از زمانی پیش به این سو، این سمتگیری با همه ی دشواری های آن، نه تنها ناگزیر است که نمودها و نشانه های آن نیز در برخی از کشورهای جهان بخوبی دیده می شود. جهان کنونی دیر یا زود از چارچوب گزینه هایی چون «بریکس» که دادگری را در چارچوب توژی (توزیع) و رویارویی سوداگران و بازرگانان خرد و کلان کشورها با کلان سرمایه داری امپریالیستی می بیند، پا فراتر خواهد نهاد؛ چنین روندی ناگزیرتر از هر زمان است و راه خود را با همپایی خلق ها و ملت های هر چه بیش تر در همه ی بزرگ خشکی های جهان خواهد گشود.
ب. الف. بزرگمهر سوم اسپند ماه ۱۴۰۲
***
نوشتار زیر را آن هنگام که جنبش اجتماعی ـ انقلابی در کشورهای شمال آفریقا و «جهان عرب» تازه آغازیده بود، نوشته و تاکنون دو بار به انگیزه هایی آن را بازانتشار داده ام. اکنون، آن را برای نخستین بار در «گوگل پلاس» درج می کنم. خواندن و بازخوانی این نوشتار، اندیشیدن بیش تر درباره ی جُستار در میان نهاده شده و چاره جویی راهکارها را که بیگمان از توان یک یا چند تن بیرون است به همه ی دوستان و رفقا، به همه ی کسانی که به پیشرفت اجتماعی ـ اقتصادی میهن مان دلبسته اند، سپارش می کنم.
با مهر ب. الف. بزرگمهر ١٣ دی ماه ١٣٩١
https://www.behzadbozorgmehr.com/2013/01/blog-post_8968.html
***
سمتگیری سوسیالیستی، گُزینه ای دشوار، دست یافتنی، ولی نه ناگزیر!
به بهانه ی جنبش های اجتماعی در سرزمین های عربی
۲۰ بهمن ۱۳۸۹
جنبش اجتماعی در تونس و فرار خودکامه ی این
کشور به عربستان، موجی از خرسندی و امید میان توده های مردم در همه جای جهان و
بویژه منطقه خاورمیانه و سرزمین های عربی برانگیخته است. پژواک این جنبش، «جهان
عرب» را از مصر و اردن گرفته تا مراکش و موریتانی درنوردیده و جنبش های اجتماعی
تازه ای را در برابر حاکمیت های خودکامه و دست نشانده ی امپریالیست ها پدید آورده
است. بی هیچ گفتگو، جنبش بزرگ اخیر توده های مردم ایران در پیدایش و گسترش جنبش
های «جهان عرب» نقش داشته و دارد. دگربار، ایرانیان کاشتند۱و
این بار توده های عرب، آزمون ها و آموخته های آن را بکار می گیرند. امید که آنچه
در میهن ما هنوز نوبری به بار نیاورده، در آن کشورها به بار نشیند.
امپریالیست ها و همدستان آنها در همه جا کوشش
فراوانی می کنند تا جنبش توده های مردم تونس، مصر و دیگر سرزمین های عربی را جنبش
هایی تنها آزادیخواهانه و خواستار «دمکراسی» در چارچوب لیبرال بورژوازی
وانمود نمایند. بورژوا ـ لیبرال های اسلامی و نیمچه اسلامی دربرگیرنده ی طیف های
گوناگون "اصلاح طلبان"، بورژوا ـ دمکرات ها، سوسیال ـ دمکرات ها و حتا
کمونیست های شرمگین میهن مان به رنگ ها و نیرنگ هایی گوناگون در این کوشش با
امپریالیست ها هم آوا و همدست هستند؛ ولی آیا به راستی این جنبش های اجتماعی در
چارچوب سامانه سرمایه داری و خواست های بورژوازی لیبرال در این کشورها می گنجند یا
از آن فراتر می روند؟ آیا فروکاستن خواست های توده های گسترده مردم در این کشورها
به «دمکراسی» هایی که به روشنی آزمون خود را در افغانستان، عراق و دیگر کشورها پس
داده اند، چشم فرو بستن به بنیاد نیرومند ضد امپریالیستی آنها و کلاه بر سر خود و
دیگران نهادن نیست؟ آیا از آن نادرست تر و بیمایه تر، ادعای اسلامی بودن این جنبش
ها از سوی اسلام پناهان حاکمیت جمهوری اسلامی، بیدرنگ این پرسش های ساده را به
دنبال نخواهد داشت که: کدام اسلام؟ اسلام عدالت جویانه به سود زحمتکشان، آنگونه که
در ابتدای انقلاب بهمن ۵۷ با الگوبرداری ناشیانه و کج و کُله از آموزه های
سوسیالیسم به میان آمده بود؟ یا اسلام سرمایه داران بزرگ: «اسلام آمریکایی» که
اکنون دیگر چادر از سر برداشته و «بی حجاب» و بزک کرده به میدان آمده است؟
جنبش های توده های مردم تونس، مصر و دیگر
سرزمین های عربی را نمی توان تنها جنبش هایی ضدخودکامگی، آزادیخواهانه و خواستار
«دمکراسی» بشمار آورد. درونمایه ی این جنبش ها و برآمدهای توده ای، با وجود
تفاوت های دامنه، ژرفا و گسترش آن در این یا آن کشور، دارای سمتگیری ضد امپریالیستی
و دادخواهانه به سود توده های زحمتکش و تولیدکنندگان ثروت های مادی و معنوی جامعه
است. انگیزه نیرومند و بنیادین چنین جنبش هایی به گواهی آمارها و نمودهای اقتصادی
ـ اجتماعی، فرآیند سال ها پیگیری سیاست نولیبرالِ امپریالیستی در این کشورهاست که
توده های گسترده طبقات و لایه های فرودست و حتا میانی را به خاک سیاه نشانده و می
نشاند. سیاست «دوشیدن گاو شیرده»، شیری برای "گوساله" برجای نمی گذارد
تا دودمان "گاوهای شیری" را بپرورد و آن را زنده و پابرجا نگه دارد.
چنین جنبش ها و برآمدهای توده ای، بازتاب بحران فراگیر سامانه سرمایه داری و الگوی
رشد و گسترش نولیبرالی آن هستند. موج بحران که پیش از آن برخی کشورهای جنوب اروپا
را فراگرفته بود و همچنان دنباله دارد، اکنون به کشورهایی که بیرون از دایره ی
کشورهای "جهان نخست"۲ جای داشته و از سطح رشد و گسترش اقتصادی
ـ اجتماعی بسیار پایین تری برخوردارند، رسیده است؛ با این تفاوت عمده که در این
کشورها، بحران به مراتب دردناک تر و بلاخیزتر از کشورهایی چون یونان، اسپانیا و
پرتغال رخ می نماید و با درگیری های «درون ساختاری» بیشتری همراه است.
زمینگیر شدن سیاست نولیبرالی کشورهای
امپریالیستی و به بن بست رسیدن این سامانه تبهکار که دیگر از کمترین افق و چشم
اندازی روشن برای حرکت به جلو برخوردار است و راه بازگشت به گذشته و پیگیری
الگوهای کهنه اقتصادی ـ اجتماعی چون «کینزیانیسم»۳ را
نیز بسته می بیند، فشار هرچه بیشتر بر «کشورهای پیرامونی»۴ سامانه
سرمایه داری را برای پذیرش و بدوش گرفتن پیامدهای بحران سرمایه داری جهانی، موجب
شده و می شود. هراندازه درجه رشد اقتصادی ـ اجتماعی در این کشورها پایین تر و
سازمان های توده ای و کارگری سست تر و بی بنیه تر، به همان اندازه همکاری سامانه
امپریالیستی با همبودهای اقتصادی ـ اجتماعی کهنه و نمایندگان سیاسی آنها بیشتر و
استوارتر است. گرچه بنیاد حاکمیت های خودکامه در این کشورها بر همبودهای کهنه و
فرهنگ واپسمانده آن استوار است، دیرپایی و جان سختی شان بیشتر ریشه در تاریخ
استعماری و نواستعماری دو سده واپسین دارد. از همین روست که چنین حاکمیت هایی در
همه جا پیوندهایی بسیار نزدیک و ناگسستنی با کشورهای امپریالیستی داشته و کم و بیش
دست نشانده آنها بشمار می آیند. تضاد دیالکتیکی کم و بیش پیچیده و دردناک رشد
سامانه ی سرمایه داری در چنین کشورهایی از سویی گسترش سرمایه داری کم و بیش بی ریشه،
وابسته و انگلی را سبب می شود و از سوی دیگر همین گسترش، به دلیل هستی ریشه دار
همبودهای کهنه ی اجتماعی، در پوسته می ماند؛ رویشی درخور و ژرفایی در آن اندازه که
ریشه بگیرد و بومی شود، نمی یابد. برعکس، هرچه بیشتر با همبودهای کهنه اقتصادی ـ
اجتماعی جفت و جور می شود و گونه ای همجوش۵
ـ و نه سامانه ـ سرمایه داری وابسته با روبناهای کهنه سیاسی ـ اجتماعی پدید
می آورد که ملات آن را حاکمیت های خودکامه و فرهنگ های واپسمانده خاوندی و دودمانی
فراهم می کنند. در اینجا، همپیوندی ژرف و ریشه دار اقتصادی ـ اجتماعی، درآمیختگی یا
آب شدن همبودهای کهنه ی اجتماعی در سامانه سرمایه داری در کار نیست که بیشتر
همجوشی در کار است و از همین رو همواره نااستوار، دچار نارسایی های بنیادی، بی
دورنما و چشم انداز اقتصادی ـ اجتماعی برجای مانده، نه تنها پیشرفت جامعه را برنمی
انگیزد که فرو ریختن و نابودی اقتصاد بومی را بی آنکه جانشینی درخور برای آن فراهم
کند، در پی دارد. به زبانی ساده تر، سامانه سرمایه داری امپریالیستی مانند خرچنگی،
پوسته ی بیرونی شکار خود (نرم تنانی چون دوکفه ای ها و صدف ها) را می شکافد و درون
آن فرو رفته، جای می گیرد. گوشت و نرمه ی آن را می خورد و گاه از پوسته ی بیرونی
شکار برای پوشش و پنهان نگاه داشتن سرشت چپاولگرانه ی خود سود می برد. معنای همه
اینها در جهان آدمیزادگان۶، فروپاشی اقتصاد بومی، رشدنیافتگی اقتصادی ـ
اجتماعی و دامن زدن به بیکاری، بینوایی و بی خانمانی هرچه بیشتر و گسترده تر توده
های کار و زحمت است که اکنون کارگران اندیشه ورز را نیز دربرمی گیرد. خشم و کینه ی
طبقاتی رویهم انباشته شده، زمینه های جنبش ها و انقلاب های اجتماعی را با ترکش
هایی گاه ناگهانی و خیره کننده فراهم می نماید؛ جنبش ها و انقلاب هایی که نارسایی
ها و کاستی های بسیار بویژه از نظر سطح رشد سازمان یافتگی صنفی ـ سیاسی و نیز
دریافت (شعور) اجتماعی دارد. در کشور خودمان، با وجود سطح رشد اجتماعی ـ اقتصادی
بطور نسبی گسترش یافته و کارکرد کم و بیش خوب کمونیست ها و کوشندگان اجتماعی چپ تا
سال های پیش از کودتای ننگین ۲۸ امرداد ۱۳۳۲، چنین کم و کاستی هایی آشکارا به چشم
می خورد.
دشواری ـ و اکنون دیگر باید گفت: بن بست ـ
سامانه سرمایه داری امپریالیستی در همسو نمودن، پیوند زدن و گوارش چنین همجوش های
اقتصادی ـ سیاسی ناهنجار و پر از درگیری های درونی نهفته است. از سویی، سرمایه
داری نیازمند بازتولید خود است و گرایش به گسترش و ژرفش ساختارهای اقتصادی ـ
اجتماعی خود دارد و از دیگر سو، نیازمند پیوندهای هرچه نزدیک تر با همبودهای کهنه
اجتماعی و سیاسی برای پاسداری از خود در همه جاست. «خودپویی»۷ سامانه سرمایه داری و دورپیمایی سرمایه،
آنگونه که هنوز اقتصاد «کشورهای مادر سرمایه داری» را پایدار و سرِ پا نگاه داشته
در چنین همجوش هایی، بسی کمرنگ و بی رمق شده، «جبر غیر اقتصادی»۸ به
اندازه ای بسیار با «جبر اقتصادی»۹ درمی آمیزد و گاه حتا جایگزین آن می شود.
عمده ترین ویژگی های چنین همجوشی، بی ریشگی و تضاد چشمگیر درونمایه سرمایه داری با
ساختارهای سیاسی ـ اداری و فرهنگی آن است که در بیشتر جاها نمودی جز حاکمیت های
خودکامه نمی یابد. «چشم اسفندیار» سامانه تبهکار سرمایه داری امپریالیستی نیز در
همین جاست که اگر به درستی از سوی نیروهای پیشرو دریافت و از آن سود برده شود، چشم
انداز «راه رشد با سمتگیری سوسیالیستی»۱۰ و نابودی پرشتاب تر سامانه سرمایه داری
را در پی خواهد داشت؛ وگرنه بارها و بارها با شکست روبرو خواهد شد. این نکته بسی
بیشتر از کشورهای شمال آفریقا درباره کشور خود ما نیز درستی خود را نشان داده است.
بن بست اقتصادی ـ اجتماعی و سیاسی کنونی میهن مان، آشکارا نشانگر آن است که حل
چنین تضادی در چارچوب سامانه سرمایه داری، شدنی نیست. از سوی دیگر، حل تضاد به سود
طبقه کارگر و زحمتکشان، نیازمند یافتن راهکارهایی سازنده و با دورنمای درخور برای
«راه رشد با سمتگیری سوسیالیستی» است؛ کاری بس دشوار! زیرا فرارویاندن همجوشی که
در بالا درباره آن اندکی سخن به میان آمد به سامانه یا دستکم ساختاری که نیروی
سمتگیری به سوی سوسیالیسم را دارا باشد، نخست و پیش از هرکار دیگر، نیازمند از
میان برداشتن ملاتی است که در بالا اشاره شد. چنین کاری باید از سویی بخش های
ناهماهنگ و ناهمساز «همجوش» را از یکدیگر جدا نموده، عنصرهای درخور و شایسته ی
پیشرفت را از دورانداختنی ها برگیرد و از سوی دیگر به ازهم پاشیده شدن یکباره ی کل
«همجوش» نینجامد. دشواری بزرگ کار در این کشورها و تفاوت آن با جنبش های اجتماعی کشورهای
با رشد اجتماعی ـ اقتصادی گسترده ی سرمایه داری در این نکته است که راهکارها،
گلچینی از اصلاحات (رفرم) کوچک و بزرگ را دربرمی گیرد که گاه و بویژه در پله های
نخستین، ممکن است اصلاحاتی چندان انقلابی به نظر نیایند و برای پیشبرد کار، همکاری
نیروهای اجتماعی گوناگونی در چارچوب جبهه ای فراگیر را خواستار باشد. شرط کامیابی
و همگرایی اقتصادی ـ اجتماعی در پیمودن همه پله ها و مرحله های میانی مبارزه
اجتماعی، سمتگیری سوسیالیستی است. تنها در آن صورت، هر اصلاح اجتماعی (رفرم) با
سمتگیری درست به سود همه تولیدکنندگان ثروت های مادی و معنوی جامعه، جایگاه درست
خود را می یابد؛ ساختار آن روشن تر می شود؛ درازای ایست در هر پله تعیین و پله ی
بعدی در مارپیچ فرارونده ی پیشرفت، نشانه گذاری و با گام های استوارتر پیموده می
شود. تنها در آن صورت، هر اصلاح اجتماعی (رفرم) و نیز مجموعه ی به هم پیوسته ی
آنها، اصلاحاتی انقلابی و گامی به پیش برای زمینه سازی گام هایی دیگر به سود توده
های کار و زحمت، به شمار می آیند. کاری بس دشوار که در هر کشور ویژگی های خود را
داشته و نیازمند همکاری نیروهای اجتماعی گوناگونی است؛ کاری که با همه ی دشواری
های آن، حتا در نبود «اردوگاه سوسیالیسم» و پشتیبانی نیرومند آن، از دیدگاه تاریخی
کاری شدنی و خواسته ای دست یافتنی است؛ گرچه ناگزیر نیز نیست.
هرگونه محدود نمودن چنین جنبش های توده ای در
چارچوب خواست های بورژوا ـ دمکراتیک به ناچار وامی گراید و شکست آن را در پی خواهد
داشت. همانگونه که در کشور خودمان شاهد بوده ایم، انقلاب سترگ بهمن ۵۷ در پهنه ی
اقتصادی، آنجا که می بایست به سوی سوسیالیسم سمتگیری کند، به دلیل ها و انگیزه
هایی که بیرون از چارچوب این نوشتار است، نتوانست کامیاب شود و نتیجه ی آن شرایط
اندوهناک و خطرناک کنونی است که هست و نیست توده های انبوه زحمتکشان و یکپارچگی
میهن مان را نیز به چالش کشیده است. در همه جای دیگر جهان نیز همین جُستار درستی
خود را نشان داده است. به عنوان نمونه در آفریقای جنوبی، امپریالیست ها با همدستی
دستیاران و مزدوران خود، از میان رفتن رژیم نژادپرست و جانبدار جدایی نژادی را
دانسته آنچنان بزرگ وانمودند که گویا این تنها گام شایسته و بایسته بوده و با
نشستن کودکان سیاه پوست در کنار کودکان سپیدپوست بر روی نیمکت های دبستان یا باز
شدن درهای قهوه خانه ها و قمارخانه های ویژه ی سپیدپوستان به روی سیاه پوستان و
رنگین پوستان، همه چیز فرجام یافته و مبارزه ی اجتماعی به پایان نیک خود رسیده
است. گرچه آنچه در عمل رخ داد حتا در این زمینه نیز این کاستی را داشت که تنها
کودکان آقای «تُنبان یکی» و هم اندیشانش به بنگاه های آموزشی و پرورشی سپیدپوستان
راه یافتند. مدت زمانی دراز، با وجود فراهم بودن بهترین شرایط سیاسی و اجتماعی به
سود کارگران و زحمتکشان و از آن میان اتحاد سه گانه نیروهای چپ، سندیکاهای کارگری
و حزب عمده ی نیروهای سوسیال دمکرات و سوسیال ـ لیبرال، سمتگیری سوسیالیستی در
اقتصاد و سیاست انجام نگرفت؛ ساختارهای دمکراتیک توده ای در شرایطی که توده های
سترگ کارگران و زحمتکشان در میدان بودند و امیدوارانه با آینده می نگریستند، پدید
نیامد و مانند کشور خود ما که چپ های آن در این زمینه بویژه بسیار کوتاهی نموده و
حتا از دید من، در پبشگاه تاریخ گناهکار بشمار می آیند، همه چیز در دایره ی بسته ی
گزینش های "سگ زرد" و "شغال" در چارچوب دمکراسی بورژوایی گرد
آمد. پیامد آن، آنجا نیز مانند کشورمان، بازگشت نیرومند بورژوازی لیبرال در همه
پهنه های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، ناامیدی و سرخوردگی توده های رنج و کار که کم
و بیش همچنان در همان بیغوله های پیشین زندگی می کنند، گسترش بیکاری و بینوایی
بویژه در میان توده های سیاه پوست و افزایش بی پیشینه ی بزهکاری و تبهکاری در میان
آنها بود.
سوء استفاده نیروهای امپریالیستی و لایه های
واپسگرای اجتماعی در به کژراهه کشاندن جنبش ها و انقلاب ها برپایه دشواری ها و
نارسایی های یادشده در بالا، با آفرینش و دامن زدن به هرج و مرج اجتماعی و در دوره
کنونی بویژه با رهبری علمی هرچه بیشتر بحران ها و مهار نمودن نیروی توده ها در
چارچوب "جنبش" هایی پرهیاهو، به ساز و برگ رسانه های امپریالیستی آراسته
و همزمان نازا و بی سرانجام شکل گرفته و فرجام می یابد. در دو دهه گذشته، چندین
نمونه از این سوء استفاده های کامیابانه امپریالیست ها در به کژراهه کشاندن جنبش
ها و انقلاب های اجتماعی را در کشورهای گوناگون دیده ایم. با این همه، بیمایه
شمردن این جنبش ها و انقلابها و وابسته دانستن آنها به سامانه امپریالیستی بر این
پایه که گویا خود آنها چنین انقلاب ها و جنبش هایی را راه انداخته اند، سخنی
نسنجیده، نادرست و غیرعلمی است؛ زیرا برانگیزاننده بحران های اقتصادی ـ اجتماعی،
همانگونه که پیشتر در آن باره سخن به میان آمد، تضادهای درونی ساختارها و همجوش
هاست و همواره، چالش بنیادین بر سر این جُستار است که چه نیروی عمده ی اجتماعی، چپ
یا راست، بهتر توانسته اند یا می توانند بحران را به سود این یا آن طبقات و لایه
های اجتماعی رهبری نمایند. شوربختانه، نیروهای چپ در همه جای جهان، به هر دلیل و
انگیزه ای که بیرون از چارچوب جُستار این نوشتار است، نمونه های چندان کامیابانه
ای در تاریخ از خود برجای نگذاشته اند. بهترین نمونه ی پیروزمندانه در زمینه
مدیریت کم و بیش درست بحران انقلابی، جدا از برخی بخت های خوب و سازگار به سود
طبقه کارگر و زحمتکشان را انقلاب سترگ اکتبر ۱۹۱۷ روسیه به رهبری حزب «بلشویک» آن
کشور بدست داده که جان رید، خبرنگار پیشروی آمریکایی، برآمدهای مهم و تاریخساز آن
را در کتاب بسیار ارزنده و آموزنده ی خود: «ده روزی که جهان را لرزاند» با چیره
دستی نشان داده است. از آن هنگام، هرچه به دوران کنونی نزدیک تر شده ایم، جدا از
شکست های بزرگ و کوچک سامانه سرمایه داری امپریالیستی و جدا از این واقعیت که این
سامانه هرچه بیشتر زمینگیر و ناتوان می شود، بر کامیابی آن در یافتن راهکارهایی
برای مدیریت بحران های اجتماعی به سود طبقات و لایه های انگل اجتماعی، در به عقب
راندن و پس زدن شکست فرجامین خود افزوده شده است. با این همه، دشواری بزرگ در شکست
و از میان برداشتن سامانه ی سرمایه داری امپریالیستی نیست که در یافتن راهکارها و
الگوهای شایسته و درخور برای سمتگیری به سوی سوسیالیسم در اینجا و هرجای دیگری
است. پابرجا ماندن سامانه سرمایه داری امپریالیستی نه به دلیل پویایی آن که به
دلیل نبود گزینه ها و الگوهای سوسیالیستی درخور و شایسته برای جایگزینی این سامانه
ی تبهکار است. باید همواره به این نکته توجه داشت که فرارویی جامعه آدمیان به
سامانه ای دادگر و بی طبقات بهره کش، فرآیندی خودکار و ناگزیر نیست. سامانه ی
«سوسیالیسم» به شکلی خودپو از درون سامانه ی سرمایه داری بیرون نخواهد آمد. برای
دستیابی به این آرزوی دیرینه آدمی، کار و پیکار جانانه ی همه نیروهای خواهان
پیشرفت اجتماعی بویژه در پهنه ی نظری برای یافتن الگوهایی پاسخگوی نیازهای جامعه
که کاستی ها و نارسایی های گذشته در ساختمان سوسیالیسم را از میان برداشته باشد،
بایسته و شایسته است.
