کارگران را دنبال نخود سیا نفرستید!

کارگران، مزدبگیران!

با تصویب حداقل مزد سال ۱۳۹۹ از سوی کارفرمایان و دولت حامی کارفرما، اعتراضاتی در سطح کشور بوجود آمد و کسانی در این راستا اقدام به نوشتن نامه [نموده] و یا زیر لبی از شرکای سه جانبه گرایی انتقاد کردند که چرا بدون امضای نماینده ی به اصطلاح کارگران، بخشنامه ی «شورای عالی کار» را جهت اجرا به مرکزهای مربوطه ابلاغ کرده اند. تجربه به ما می گوید که هر ساله یک ماه قبل از نشست سه جانبه گرایی و یک ماه بعد از تصویب حداقل مزد از سوی تشکیلات ثبت شده در کشور و حتی نمایندگان مجلس شورای اسلامی، اعتراضاتی بوجود خواهد آمد؛ ولی بعد از اینکه حداقل مزد تصویب شد و برای اجرا به مراکز های مربوطه ابلاغ گردید، یک ماه الی دو ماه این اعتراضات ادامه داشته و بعد کاهش می یابد؛ اما امسال (۹۹) با سالهای قبل متفاوت بود به خاطر اینکه، افرادی که بعنوان نماینده کارگر از سوی «شوراهای اسلامی کار» منصوب شده بودند تا بعنوان نماینده ما کارگران درجلسه «شورای عالی کار» شرکت کنند، مصوبه «شورای عالی کار» را امضاء نکردند. بدنبال انتشار بخشنامه ی «شورای عالی کار»، تعدادی از کسانی که خود را با جنبش کارگری تداعی می کنند، طی بیانیه ای به مصوبه «شورای عالی کار» اعتراض و خواستار برقراری مجدد مذاکرات سه جانبه گرایی شده اند. امضاکنندگان بیانیه، بخشنامه «شورای عالی کار» را بدلیل اینکه نماینده به اصطلاح کارگران آن را امضاء نکرده است، غیر قانونی دانسته و خواستار لغو آن بخشنامه هستند. ما کارگران نیز تاکید می کنیم که بخشنامه ی «شورای عالی کار» باید لغو گردد و دستمزد کارگران برابر تورم موجود افزایش یابد؛ اما به استناد ماده ۱۶۸ «قانون کار» بخشنامه ی «شورای عالی کار» قانونی و هیچ گونه ابهامی در آن وجود ندارد؛ بنابراین، مشکل ما کارگران، تشکیل جلسات مجدد «شورای عالی کار» نیست ... مشکلات اصلی ما کارگران، اصل سه جانبه گرایی است که کارگران در آن شورا هیچ نقشی ندارند. حال، در خوشبختانه ترین حالت، اگر نماینده کارگر از سوی سندیکا ها و کمیته های مستقل هم انتخاب شده باشند، باز هم نمی توانند در این شورا نقشی داشته باشند. نماینده کارگر با شرکت در جلسات شورای عالی کار که سه به شش است، نمی تواند خواست و مطالبات کارگران را برابر تورمی که هر ساله از سوی بانک مرکزی اعلام خواهد شد به کارفرمایان و دولتی حامی کارفرما و یا خود کارفرما تحمیل کنند. در طول سالهای گذشته، همان شرکای سه جانبه بودند که برای ما کارگران دستمزد مصوب کردند و امروز زمین تا آسمان با هزینه ها مغایرت دارد!

با احترامی که برای تعدادی از امضاء کنندگان تومار داریم. درخواست مذاکرات مجدد با همان شرکاء و جمع آوری امضاء و ارسال آن به مراکز های دولتی که خود بانی بی حقوقی طبقه کارگر هستند، هیچ امیدی در بر ندارد؛ جز اینکه طبقه کارگر را از مبارزات رودررو به عقب باز می دارد و این عمل شما امضاکنندگان به نفع طبقه کارگر نیست. بلکه طبقه کارگر را به ناکجا آباد هدایت خواهند کرد.

محمود صالحی  هفتم اردی بهشت ماه ۱۳۹۹

برگرفته از «تارنگاشت اتحادیه آزاد کارگران ایران»  هشتم اردی بهشت ماه ۱۳۹۹

این نوشته بویژه در نشانه گذاری ها از سوی اینجانب ویرایش شده است؛ گزاره ای از آن را پیراسته و برجسته نمایی های متن نیز از آنِ من است. ب. الف. بزرگمهر