هم که از اروپایی ها و جاهای دیگر خریداری کرده ایم نیز چندان بکار نمی آیند. آشوب که دربگیرد و گسترش بیابد، حتا به برادرانِ تأدیبگر نیز نمی شود اعتماد کرد. خاطرتان هست در بزنگاهِ فتنه ی سال ۹۶ یا بسیاری از آن ها مانند آن حکایت معروف که شکارچی، وقتِ شکار ریدنش گرفت، دلپیچه گرفتند و خانه نشین شدند؟ بدتر از آن، برخی دیگرشان در جاهایی که فتنه شدیدتر بود به جبهه ی دشمن پیوستند ...

ـ خوب! صحبت را کوتاه کن! (با بُریدن روه درازی آخوند امنیتی پستان مادر گزیده!) اگر منظور جنابعالی این است که باید نیروی کمکی بیاوریم، هیچ دلیلی برای باز کردن پای سربازان «یانکی» به این بهانه  یا هر بهانه ی دیگری به «ولایت اسلام» نیست؛ مانند آن بار از «حشد الشعبی» و برادران یک بار مصرف افغانی کمک می گیریم؛ گیریم، اگر لازم شد، بیش تر از آن بار! دست مان که چلاق نیست؛ همه ی این کارها را خودمان هم بلدیم چجوری انجام بدهیم. اگر نگران دست آسیب دیده ام هم هستی، بسیار بیجاست. با همین یک دست هم کار و بارمان بحمدلله پیش می رود. جنابعالی اگر کاربلد بودی، دستکم مانند آن قبلی، سیب زمینی و پیاز ارزان میان عوام النّاس پخش می کردی!

ب. الف. بزرگمهر   ۱۳ آبان ماه ۱۳۹۸

* قاضی زاده هاشمی، نماینده ی مجلس [فرمایشی] از برنامه ی شماری از نمایندگان برای ساخت و پرداختِ «قائم مقام اجرایی» برای رهبری (بجای «ریاست جمهوری») پرده برداشت.

برگرفته از «انتخاب» ۱۱ آبان ماه ۱۳۹۸ (با ویرایش، پارسی و بازنویسی درخور از اینجانب:  ب. الف. بزرگمهر)

** واژه ی تاریخی گوش آشنای تا اندازه ای آبرومندانه و اسلامیِ فرمانروایان خودکامه برای به چوب بستن بزهکاران و سرکوب همه ی کسانی که پای شان را از گلیم خود بیرون نهاده اند