بنیانگزاران «سوسیالیسم علمی» در اثر درخشان
خود: «مانیفست» چنین آورده اند:
«بورژوازی نمی تواند به هستی خویش ادامه دهد،
مگر آن که افزارهای تولید و بنابراین مجموع مناسبات اجتماعی را پی در پی انقلابی
کند و حال آن که برعکس، نخستین شرط هستی تمام طبقات صنعتی پیشین بی تغییر نگاه
داشتن شیوه تولید کهنه بود. دگرگونی های پیاپی تولید، آشفتگی لاینقطع مجموعه اوضاع
اجتماعی، فقدان دائمی امنیت، جنب و جوش مداوم ـ وجه تمایز دوران بورژوازی با کلیه
ادوار پیشین است.»۱۱
و در جای دیگر افزوده اند:
«بورژوازی توان فرمانروایی ندارد، زیرا نمی
تواند برای برده خویش حتا گذران برده وار تامین کند و مجبور است بگذارد تا برده اش
به چنان وضعی تنزل کند که به جای آنکه بورژوازی از قِبَل او تغذیه کند، خودش او را
غذا دهد. جامعه دیگر نمی تواند زیر فرمان بورژوازی زندگی کند، بدین معنی که زندگی
بورژوازی دیگر با جامعه همساز نیست.»۱۲
از دید من و برپایه ی پیشرفت های علمی و فنی
بدست آمده از آن هنگام تاکنون، نمی توان بی درنگ چنین نتیجه گرفت
که «جامعه دیگر نمی تواند زیر فرمان بورژوازی زندگی کند ... ». تنها می توان گفت
که بر اثر پیشرفت های فن آورانه، بخش سترگی از آدمیزادگان در شرایط هستی سامانه ی
سرمایه داری، به عنصرهای افزون بر نیاز در فرآوری (تولید به معنای گسترده ی آن)
دگردیسه شده و بیکار می شوند. از آنجا که هیچگونه خودپویگی و روند خودکاری (اتو
دینامیسم) برای رویش سوسیالیسم از درون سامانه سرمایه داری وجود ندارد، با روند
پرشتاب و بالارونده ی فن آوری و علمی۱۳ می توان بازهم نتیجه گیری نمود که در
آینده ای نه چندان دور، آمیزه هایی از «آدم ـ ابزارها»۱۴ و
«ابزار های هوشمند» جایگزین طبقه کارگر بگونه ای ویژه و نژاد کنونی آدمیزادگان
بگونه ای عام شود. در چنان شرایطی، دیگر «طبقه کارگر» نخواهد بود که با نابودی
سامانه ی سرمایه داری، خود و نیز «طبقه سرمایه دار» را از میان برداشته و جامعه ای
آدموار که در آن کسی «گرگ» دیگری نیست، بسازد که در روندی واژگون،
سامانه ی سرمایه داری امپریالیستی و «طبقه سرمایه دار»، آنهم در شرایطی که هر
روز زمینگیرتر می شود و به کوشش نظریه پردازان و رفوگران خود با دشواری بسیار
بر صندلی چرخدار نشسته، خود، «طبقه کارگر» و نژاد آدم را از پهنه ی جهان و روزگار خواهد
زدود.
با آنچه گفته شد، سوسیالیسم نمی تواند گونه ای
بازگشت به گذشته و سوسیالیسمی خمود، نه چندان پویا و دیوانسالار باشد. به کوشش همه
ی کمونیست ها و نیروهای پیشروی جهان باید توانست الگوهای سوسیالیستی درخور ـ
دربرگیرنده ی الگوهایی با سمتگیری سوسیالیستی ـ دارای دورنما و چشم انداز روشن
برای طبقه ی کارگر و زحمتکشان ساخت و پرداخت؛ الگوهایی که کاربرد داشته باشند.
همچنانکه بورژوازی با «دگرگونی های پی در پی تولید»، «مجموع مناسبات اجتماعی را پی
در پی انقلابی می کند»، سامانه سوسیالیستی نیز در پیکر الگوهای خود باید بتواند
بیش از سامانه ی سرمایه داری یا دستکم به اندازه ی آن، دگرگونی های پی در پی تولید
و مناسبات اجتماعی را در پی داشته باشد؟ گفتگو بر سر این الگوها بیرون از چارچوب
این نوشتار است؛ ولی تنها به نکته ای مهم اشاره می کنم که می تواند جُستار خوبی
برای پژوهش باشد: جامعه سوسیالیستی باید راه حلی برای چگونگی جایگزینی «جبر
اقتصادی» در سامانه ی سرمایه داری با گونه ای خودپویی در پیکر
الگوهای سوسالیستی بیابد. این جایگزینی نمی تواند، آنگونه که تا اندازه ای
بسیار در نخستین کشور سوسیالیستی جهان چهره نمود، درآمیزی «جبر اقتصادی»
با «جبر غیر اقتصادی» یا بدتر از آن جایگزینی این به جای آن باشد.
