علی ساجدی‌نیا فعال کارگری شرکت پتروشیمی رازی واقع در
ماهشهر به مواردی از وضعیت دشوار کارگران پتروشیمی ها اشاره کرده . او که خود
کارگر پتروشیمی رازی است گفته:
کمترین دستمزدی که کارگر با دو فرزند در شهرستان ماهشهر
برای سال آینده نیاز دارد، باید بیش از ۷ میلیون تومان باشد
الان در پتروشیمی‌های ماهشهر، کارگران از ۷ صبح تا ۶ یا ۷ بعد ازظهر یعنی عملاً معادل دو ماه کار می‌کنند. حتی خیلی‌ها پنجشنبه
و جمعه هم کار می‌کنند. این کارگران هیچ استراحتی ندارند؛ هیچ زمانی برای گذران
وقت در کنار خانواده ندارند و خرج و مخارج در ماهشهر آنقدر زیاد است که زندگی با
کمتر از ۷ میلیون تومان برای یک خانواده با ۲ فرزند، واقعاً غیرممکن
است و کارگران اهل ماهشهر با ۷ میلیون تومان حداقل دستمزد، حتی مبلغی بابت پس‌انداز نخواهند داشت.
در واقع ما با افزایش سه برابری حداقل دستمزد نسبت به سال
گذشته نیز باید کار کنیم تا زنده بمانیم. کارگر پیمانکاری ماهشهر نسبت به کارگر
رسمی وضعیت بدتری دارد. اگر فرزند کارگر رسمی به مدرسه برود، نزدیک به ۸۰ درصد تخفیف می‌گیرد
اما فرزند کارگر پیمانکاری چنین مزایایی ندارد. امکانات هم به کارگران پیمانکاری
نمی‌دهند. سال به سال مزایا کمتر می‌شود. در برخی پتروشیمی‌ها که پاداش‌ها هم حذف
شده است
نزدیک به ۱۰ روز است که کارگران پتروشیمی بندرامام در اعتصاب
هستند. چندی پیش ۲۵۰ اتوبوس و مینی‌بوس در مجموعه ماهشهر اعتصاب کردند. آنها با سرمایه
خودشان، اتوبوس و مینی‌بوس تهیه می‌کنند و ماهیانه ۳ و نیم میلیون تومان دریافتی
دارند. از پول بنزین تا تعمیر خودرو و استهلاک و خرید لوازم یدکی خودرو را خودشان
می‌پردازند.
وی افزود: بچه‌های ماهشهر وضعیت زندگی خوبی ندارند.
ماهشهر بیش از ۱۱ هزار نفر بیکار دارد. زندگی بیکاران بسیار اسف‌بار است. در پتروشیمی‌ها
گروهی از کارگران با عذاب زندگی می‌کنند و تعدادی از کارگران در رفاه کامل. پتروشیمی
رازی ۷۰۰ کارگر رسمی و ۱۸۰۰ کارگر پیمانکاری دارد. اضافه‌کار برای یک کارگر پیمانکاری پتروشیمی
عملاً اجبار است چون بدون اضافه‌کاری واقعاً توان گذران زندگی‌اش را ندارد.
طرح طبقه‌بندی که در برخی پتروشیمی‌ها در نظر گرفته شده
است، حداقل ضریب است. در منطقه عسلویه ضریب حقوقی کارگران ۴.۷ است. ضریب حقوقی کارگران
رسمی ماهشهر ۲.۷ است؛ ضریب حقوقی کارگران پیمانکاری ماهشهر ۱.۵ است. به کارگران عسلویه
وام‌های بزرگ می‌دهند اما ما چنین امکاناتی نداریم.
اگر ما کارگران پیمانکاری در پتروشیمی‌ها بخواهیم وام بگیریم
باید به صورت آزاد وام بگیریم. با اینکه ۱۸ سال سابقه کار در پتروشیمی دارم، همچنان باید برای
یک وام ۵۰ میلیونی با ۱۸ درصد سود، ضمانت ۳ کارگر رسمی را جور کنم. این درحالی است که ما حقوق‌بگیر همان شرکت هستیم.
چندین خانه در ماهشهر به شما نشان خواهم داد که در یک شهر
کوچک با چه وضعیت اسف‌بار غیربهداشتی زندگی می‌کنند. واقعاً خانواده‌هایی را می‌بینیم
که پول ندارند، نان شب خودشان را داشته باشند. همین الان با اینکه کارگران به زور
دستشان به دهانشان می‌رسد، مجبور می‌شوند صندوق‌هایی بگذارند و به همدیگر کمک
کنند؛ چراکه کارگران پیمانکاری در گرفتن وام از شرکت نیز باید از هفت‌خوان بگذرند.
وقتی وضعیت کارگران صنعتی که بالاخره کنار یکدیگر هستند و می‌توانند به نوعی برای
افزایش دستمزد مطالبه‌گری کنند، اینطور است، بیکاران چه باید بکنند؟
واقعاً مشکلات معیشتی ۱۸ هزار بیکار چطور باید
رفع شود؟ به هر حال وقتی بیکاری باشد، اعتراض رخ می‌دهد. اگر مردم آسایش داشته
باشند و زندگی بدون تبعیض و مشکل را بگذرانند، این اتفاقات نمی‌افتد.
حاشیه‌نشینی در ماهشهر واقعاً وخامت پیدا کرده است. لازم
نیست راه دور برویم. دو کیلومتر از پتروشیمی‌ها که دور بشویم، جاده‌ای است که مردم
در کپر زندگی می‌کنند. مناطقی هستند که در آنجا ناهنجاری‌های اجتماعی دیده می‌شود.
نتیجه فقر و طلاق در زندگی کارگران به اینطور مشکلاتی ختم می‌شود. بچه‌های طلاق
مشکلات روانی پیدا می‌کنند و به سمت فساد کشیده می‌شوند. اینجا کارگران آنقدر در
محیط کارشان وقت می‌گذرانند که فرصت نمی‌کنند، با خانواده وقت بگذرانند.
همه این مشکلات به علت پایین بودن دستمزد کارگران است.
ماهشهر حدود ۳۰ پتروشیمی دارد و بخش مهمی
از اقتصاد ایران را دربرمی‌گیرد. حتی پارک‌هایی هست که مردم در آن زندگی می کنند.
این شهر ۸ ماه گرما دارد. ماهشهری‌ها ماهی شهرشان را نمی‌توانند بخورند. آلودگی
پتروشیمی‌ها به خور خلیج فارس سرایت کرده و مردم باید ماهی را از مناطق دیگر
بخرند. آب آشامیدنی درستی نداریم.
۱۰ بهمن ۹۸
منبع خبر: کانال تلگرامی أردوی کار
برگرفته از «تلگرام سندیکای
کارگران نیشکر هفت تپه» ده بهمن ماه ۱۳۹۸
دانسته از ویرایش این نوشتار خودداری ورزیدم. ب. الف. بزرگمهر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر