آواز تو از دور خوش است! ـ بازانتشار
موذنی بانگ می گفت و می دوید. پرسیدند
که چرا می دوی؟
گفت: می گویند که آواز تو از دور خوشست؛
می دوم که آواز خود از دور بشنوم.
جاودانه عُبید
زاکانی
برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید! از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!
درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر