اینهمه به ما بند کردید و با پرسش های آزاردهنده ی خود
گوزپیج مان کردید که مسوولین پاکدست مان چرا زندگی و کار و بار و خورد و خوراک شان
در کانادا و اینا کانون یافته که خودمان هم هوای کانادا بسرمان زده بود و
از شما چه پنهان، شب ها خواب کانادا می دیدیم. حال، بحمدلله چشم مان به یک مسوول
پاکدست روشن شد! به این می گویند: مسوول راستین*
که برخلاف برخی مسوولین بِلانسبت شما، نفهم خودمان که پیشاز آغاز بارندگی، پیش بینی های سیل و دیگر بلاهای آسمانی هواشناسی را بگوش
نمی گیرند و شعورشان نمی رسد که
دریچه های آبِ بندها را باز کنند تا سرریز نکند و زیان های بزرگ تر ببار نیاورد، برای
پیشگیری از آب رفتن** دانش آموزان خود، آن
ها را کول می گیرد و از اینور رودخانه به آنور می رساند. البته یک فرق بزرگ دیگر
هم میان این مسوول با دیگر مسوولان نظام که به همگی شان خدا قُوَّت می گوییم، هست:
از چنین مسوولانی، «خمس» و «زکات» نمی ماسد و به این ترتیب، روشن است که اَجرشان با
خداست! خدا هم که در «جهان فانی» به کسی اَجر نمی دهد؛ این جهان برای آزمون های
الهی یا همانا زجر است. اگر از این آزمون ها پیروز بیرون آمدی و زجرکُش به «جهان
باقی» شتافتی، هر سو که پای بنهی، الی ماشاء الله اَجر می بینی! خدا قُوَّت!
از زبان «کیرِ خرِ نظام»:
ب. الف. بزرگمهر پنجم بهمن ماه ۱۳۹۸
* آموزگاری فداکار در
روستای بُنگَرِ شهرستان فنوج در سیستان و بلوچستان به دانش‌آموزان خود برای رسیدن
به دبستان کمک می کند. (بنیاد داده ها و نیز ویدئوی پیوست، برگرفته از «تلگرام
اتحادیه آزاد کارگران ایران» به تاریخ پنجم بهمن ماه ۱۳۹۸ است.)
** «آب رفتن» در اینجا
به هر دو آرشِ «کسی را آب بُردن» و «کم شدن از شمار کسانی یا چیزهایی» بکار گرفته شده است. ب. الف. بزرگمهر
ویدئوی پیوست: آموزگارِ
فداکارِ روستایِ بُنگَرِ شهرستان فنوج در سیستان و بلوچستان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر