وقتی نیازمند به كمك یكدیگریم، بی عمل ماندن زیر فشارهای
روانی ـ اجتماعی كه مشوق انفعالند، توجیهی برای عدم قبول مسوولیت در کمک به یكدیگر
نیست. ضرورت زمان ما از ما می طلبد تا اجازه ندهیم فرهنگی که جان ما را ناچیز می شمارد
به ما و فرزندان مان ناتوانی، بی عملی و مرگ آرزوهای مان را بیاموزد. حساسیت و
دلواپسی نسبت به نیاز جامعه و اهمیت دادن به دفاع از ایده یا عاملی اخلاقی بر اساس
همدردی با دیگران و دست به عمل زدن بر این اساس برای نجات ما ضروری ست. وقتی سیستمی
بدون استفاده از اعمالِ خشونت و زورِ آشکار، ما را مجبور می کند رو در رو با مرگ،
درماندگی، فقر، مشقت و تحقیر زندگی كنیم، خودِ این شرایط عین خشونت است. در ایران
این خشونت بوسیلۀ قدرت سرکوبگر به خوبی اجرا می شود و تازه ترین شكل آن، سیاست
دروغ حكومت در مقابله با ویروس كرونا است. ایستادگی در مقابل این سیستم خشونت از
حقوق اولیه هر انسان است؛ اما آگاهی بدون عمل، ارزشی ندارد. ما زمانی قدرتمندیم كه
بر إساس آگاهی خود دست به عمل زده و موقعیت مان را تغییر دهیم. سلامت بمانید.
نورایمان قهاری، روانشناس
برگرفته از «تلگرام گروه اتحاد بازنشستگان» ۱۴ اسپند ماه ۱۳۹۸
https://t.me/GEtehadbazneshastegan
دانسته از ویرایش
این پیام ارزنده خودداری ورزیدم. ب. الف.
بزرگمهر
ویدئوی پیوست («تلگرام گروه اتحاد بازنشستگان»): بحران كرونا و روحيه دادن ـ آمل
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر