«مردم در روی زمین برای کامیاب شدن یک چیز کم دارند و آن اعتماد به یکدیگر است؛ ولی این دانش برای کسانی که قلبی کوچک و روحی پست دارند و جز قانون سود شخصی هیچ قانونی نمی شناسند، دسترس پذیر نیست.» فارس پورخطاب هراتی

والاترین کاربرد نویسندگی این است که آزمون را به دانایی فرارویاند! ایگناتسیو سیلونه

۱۳۹۹ فروردین ۵, سه‌شنبه

هرچه هم فریاد بکشی: نَرِه، بازهم می دوشند ... ـ بازانتشار

این گاو ماده ی جوانی است که هر روز شیر بسیاری می دهد؛ همین بس که سرش را به خوردن چیزی گرم کنم! هنر چندانی نیز نمی خواهد؛ یک شیردوشی پیش پا افتاده است؛ گرچه از دست هرکسی هم برنمی آید. آفرین به آن ها که از نرّه گاو پیری چون تو تاکنون کلی شیر دوشیده اند و بازهم می خواهند بدوشند. هرچه هم فریاد بکشی: نَره، گوش شان بدهکار نیست و بازهم می دوشند. بر سرشت بدسگال شان لعنت! با این همه، کارشان براستی ستایش برانگیز و در گونه ی خود، هنرمندانه است ...

از زبان آن بانوی شیردوش جوان:   ب. الف. بزرگمهر    دهم اسپند ماه ۱۳۹۵

http://www.behzadbozorgmehr.com/2017/02/blog-post_657.html

هیچ نظری موجود نیست:

برداشت و بازنویسی درونمایه ی این تارنگاشت در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید!
از «دزدان ارجمند اندیشه و ادب» نیز خواهشمندم به شاخه گلی بسنده نموده، گل را با گلدان یکجا نربایند!

درج نوشتارهایی از دیگر نویسندگان یا دیگر تارنگاشت ها در این وبلاگ، نشانه ی همداستانی دربست با آنها نیست!