«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۸ بهمن ۲۸, دوشنبه

خواهرم! هیچکدام این ها بی حکمت نیست ... ـ بازانتشار

خواهرم! آن دزدی های کلان هم بی حکمت نیست؛ نشنیدی آن آخوند کاشی با گواه گرفتن آیه ای از قرآن در کالبد داستانی کودکانه گفته بود:
«دانه درشت» ها را به خداوند و آن جهان واگذار کنید تا سزای شان را کف دست شان بگذارد؟

رهبر بی همتای مان را نمی بینی که کاری جز پند و اندرزگویی به بندگانِ دله دزدِ خدا ندارد و به کسی جز ذات مقدّس باریتعالی پاسخگو نیست؟

نمی بینی که توده های مردم کشورت، پی در پی به آزمون های الهی گرفتارند و در این آزمون پذیرفته نشده، آزمون دیگری جلوی پای شان سبز می شود؟

خواهرم! هیچکدام این ها بی حکمت نیست. اکنون، بجای سیگار کشیدن و غصه خوردن برو، یک قوری چای گل گاو زبان دَم کن تا انشاء الله قوت قلب بگیری! مبادا خدای نکرده به سرت بزند، بیچاره را چیزخور کنی و خودت و آن سه زن دیگر را از نان خوردن بیندازی!

ب. الف. بزرگمهر   چهارم تیر ماه ۱۳۹۴


هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!