هنگامی پیش تر، شاید چند سالی پس از فروپاشی
«اتحاد جمهوری های شوروی سوسیالیستی»، در پاسخ به یکی از «سوسیال دمکرات»
های از دماغ فیل افتاده در کشوری دوزخی که ناچار در آن به سر می برم، گفته بودم:
«هنگامی که آدمیزاد به هستی «ضدماده» پی می برد
و حتا آن را برای چندمیلیونیم ثانیه در آزمایشگاه می سازد، این پی جویی، بخودی خود
و از دیدگاه علمی، هستی گیتی ها یا سپهرهای دیگری را که بربنیاد ضد ماده (ضد
پروتون یا پروتون با بار منفی، ضد الکترون یا الکترون با بار مثبت و ...) استوار
است، گمان پذیر و شدنی می نمایاند ... چگونه می توان نخستین سامانه ی سوسیالیستی
را به درازای هفتاد سال، با همه ی کم و کاستی های آن، نادیده گرفت و ساختن جامعه
ای بی طبقات بهره کش را خواب و پندار یا ناکجاآباد (utopia)
نامید. ... حتا اگر نخستین کشور سوسیالیستی جهان نیز برپا نشده بود، نمونه ی
درخشان «کمون پاریس» نشانه ای از امکان آفرینش جهانی بی طبقات ستمگر و بهره کش
بوده است ...»۱۵
آن آقای «سوسیال دمکرات» (از بازماندگان نسل
کائوتسکی و برونشتین) ادعا می کرد که ساختن جامعه ای بربنیاد سوسیالیسم، خواب و
خیالی بیش نیست؛ اندیشه های سوسیالیستی همگی پنداربافی بوده و کشوری سوسیالیستی در
بنیاد خود هستی نداشته است. همین ادعا را کسانی دیگر و از آن میان در میهن ما، با
بزرگنمایی و مطلق نمودن کم و کاستی های سوسیالیسم در اتحاد جمهوری های شوروی ـ و
در واقع باید گفت: الگویی از سوسیالیسم ـ و پیش کشیدن این انگاره ی پوچ که گویا در
آنجا «کمونیسم بورژوایی» برقرار بوده، به خورد مردم و البته بیش از همه مشتی
"چپ" نادان می دهند.
با آنچه گفته شد، آفرینش جامعه سوسیالیستی و در
پی آن، جامعه کمونیستی، بسان همه ی انقلاب ها و جنبش های اجتماعی، تنها یک
بخت بزرگ تاریخی برای همه ی بشریت است که اگر به هنگام از آن سود برده نشود، می
توان آن را برای همیشه از دست رفته پنداشت. همانگونه که آزمون ها و آروین های
انقلاب ها و جنبش های کنونی نشان می دهند، ساده اندیشی خواهد بود اگر بینگاریم که
چنین بخت های بزرگ تاریخی، پس از هر شکست، بارها و بارها فراهم شده، سرانجام به
بار نشیند؛ زیرا همانگونه که پیشرفت های فن آوری و علمی، زیربناهای پدیداری چنین
بخت های کوچک و بزرگی را فراهم می کنند، پیشرفت هایی دیگر، آن بخت های تاریخی پدید
آمده در شرایط پیشین را یکبار و برای همیشه از میان می برند.
سامانه بدخیم سرمایه داری که اکنون دیگر آشکارا
نابودی بسیار گسترده نسل بشر از راه های گوناگون را در سر می پروراند، اگر نتواند
به چنین تبهکاری دست یازد، آن هنگام که آدم ـ ابزارهای توانمندتر و کارآمدتر از «آدمیانِ
با خاستگاه طبیعی» (بیولوژیک) پدیدار شوند، به شیوه ای دیگر به آن آماج دست خواهد
یافت. معنای آن البته پابرجا ماندن سامانه ی سرمایه داری نیست؛ زیرا با چنین جهشی
همه ی مناسبات تولید اجتماعی نیز از ریشه دگرگون شده و چیزی تازه سر برخواهد آورد
و پرسش هایی نو برخواهد انگیخت که پیش از آن زمینه ای نمی توانست داشته باشد. یکی
از این پرسش ها را اینجا درمیان می گذارم:
آیا جانبداری از «آدمیانِ با خاستگاه طبیعی» در
برابر آدم ـ ابزارهای توانمندتر، کارآمدتر و باهوش تر، پشتیبانی از گذشته در برابر
آینده، نادیده گرفتن واقعیتی عینی و ضد دیالکتیک ماتریالیستی نخواهد بود؟
چندی پیش برگردان نوشته ای از یکی از مسوولین
«حزب کمونیست چین» نظرم را جلب کرد. وی نوشته بود که مرحله (فاز) نخست تکامل
سوسیالیسم در چین دستکم صد سال بدرازا خواهد انجامید (نقل به مضمون). نمی دانم آیا
لبخند ـ یا گونه ای دیگر از ...خند ـ بر لبم آمد یا نه؛ ولی بی اختیار این اندیشه
مانند برق از سرم گذشت:
«آیا پیشرفت و تکامل فنی و علمی در شرایط
هستی سرمایه داری، چنین امکانی را خواهد داد یا ...؟»
می پندارم که سمتگیری سوسیالیستی و برپایی
سوسیالیسم در کره زمین، هنوز تا زمانی چند دست یافتنی است و شاید تاریخ به
هنگام خود کسی (یا کسانی) چون لنین را در سینه ی خود بپرورد که هنر آمایش زمینه ها
و سود بردن از لحظه ها را خوب فرا گرفته و توده های زحمت و کار را به پیروزی
تاریخی دیگری، بزرگتر از انقلاب اکتبر رهنمون شود. به هر رو، از دست رفتن
چنین امکان سترگ تاریخی به معنای نابودی یا دستکم واپس ماندن نسل بشر و فرهنگ آن
خواهد بود!
ب. الف.
بزرگمهر ۲۰ بهمن ۱۳۸۹
https://www.behzadbozorgmehr.com/2011/02/blog-post_09.html
پانوشت:
۱ ـ براستی از دستاوردهای ایرانیان در همه زمینه های علمی،
فرهنگی و هنری، به گواهی تاریخ بلند و پر رنج و خون آن، دیگران بسی بیش از خود
ایرانیان بهره مند شده و میوه های آن را چیده اند. در زبانزد زیبا و دیرپای
ایرانی، از زبان کشاورزی کهنسال در پاسخ به انوشیروان ساسانی، چنین گفته می شود:
«دیگران کاشتند و ما خوردیم؛ ما بکاریم و
دیگران بخورند.»
می پندارم که این زبانزد را باید اینگونه
دگردیسید:
«ما کاشتیم و دیگران خوردند؛ کِی بکارند دیگران
و ما بخوریم؟» تا با تاریخ سرزمین ما و جهان پیرامون آن بیشتر همخوان باشد.
پیش از این در نوشتاری چنین آورده بودم:
«خیلی
پیش ترها، هنگامی که پادگان های کم و بیش نوبنیاد ایرانی در دوره قاجارها، بوسیله
قزاق ها اداره می شد، در مناطق سردسیر و برفگیر کشور مانند آذرآبادگان، رسم بر این
بود که پس از پایان برف روبی زمین و میدان پادگان، چارگوشی کوچک از برف پارونشده
را در میان میدان برجای گذارند تا با یاری آن، اندازه کار انجام یافته را به نمایش
بگذارند.
آیا، ما ایرانیان، باهمه آنچه که به جهان ارزانی
داشته ایم، ناچاریم چون گذشته، چنین حاکمیت های پلیدی را که مانند آن چارگوش برف
روفته نشده بر ما گرانبار شده، به دوش کشیم و انگشت نمای دیگر ملت ها و خلق های
جهان که بدرازای تاریخ بسیاری چیزها از ما آموخته اند، شویم؟ آیا میهن مان به
نشانه تباهی ها، خرافات و واپسماندگی تاریخی یا بهتر بگویم نهشته ای تاریخی، برجای
مانده و خواهد ماند؟ چنین مباد!»
https://www.behzadbozorgmehr.com/2010/05/blog-post_7413.html)
۲ ـ برپایه نظریه ی نادرست و غیرعلمی بخش بندی اقتصادی ـ
اجتماعی کشورها به «سه جهان».
۳ ـ واژه کینزیانیسم، برگرفته
از نام اقتصاددان انگلیسی سده بیستم ترسایی جان ماینارد کینز و برپایه نظریه
نامبرده درباره نقش دولت برای بهره وری جامعه از راه تامین مالیاتی و ترازمندی نرخ
بهره برای انگیزش رشد اقتصادی و پیشرفت و ثبات بخش خصوصی، ساخته شده است.
کینزیانیسم، از دید تاریخی دوره پیش از نولیبرالیسم را دربرگرفته و بازتاب منافع
طبقاتی سرمایه داری انحصاری (امپریالیستی) در دورانی است که هنوز پیشرفت های فن
آوری، رایانه ای و رسانه ای اندازه ها و گستره ای مانند امروز بخود نگرفته بود و
رقابت های امپریالیستی، بویژه با توجه به وجود اردوگاه سوسیالیستی و «جنگ سرد» در
چارچوبی بسته تر از امروز جریان داشت.
۴ ـ مفهوم «کشورهای پیرامونی» در برابر «کشورهای مادر سرمایه
داری» یا «متروپل» ها بکار می رود و تا چندی پیش بخش عمده ای از کشورهای آسیا،
آفریقا، آمریکای مرکزی و لاتین را دربرمی گرفت. با رشد و گسترش پرشتاب سامانه ی
سرمایه داری در کشورهایی چون چین، هند، برزیل و برخی دیگر از کشورهای پیش تر کم
رشد، این مفهوم های کم و بیش نمادین که در گذشته برای رویارویی با مفهوم های
«سوسیالیسم» علمی و سرپوش نهادن به چپاول سرمایه ساخته و پرداخته شده بودند، بیش
از پیش بیمایه بودن خود را به نمایش نهاده اندو با این همه، چنین مفهوم هایی را
همچنان به شکل نمادین می توان بکار برد.
۵ ـ واژه ی «همجوش» را به
معنای در کنارهم قرارگرفتن و جوش خوردن چیزهایی با خاستگاه های گوناگون بکار برده
ام. در رشته ی زمین شناسی می توان این واژه را همتراز واژه ی لاتینی
«کنگلومرا» (conglomerate) بشمار آورد.
در سنجش نسبی با واژه ی «آمیزه» یا «آمیخته»،
معنای واژه «همجوش» بیشتر آشکار می شود. در یک آمیزه یا آمیخته، آمیختگی بخش ها یا
اجزاء، کل یکپارچه ای را می آفرینند؛ در حالیکه در یک همجوش، چنین نیست.
۶ ـ از بر زبان راندن «جهان آدمی» کمی شرم دارم.
۷ ـ این واژه را به معنای پویش درونی و خودکار ساخته ام.
واژه ی «خودپویی» را می توان همتراز واژه ی از ریشه لاتین «اتودینامیسم» (Autodynamism) انگاشت و بجای آن بکار برد.
۸ ـ «جبر غیر اقتصادی» دورانی
بسیار دراز از تاریخ بشر را تا پیش از پیدایش سامانه سرمایه داری که در آن «نیروی
کار» نیز به کالایی چون کالاهای دیگر دگردیسه شده، دربرمی گیرد؛ دورانی که در آن
گونه های گوناگونی از «اقتصاد طبیعی» در همه جای جهان هستی داشته است.
«جبر غیر اقتصادی» به جبزی گفته می شود که در آن
«نیروی کار» به سبب دارا بودن و مالکیت بر ابزار کار، توان تولید فرآورده ها و
برآوردن نیازهای اقتصادی خود، خانواده و گاه بخشی از جامعه پیرامون خود را دارد؛
«نیروی کار» به کالایی برای فروش دگردیسه نشده و داد و ستد فرآورده های تولید هنوز
بطور عمده به شیوه پایاپای انجام می پذیرد؛ تقسیم کار جامعه در سطحی بسیار پایین،
بطور عمده کشاورزی، گله داری و پیشه وری را دربرمی گیرد؛ ابزار کار به اندازه ای
ابتدایی است که ساخت یا فراهم آوردن آن به یاری فن آوری بسیار پیش پا افتاده در
توان هرکسی است.
۹ ـ «جبر اقتصادی» جبری است
که در آن بخش عمده ای از آدم ها، هیچگونه مالکیتی بر ابزارهای تولید کالاها
نداشته؛ برای گذران زندگی خود و خانواده شان، راهی جز فروش «نیروی کار» خود ندارند
و نیروی کار جسمی و روحی آنها به کالایی ویژه برای تولید کالاهای دیگر، دگردیسه
شده است.
«جبر اقتصادی»، دورانی را دربرمی گیرد که در آن
سامانه سرمایه داری به شیوه تولید (تولید به مفهوم گسترده آن) اجتماعی برتر دگرگون
شده و دو طبقه: کارگر و سرمایه دار در آن نقش عمده بر دوش دارند.
۱۰ ـ «راه رشد با سمتگیری سوسیالیستی» را گاه «راه رشد غیر
سرمایه داری» نیز نامیده اند که از دید من، بسیار بیجا و نادرست است. «راه رشد غیر
سرمایه داری» به جز ابهامی که در صورت خود دارد، از نظر ماهیت آن نیز نامفهوم و نادرست
است؛ زیرا به هیچ سویی رهسپار نیست و تنها می گوید که چیزی غیر از سرمایه داری
است. چه چیزی؟ آن را روشن نمی کند؛ اگر به سوی سوسیالیسم سمتگیری ندارد، پس چیست؟
آیا راهی در میان آن دو است؟! که در آن صورت نادرست بودن آن بیشتر آشکار می شود.
زیرا هر دانش آموز ساده ی آموزش سوسیالیسم نیز می داند که لایه های میانی جامعه
سرمایه داری از دورنما و افقی برخوردار نیستند. افزون بر آن، جامعه نیز مانند
کالبدی زنده حرکت دارد و این حرکت حتا در ساده ترین شکل های آن مانند حرکت یک
آمیب، همواره سمت و سوی مشخصی دارد و باید داشته باشد؛ در غیر این صورت آمیب به
دونیم بخش می شود یا هریک از اندام های کالبد به سمتی حرکت می کنند که با مجموعه
کالبد هماهنگ نیست که معنای آن ازهم پاشیدن کالبد است.
«راه رشد با سمتگیری سوسیالیستی» را با «راه
رشد سوسیالیستی» نیز نباید یکسان پنداشت. «ساخت» یا ترکیب «راه رشد با سمتگیری
سوسیالیستی» برای کشورهایی بکار می رود که از سطح رشد اقتصادی ـ اجتماعی پایینی
برخوردارند یا اگر حتا رشد اقتصادی ـ اجتماعی در آنجا در حال افزایش پرشتابی است
هنوز از بنیان های مادی و معنوی بایسته و شایسته برای پیگیری استوار «راه رشد» خود
برخوردار نیستند. در این باره، جمهوری توده ای خلق چین، با وجود رشد غول آسای
اقتصادی ـ اجتماعی خود در سال های کنونی نمونه ی بسیار خوبی از کشورهایی است که
«راه رشد با سمتگیری سوسیالیستی» را برگزیده اند. «ساخت» یا ترکیب «راه رشد با
سمتگیری سوسیالیستی»، افزون بر این آشکارا می گوید که به سوی سوسیالیسم سمتگیری
نموده است و به درجات مشخصی که از این کشور تا کشور دیگر تفاوت های گاه عمده دارد،
از «راه رشد سرمایه داری کم رشد و گسترش نیافته» روی برتافته است. در اینجا،
دانسته به ویژگیها و خطوط عمده «راه رشد با سمتگیری سوسیالیستی» نپرداخته ام.
۱۱ ـ مانیفست حزب کمونیست، کارل مارکس و فردریش انگلس،
برگردان قهرمان زنده یاد محمد پورهرمزان، چاپ دوم ۱۳۵۸، انتشارات حزب توده ایران
۱۲ ـ همانجا
۱۳ ـ بررسی های علمی و آماری انجام یافته نشان می دهد که
پیشرفت های علمی و فن آوری، تنها در نیمه دوم سده بیستم ترسایی به اندازه ی
همه دوران پیش از آن بوده است. طبیعی است که این روند پرشتاب و بالارونده
(تصاعدی) هر روز بیش از پیش با توان های بالاتری به پیش خواهد رفت.
۱۴ ـ آدم در سنجش با جانور که گردآوری می کند، موجودی
ابزارساز است. در گذشته به درستی گفته شده بود که ایزارهای ساخت آدم، دنباله ی دست
وی هستند. با پیشرفت های آدمی در کمتر از ۶۰ سال گذشته که زمینه های گوناگونی و از
آن میان خودکارسازی روندها و ایزارها، زیست فن آوری (بیوتکنولوژی) و رایانه های
هوشمند را دربرمی گیرد، آدمی از این امکان برخوردار شده و می شود که ابزارها را
درون بدن و به زودی در مغز خود جاسازی کند. آنچه امروزه هنوز در فیلم های
پنداربافانه ای چون «سوپرمن» شگفت انگیز جلوه میکند، به زودی به واقعیت خواهد پیوست
و در آینده ساخت (ترکیب) های گوناگونی از آدم و ابزار و دستکاری حتا مغز آدمی
امکان پذیر خواهد بود.
۱۵ ـ فشرده ای از این گفتگو در نوشتاری با عنوان: «یک تفاوت
ساده، اتوپیا یا واقعیت» در «مانیفست»، در گاهنامه یکی از حزب های کمونیست
اروپای باختری، درج شده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر